Met al mijn vrienden

Het duurde even voor ik een nieuwe blog heb gemaakt, maar dat is op zich een goed teken. Teveel met andere dingen bezig, óf ik was gewoon te moe en een tukje aan het doen. No thanks to dexamethason, want als je denkt dat chemo troep is? De Dex ontregelt mijn hoofd, mijn slaap, mijn eetlust en mijn gelaatskleur want ik ben letterlijk déze smiley 😊.
‘S nachts wakker zijn én dan een schaaltje vla moéten eten is me nog nooit overkomen. Nu moest ik mezelf bedwingen om geen hele pan paëlla te gaan maken 🥴. Niet dat ik die ingrediënten in huis had, maar ik had er wel zin in! 

Er zijn wat aanpassingen gedaan in het strenge medicatie regime. Pilletjes erbij, pilletje vervangen door broertje van Ondansetron (mijn lifesaver in de eerste dagen) want die verzorgde waarschijnlijk nog meer hoofdpijn. Broertje Granisetron geeft iets meer lucht op het koppijn-en misselijkheidsvlak. Deze ronde kon ik eerder stoppen met de metoclopramide en dat is top! Want met dat suffe (pun intended) medicijn mag en kan ik weinig. Ik word er wappie van, en heb een afwijking naar links als ik loop.
Hoe gek is dat? Je brein zegt; “loop vooruit!” En je lichaam loopt vervolgens  als Herr Flick met een drankprobleem zo de heg in. Ok ok, beetje overdreven maar het voelt wel echt raar… Net als mijn haar wat nu consequent uitvalt. Ik draag gewoon een pet of muts alleen om te zorgen dat het avondeten nog wel HACCP is 😂 Vandaag of morgen gaan we daar korte metten mee maken, letterlijk! Voordat de niet nader genoemde baby nog meer plukken in zijn knuisten heeft! Ramptoerist Wendeline wilde ook wel even haar plukken, en dat mocht van mij. Ik maak er geen drama van, omdat ik het in essentie, in the grand scheme of things, ook echt geen drama vind. 

De chemo zelf, althans de cyclofosfamide hebben we, op mijn verzoek, langzamer laten inlopen. Wat vooral met de hoofdpijn zou kunnen helpen. Nou is het niet dat ik geen hoofdpijn had, want nacht 1 was bijzonder ruk. Maar daarna beterde het snel 👍🏻💪🏻
Op de kamer van de dagbehandeling was het wel saai, vakantietijd blijkbaar. Dan zijn alle kankercellen op vakantie, behalve die van mij. Oh nee, ook 89-jarige mevrouw Borg kwam nog even een shot hormonen halen, tegen haar kanker.  Leuk mens! Wel een beeeetje makkelijk af te leiden door een gezellig gesprek met ondergetekende, maar geen probleem. Heb d’r eventjes getipt dat ze nog in haar pillendoos moest kijken, en verrek! D’r oxycodon zat er nog in en heeft ze snel alsnog weggespoeld met d’r koffie 😂 
Ik kreeg nog een compliment, dat ik zo kranig was! En dat van een dame van bijna 90, met dwarslaesie, borstkanker en high van de oxy 😉. All in all kan ik blijkbaar prima gesprekken aanknopen met mede-patiënten, goed hé! 🤪

Ik kan ook nog steeds heel duidelijk zijn, naar de dame van Eurocept voor de Neulasta-prik, dat ze niet zo’n chagrijnige voicemail moet achterlaten omdat ik de telefoon niet snel genoeg opneem. Ze wist niet hoe snel ze het gesprek moest afronden. Die denkt de volgende keer wel even na hoe ze klinkt! 😡 

De Neulasta-prik is deze keer snel gezet, op de woensdag net na de 24 uur. En vrijwel direct kreeg ik weer het stomme hoestje, en klonk ik als Elmer Fudd. Burgerlijk ongehoorzaam als ik ben (want ja, niet standaard behandeling in Nederland- wel in Amerika, UK, Denemarken en vast ook nog andere landen-) heeft Mark Loratidine gekocht en heb ik die gelijk ingenomen. Hoest is afgenomen, sinussen zijn geslonken, ik zeg dikke lul, drie bier! 

Thuis gaat het niet verkeerd! De eerste dagen post-chemo zijn gewoon serieus pittig, soms voel ik me goed genoeg om aan mijn kanker-project te werken (het dressoir wat geverfd moet worden) of om de moestuin in te duiken. En soms heb ik het gevoel alsof ik geen stap kan verzetten. Gelukkig zitten Wendeline en Tobias dinsdag t/m donderdag op de dag-/vakantieopvang wat mij ruimte geeft om te rusten indien nodig of om juist iets te doen als ik wil/kan.
En zo kon ik gisteren, redelijk uitgerust, fijn met ze keuvelen, pruimentaart bakken en ze paneren in de zandbak. Eigenlijk er gewoon voor ze zijn als moeder. Waar ik zo bang voor was dat ik dat helemaal niet zou kunnen… 😞

Het warme weer is voor hen geweldig, maar pfoe, ik trek de zon slecht, en mag er eigenlijk ook niet in. Om 3 uur was ik dan ook GESLOOPT. Maar kwam redder in nood en mijn eeuwig bezorgde rots in de branding Mark om de shift over te nemen ❤️ Snel eten gekookt, Mark heeft de kinderen op bed gelegd en ik ben rond half 8 op de stoel in slaap gevallen, om half 10 in bed gedoken en nu pas om 5 uur wakker om een blog te schrijven….💤