Geen kanker maar coronaduiveltje
Goede morgen deze morgen,
Het regent en niet zo weinig. Buiten is het grijs en triestig. Er valt niets meer te bekennen van de mooie zonnige dagen van de afgelopen week. Het was aangekondigd, maar zoals met zoveel tegenwoordig, geloof ik niet alles meer klakkeloos. De politiek maakt er een potje van. Het coronanieuws dat iedere dag andere berichten geeft. Zelfs de weerberichten zitten er vaak naast. Vandaag krijgen die gelijk. Het mooie weer is even voorbij. Jammer, maar het is nog vroeg in het jaar. De echte lente moet nog beginnen. Maart roert zijn staart en april doet wat hij wil zijn de alom bekende spreekwoorden.
Het is ook weer tijd voor de Belastingaangiften. Belastingdienst, ook zo'n fijne instantie. Ieder jaar hetzelfde liedje. Ik help oude mensen met het invullen van de belastingformulieren via de ouderenbond en geniet van de blijde gezichten als ik er weer kom en met goed bericht vertrek. De eerste dag in maart sla ik altijd over, Steevast amok op de site van de Belastingdienst. Maar nu is er al 4 dagen storingen en lopen mijn afspraken in de soep. Het is al erg genoeg dat je met een mondkapje op elkaar begroet en 1,5 meter uit elkaar blijft. Een lekker kopje koffie durven de oudjes je nauwelijks meer voor te zetten. De angst bij sommigen is groot en ik probeer ze gerust te stellen. Iedere dag raadpleeg ik mijn lijf en mijn temperatuur en hoop dat ik niets bij me draag wat ik niet weet.
Het is een gevoel dat ik altijd mijn kankerspook noem. Onrust en kriebels als ik iets voel wat ik normaal niet voel. Dat kankerspook is nu vrij rustig. Ik hoop binnenkort het signaal 5 jaar kankervrij te krijgen en heb daar alle vertrouwen in. Omdat ik echter ook diabetes 2 heb steekt tegenwoordig het coronaspook de kop op. Een kuchje, een natte neus, zelfs een opvlieger laat me rennen naar mijn temperatuurmeter en een beetje pijn in mijn keel al helemaal. Ze zijn er in Den Haag en bij de RIVM goed in geslaagd me uiterst alert te houden, net zoals in de tijd dat mijn kanker speelde, de onderzoeken dat deden. Ik wil dit allemaal eigenlijk helemaal niet, en met mij velen natuurlijk. Als ik zie hoe onze economie achteruit holt en de jeugd en vele volwassenen langzaam op tilt slaan, zou ik zeggen: ga in hemelsnaam versoepelen en tegen diegene die gevaar lopen zoals ik en mijn partner en vele anderen zou ik roepen: ben voorzichtig en neem je eigen verantwoording en jezelf in bescherming. Maar wie ben ik? Wat zou er gebeuren als we versoepeling krijgen? Kunnen we het dan met zijn allen wel aan? Zullen we zoveel hulp krijgen als nodig, of zullen de vaccins verlossing of in ieders geval verlichting geven? Ik haal ieder jaar de griepspuit en heb al jaren alleen maar lichte verkoudheid of een paar dagen wat malaise is het griepseizoen. Zou dat met de coronavaccins ook zo gaan?
We leven in een hele rare, sobere en beangstigende tijd. Maar ook in een tijd van loslaten en naar binnen keren. Ik zie veel overeenkomsten in de coronatijd en de tijd dat ik actieve kanker had. De angst voor beiden zal nooit helemaal weg gaan maar ik wil leven. Zoveel en zo goed als ik kan en dealen met welke spook dan ook dat op mijn pad komt. Ik voel mij een sterk mens en denk dat ik veel aan kan. Kanker heb ik 2x overleefd en corona zou ik ook een poepje laten ruiken. Dan slaat die wel op de vlucht want sinds mijn dikke darmkanker ben ik meester in het laten ruiken van poepjes. Haha.
