Dag 2 Leven in een ziekenhuis

Zaterdag vandaag. De nacht viel niet mee. Pijn en pillen. En slecht slapen. Ik ben flink moe. Er is ontbijt, lunch en warm avondeten. Tussendoor genoeg aanvulling van alles. Een grote kan met water. Er ligt nog iemand die smiddags na mij is geholpen op dezelfde manier. Die heeft totaal nergens last van en ook geen pijn. Het enige verschil is dat bij mij ook de lymfeklieren zijn verwijderd. Bij hem is besloten tijdens de operatie om dat niet te doen. Een raadsel voor ons beiden waarom er verschil is. Hij is er blij om.

Smorgens wordt ik geholpen met wat wassen en worden alle pleisters verwijderd. Het moet open blijven omdat dat beter is. Het ziet er niet uit. Alles op mijn buik is roze/rood van een of ander ontsmettingsmiddel, de wonden lijken wel oorlogsverwondingen. Genoeg hechtingen in ieder geval. Totaal de 6 beloofde gaten verspreid over mijn hele buik waarvan 1 grote snee van ca 10 cm aan de rechterzijde onder mijn ribben.

De katheter zit weer verstopt. Het doet weer flink pijn. Het lukt me niet met knijpen in de slang om hem op gang te krijgen. Na het roepen van de verpleging wordt deze met een injectiespuit met zoutoplossing doorgeblazen. Dat voelt gelijk een stuk beter. 

Eind van de ochtend ga (moet) ik voor het eerst mijn bed uit. Heel even op de stoel maar het lukt niet en ik wil weer in bed.  Ik ga op de rand van het bed zitten en de verpleegster loopt weg. Lekker handig want ik kan geen kant meer uit. Met veel moeite lukt het me in bed te komen. Ze hebben het heel druk. Savonds bied ze excuus aan hiervoor. Ze was me vergeten. 

De andere man mag al naar huis. Na 2 uur mag hij weg. Binnen de 24 uur. Ik mag niet vanwege onder andere de afstand maar ik voel me ook niet goed genoeg. Zijn familie is er. Wat maken die een herrie. Zoon en vrouw praten en praten maar. De man naast hem is smorgens met spoed geholpen aan een niersteen en is daarna heel ziek geworden. Die wordt na 2 uur weggehaald en ergens anders heengebracht. Geen idee waarheen. Zijn vrouw en kinderen komen en moeten gaan zoeken wat er is gebeurt en waar hij is. We liggen nu nog met 3 op de kamer en straks dus met 2. Ook de andere man heeft visite. Voor mij is het teveel. De mensen, het geluid. Ik wil slapen maar het kan niet, voel me ziek en heb veel pijn. Ik ben blij als alles weg is, inclusief mijn overbuurman. 

Ik moet mezelf leren injecteren tegen trombose. Elke dag een injectie in mijn boven been. En elke dag wisselen per been. Ik doe hoe wordt verteld. De hele naald moet er in en ram de naald er in tot aan de injectiespuit. Ik voel er niets van. Later blijkt dat het toch flink gevoelig kan zijn maar door de pillen die ik slik er bijna niets voel.

Met z´n 2 gaan we de avond in. Mijn buurman is bijna doof, stil en begin 80. Die nacht is het lekker rustig. Maar rond 1 uur krijg ik pijn die steeds erger wordt. Ik krijg extra Oxycodon. Het helpt niet. Volgens de verpleegster zijn het darmkrampen. De darmen komen weer op gang. Wat een pijn soms. Ik ga het bed uit en loop kleine rondjes op de zaal. Uren lang beweeg ik op die manier of sta tegen de muur. Gelukkig is de andere man flink doof en wordt hij niet wakker.