1 februari 2020
Wat ben ik mentaal "gek" aan het worden.
Ik heb de eerste 2 kuren capox gehad en kreeg hartkrampen van de capecitabine. De 2e kuur heb ik niet kunnen afmaken. Ik raakte in een zware depressie.
Inmiddels ben ik overgestapt op teysuno(tegafur) chemo pillen als monotherapie en moet ik 8 kuren slikken.
Ik voel me zo vreselijk angstig, onrustig, de hele dag door. Slapen is veilig dan ben ik in andere wereld.
Ik had 4 weken terug lorazepam (een angstremmer) gekregen en ben begonnen met antidepressieva. De lorazepam werkte goed en ik dacht na 3 weken, daar ga ik mee stoppen want dan kan ik zelf weer auto rijden naar afspraken ed.
Dat ging dus weer helemaal mis en nu slik ik sinds gister weer lorazepam. Ik probeer eerst 1/2 tablet kijken of dat voldoende werkt.
Maar angstig, nog steeds angst voor de kanker (ik heb stadium 3 en moet mezelf inprenten dat ik schoon ben of wordt, maar dit lukt gewoon niet).
Daarbij angst voor alles, werkelijk alles, de kleine dingen in mijn, ons gezinsleven, over mijn kinderen, over mijn werk, overal kleine dingen, waar ik grote angst voor heb.
Herkennen jullie dit en hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Ik mis ook de strijdkracht die ik van andere lees, strijd en positiviteit om te overleven, ik kan niets meer positief zien.
Ik heb wel contact met de medisch psycholoog in h et ziekenhuis, die zie ik om de 3 weken.
9 reacties
Hai Angelar,
Ook ik heb stadium 3 darmkanker en ook met mijn tweede kuur CapOx bezig. Wat naar om te lezen dat jij er hartkrampen van kreeg en depressies. De bijwerkingen zijn bij mij minder heftig, het infuus zelf is het vervelendst want dan lijkt mijn hoofd te ontploffen.
Depressieve gevoelens ken ik wel, maar bij mij komt het slechts in vlagen. Ik probeer me dan voor ogen te houden dat de kanker is weggesneden en de chemo voor een goed doel en tijdelijk is. Doorbikkelen dus, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, vooral met klachten zoals die van jou.
Hou hoop, zoek hulp, praat erover, blog hier, zoek afleiding, probeer veel buiten te zijn, denk niet alleen aan de slechtste scenario's maar juist ook aan de goede afloop .. allemaal cliche's maar ze helpen me door de (lange) dagen heen.
Heel veel sterkte, hoop dat je snel een soort van balans vindt, zowel qua behandeling als mentaal!
Liefs,
Joke
Dank je wel Joke,
Ja ik heb veel te lang gedacht, ik ga bij de 30% horen waar de uitzaaingrb toch terugkomen na chemo. Ik moet de woorden zoals jij ze schrijft vaak herhalen maar het maakt me nog niet rustiger.
Trek jij er vaak op uit of zit je voornl thuis, binnen?
Ik moet mezelf soms aan de haren trekken maar ik weet dat ik me beter voel als ik even buiten ben geweest. Dag 1-5 kom ik vaak niet verder dan een boodschap doen of rondje door de wijk maar vanaf dag 6 probeer ik elke dag een activiteit te hebben (onder het mom "als het echt niet lukt, kan ik altijd afzeggen"). Als mensen op bezoek willen komen, nodig ik mezelf altijd brutaal bij hen uit :) zodat ik er even uit ben, en een loopje of fietstochtje heb. In week 3 plan ik een paar dagen weg; tegen die tijd komen de muren en ziekenbezoek me de neus weer even uit (dit klinkt niet aardig .. oeps.. maar je begrijpt me, hoop ik).
Alles is uiteraard afhankelijk van bijwerkingen, en die van jou zijn best heftig. Wat niet kan, kan niet maar ik merk dat ik blij word van "niet weer thuis zitten".
Sterkte, en niet teveel doemdenken hoor! Wij stadium 3'ers gaan ervoor en houden hoop!
Ik heb een ander soort kanker en andere behandelingen gehad, maar ik herken wel die razende onrust, allesoverheersende bezorgdheid (niet over mezelf maar verder over alles en iedereen) en donkere somberheid. En ook het gevoel dat ik alleen in bed veilig was, tot mijn kin onder de dekens. Bij mij bleek mijn schildklier van de rel te zijn en dus mijn hormoonhuishouding ook (het is een bekende bijwerking van de immunotherapie die ik krijg). Ik kreeg medicijnen voorgeschreven en na een week of 6 was ik goed 'ingesteld' en begon ik me beter te voelen.
Misschien heb je niks aan mijn verhaal, maar als het nog niet gedaan is, kun je vragen of je bloed op schildklierfuncties nagekeken kan worden. Sterkte met alles!