En vrijheid mensen, is iets dat je binnen in je kunt voelen, ondanks alle regels en remmen. Buitenlucht snuiven, een goed gesprek aan de telefoon of via een chat. Beeldbellen en vergaderen. Een etentje thuis laten bezorgen, de tafel extra gezellig indekken. Iemands lievelingseten koken, een beetje opletten op je buurtjes. Een boodschap voor een oudje of iemand die risicovol is. Een leuke film op Netflix onder het genot van een wijntje en een nootje of hapje. Er kan nog zoveel, ik voel me niet beroofd van mijn vrijheid. Ik zou willen dat ik weer naar een terrasje kon, een keertje uit eten of een weekeindje naar een leuk hotelletje met alles erop en eraan. Maar zolang wij in Nederland zo verdeeld zijn in wat wel en niet kan of goed is en velen zo weinig rekening met een ander willen houden, blijf ik lekker vrijwillig in mijn eigen bubbel en zie af en toe mijn dierbaren en vrienden zover dat kan en zij ook willen.
De verkiezingen staan ook weer voor de deur. Nooit eerder vond ik het zo moeilijk om een keuze te maken en ik ben er nog lang niet uit. Ik wens een ieder ook veel wijsheid in deze. De keuze niet te kiezen is voor mij geen optie want dan ben ik mijn recht op commentaar en zeuren ook kwijt. Dus gaan en blijven hopen op betere tijden, soms tegen beter weten in. Dat kunnen wij die het kankerspook kennen als de besten toch.
Tot slot hoop ik dat iedereen in Nederland de zorg krijgt die hij of zij nodig heeft en vooral kwaliteit van leven houdt na welke ziekte of tegenslag dan ook. Wie helpt mij hopen, want zonder hoop zijn we verloren. Op een betere en minder sobere toekomst.
Lieve groet, Anne
20 reacties
Hoi Anne,
Geef dat duiveltje niet te veel ruimte... schop onder de kont is beter..
Ik hou me nu voor dat het 'einde' oprecht in zicht is. Nog een paar maanden, dan zijn zoveel mensen gevaccineerd dat we weer langzaam gewoon kunnen doen. Alhoewel ik denk dat ik echt moet wennen die drempel over te gaan. Maar de wens zal groter zijn dan de angst. Daar zorg ik voor.
Liefs Hebe xxx
Lastig zo'n coronaduiveltje Anne. Zelf ben ik geen seconde bang geweest om corona te krijgen. Ik ben wel voorzichtig, werk zoveel mogelijk vanuit huis en als ik naar mijn werk ga dan voel ik me redelijk veilig bij het strenge coronabeleid op het werk. Recent zijn een aantal collega's besmet geraakt en een dag later werd iedereen getest. De besmette collega's ( 50+ en ouder) hebben allemaal lichte verschijnselen gehad vergelijkbaar met een zware verkoudheid. Toevallig stond ik vanmiddag met een collega te praten die net was hersteld van de corona. Hij vertelde me dat er in de teststraat werd verteld dat hij waarschijnlijk een gewoon griepvirus had gehad, maar dat ze dat verschil niet kunnen zien bij de test en er dus bij voorbaat maar vanuit gaan dat het corona was. Ik denk dat ik al die, vaak tegenstrijdige berichtgeving het meest vervelende van deze coronatijd vind. Ik kies er dus ook heel bewust voor om het coronanieuws te doseren en Netflix is daar een uitstekend middel tegen.
Laat je niet gek maken lieverd...ooit wordt alles weer 'normaal' en zo niet dan maken we van het abnormale een nieuw 'normaal'.
Lieve groet, enne de storing bij de belastingdienst schijnt opgelost te zijnš
Griep is normaal in dit land. Nu heet het Corona. Laat je niet bang maken. Je heb bewezen sterk te zijn. Dus hier krijg je ook rust in. Sterkte lieverd
Corona is absoluut geen griepje! Bij een griepje heb je geen ernstige longinfecties!
Als jij of een familielid het zelf krijgt (wat ik niet hoop), piep je wel anders!
Antonia, ik heb het ook in mijn familie gezien en ben met je eens dat het niet zomaar een griepje is. Natuurlijk heeft de een er meer last van dan de ander maar ik blijf voorzichtig en nee, echt bang ben ik ook niet. Bedankt voor je reactie
Wel waar.
Wat is voor jou wel waar? Is voor mij niet duidelijk, dus weinig op te zeggen.
Ik heb niet gezegd dat het niet rrg kan zijn. Er sterven elke jaar aan " griep" griep is een nare virus . Wij in deze deel van de wereld weten ermee om te gaan. Dat bedoelde ik te zeggen.
