Dag 3 Naar huis

Het is zondag en stiller in het ziekenhuis. Ik heb veel pijn gehad vannacht. Extra pil gehad en van 2 tot bijna 4 uur vannacht rondjes gelopen of even gezeten. De darmen krampen flink en alles steekt, doet pijn en krampt. Ook mijn rechter nier. Mijn buik is dik. Mijn schouder rechts doet pijn. Ook daar voel ik kramp. Dit komt door dat de buik is volgeblazen met koolzuur tijdens de operatie. Dat moet er uit. Het voelt allemaal niet lekker. 

De dokter komt voor de controles en heeft twijfels of ik wel naar huis kan vandaag. Ik wil wel. Ik wil weg hier. Liggen en zitten. Korte stukjes lopen. Ik ben er klaar mee. Er wordt bloed afgenomen voor extra testen en hij gaat in overleg met mijn arts die lekker weekeind viert thuis.

Smiddags mag ik toch naar huis. Eindelijk. Ik ben het zat. Na uitleg over de katheter, het ophalen van een grote plastic tas echt vol met medicijnen en inpakken van alle spullen mag ik weg. Wat vreemd. Dozen vol pillen, spuiten en de kentera pleisters. Deze moeten elke 3 dagen worden geplakt zolang je een katheter hebt.

De verpleegster die instructies over de katheter gaf zei nog: dit is de komende 14 dagen je vriendje. Achteraf gezien is het nooit mijn vriend geworden. Wat een vreselijk onding.

We vertrekken. Ondanks dat ik op de gang een rondje heb gelopen gebruiken we de rolstoel. Ik krijg voor onderweg nog een extra pilletje oxycodon. Ik voel me ziek maar ik mag weg. Zo snel mogelijk naar buiten. Ondanks de best prima verzorging en aardige mensen. De bijna 2 uur durende reis valt redelijk mee, alleen de binnenwegen buiten de snelweg om, het optrekken en afremmen en verkeersdrempels voelen niet fijn. Ik ben blij dat ik thuis ben.  Rond 6 uur savonds geef ik mijzelf de dagelijkse injectie Clexaan 40. 

Maar toch kan ik hier ook niet veel. Wat kleine beetjes lopen en zitten. Vrij vroeg duik ik mijn bed in.