Dank voor je reactie Frie,
Ik zal het volgende week aan de huisarts vragen. Nu heb ik in verleden vaker depressies gehad maar niet zo heftig als nu. Dus zal ook stuk aard van het beestje zijn ben ik bang
Ik ben in 2016 (darmkanker met uitzaaiingen op lever en lymfeklieren) gestart met een curatief proces. Omdat de operaties prioriteit hadden en ik na de operaties geen chemo, kreeg ik pas in 2017 toen ik ongeneeslijk ziek was geworden, heb gehad kan ik niet vertellen over omgaan met chemo als je nog de kans op genezing hebt.
Ik heb heftig last gehad van de Capox in de zin dat ik van de eerste 6 kuren 3 keer terug ben geweest naar het ziekenhuis om te worden behandeld voor ademhalingsproblemen. De instroomsnelheid was uiteindelijk teruggeschroefd naar 24 uur.
De strijdbaarheid en energie die je in kan brengen voor jezelf is een persoonlijk iets. Wel denk ik tel je zegeningen. zolang je iets hebt om voor te leven, in jou geval mogelijk herstel weet je waarvoor je het doet. Moe zijn is iets wat bij de chemo hoort, daar hebben veel mensen last van.
Vier elke uitslag die geen verslechtering oplevert door iets leuks te doen en een gebakje te pakken. Vier elke uitslag die verbetering oplevert groots! Dat levert je veerkracht op.
Dank voor je reactie, je bent ook zo'n vechter, altijd positief. Respect!
Mijn lichaam moet resetten en dat moet mijn hoofd gaan doen. Valt gewoon niet mee.
Hoi,
ik kreeg december 2014 de klap, sigmoid tumor, hipec, stage 3c, 60 lympheklieren waarvan 12 besmet. Eierstokken eruit, stoma, allemaal goed kut.
ik kreeg folfox via een portocat, want bleek allergisch voor de capeticebine tabletten. De eerste keren nadat ik het oxaliplatin infuus had lag ik echt zwaar depressief in mn bed mn eigen begrafenis te plannen en heel hard en veel te huilen en paniek aanvallen te hebben. Ik had al anti depressiva en die hebben we opgehoogd, de verdoving van andere tabletten zoals oxazepam vond ik heel onprettig.
maar wat mij het meeste hielp is mezelf overgeven aan het ritme van de chemo. Het besluit dat depressiviteit bij de bijwerkingen hoorde, dat ik daar dus elke keer doorheen moest als ik die chemo wilde volhouden ( en dat wilde ik) was belangrijk omdat ik wist als het infuus geweest was, ik ga me nu ongelofelijk kut voelen, maar dat ben ik niet, dat is een chemische bijwerking en het trekt ook weer weg ( dat duurde steeds langer na mate de chemo’s vorderde, maar elke keer werd het weer licht)
dus als ik moest janken jankte ik, ik zorgde voor afleiding en verloor me in bloederige films, het gaf rust mn begrafenis te plannen dus ik maakte dat document heel mooi en uitgebreid met muziek en drama, zocht mijn steen uit, schreef brieven die niet te lezen zijn nu en zodra ik me beter voelde stopte ik dat weer weg. Tot een week later.
Mijn vriend hielp me erbij door me te troosten maar niet te gaan praten over wat ik voelde of me op te beuren, alleen te zeggen, het gaat weer voorbij. Blijf maar lekker even rustig in je zwarte putje zitten, kijk om je heen in het donker, je hoeft niet te klimmen, te vechten, spaar je krachten maar.
je hoeft niet altijd te vechten. Soms is stil wachten tot het weer licht wordt ook een goeie taktiek. Ik heb heel veel gehad aan mijn psychotherapeut en oncologisch fysio therapeut die me hiermee hielpen.
deze depressie ben jij niet, dit is chemisch, en gaat weer weg. Dit kun je hebben, want je wil leven, dit gaat weer over en dan weet je weer waarom je dit deed.
ik ben nu 5 jaar kanker vrij en 4 jaar klaar met de behandeling. Slik nog steeds ad’s en ben afgekeurd voor mn werk heel moe en cognitieve schade in mijn hoofd, maar mijn dochter is 10 en ik kan er voor haar zijn, ik sport, ga op vakantie, heb een fijne relatie en en een diep besef van hoeveel mazzel ik heb gehad dit te overleven.
wens je heel veel kracht!
annemiek
Dank je wel voor je reactie. Allemaal heel herkenbaar wat je schrijft. En ik ben dus niet de enige. Mooi hoe je schrijft over de put en ni e t ertegen vechten.
Ik blijf het allemaal nog wel eng vinden omdat ik monotherapie heb, allleen chemopillen. Dit omdat de combi capox z o heftig uitpakte. En nu tysuno/tegafur pillen omdat ik geen capacetabine mocht slikken.
Fijn dat jij schoon bent. Daar doen we het toch allemaal voor.
Groet angela