Dit is niet een pagina om een politiek statement te maken maar onze regering en de EU hebben jammerlijk gefaald in vaccinatiebeleid. Ik heb teruggekeerde eierstokkanker . Hoor zowel in leeftijds als āziekteā in risicogroep. Had al een oproep moeten krijgen. Het hele Coronabeleid is doorspekt v politiek. Wij hebben een leger wat perfect de logistiek had kunnen doen. Maar door de haantjespolitiek vd Jonge en de GGD wachten veel kwetsbare groepen nog op een vaccinatie. Er wordt door de overheid gespeeld met de gezondheid vd NL bevolking. Als ik mij tegen betaling had kunnen inenten in het buitenland had ik dit al lang gedaan.
Inderdaad niet de juiste plek voor politiek. Maar begrijp je reactie en standpunt. Dank voor je reactie.
Lieve Anne,
Jou bericht treft mij regelrecht. Ik zou zo graag de hoop willen vasthouden maar zowel het kankerspook als het coronaspook houd mij meer en meer in zijn greep. Ik werd uit mijn zĆ³ fijne werkzame leven geplukt door borstkanker. Totaal onverwachts omdat ik voor mijn heup naar het zkh ging. Een petscan toonde nevenbevindigen aan...Tussen de chemokuren door was ik vaak hoopvoller dan mijn naasten, de diep-lap operatie van 10 uur doorstond ik goed, maar de 3e van 12 nabehandelingen met herseptin nekken mij elke keer zo n dag of 4, 5 na de spuit. Dan stormen de spoken door mijn hoofd en vraag ik me af of ik en de wereld ooit nog worden zal als voorheen. Dan spelen de beperkingen op en niet alleen van mijn lijf . Iemand zei: "als het ergste voorbij is begint het pas". De verwerking...Ik praat misschien voor mijn beurt, ik zit er immers nog midden in. De prognose is positief wat wil ik nog meer...
Ik merk dat zelfs mijn partner daar aan voorbij gaat. Hij klaagt rustig over zijn werk wat me dan prikkelt. De zogenoemde bubbel van lekker thuis zijn, een beetje aanrommelen, kunnen doen waar je zin in hebt en als je geen zin hebt doe je het niet...Die bubbel kan ik wel vermoorden! Ik wil leven! Niks geen bubbel!
Gisteren had ik een " uitje". 1 van mijn vriendinnetjes opgezocht in het hospise om afscheid te nemen...ze zei: "huil gerust,je wangen zullen ervan gaan glimmen".
Toen ik terug ging brak de zon net door en ik zag de weilanden vol grazende dieren met andere ogen...alsof ik ze voor het eerst zag. Alsof je van bijna sterven,de wereld van het leven binnen rijdt de toekomst tegemoet...met veel tranen, maar toch hoopvol. Ik denk aan je!
Liefs Ellen
Lieve Ellen. Ga even zitten en laat dat gevoel dat je gisteren had toen je terug naar huis ging van je vriendin in de hospice goed bij je binnen komen. Snuif dat gevoel binnen en veranker het in je hart. Op alle zo moeilijke momenten kun je daar naar terug om de hoop te vinden die je zo nodig hebt soms. En inderdaad tijdens de behandelingen kun je vaak sterk zijn omdat je moet en alle hoopniet verloren is als ze je kunnen behandelen. Daarna komt een nieuw leven. Nooit meer als vanouds maar het hoeft niet slechter te zijn. Je leert omgaan met de beperkingen en de pijn en als je bij jezelf acceptatie vindt, kun je verder. Er komen weer goede dingen als je er voor open staat. Kanker overkomt je. Daar kies je niet voor. Ook ik voel met je mee. Misschien is een inloophuis iets voor jou om je eigen gevoelens en ervaringen te delen met mensen die snappen waar je het over hebt. Veel sterkte en klim omhoog langs de ladder van geluk. Het gaat je lukken.
Lieve groet Anneā¤
Wat omschrijf je dat mooi Anne...ook dat wat je aan Anet antwoorde. Het komt binnen als verzachtende olie op een rauwe wond. Wat ben ik blij dat ik dit forum mocht ontdekken en de moed kon vinden om er iets mee te doen. Dankjewel voor je warme en liefdevolle woorden en ik ga kijken of een inloophuis iets voor me is. Ik wens je de meest lange zonnestralen die er maar bestaan!š
Lieve Anne,
ik zit midden in het proces... van borstkanker, ik zie de dingen net als jij, dat duiveltje op mijn schouder, dat heb jij na 5 jaar nog steeds. Maar dat duiveltje snoept zoveel van mijn energie... wens je mooie en zonnige lente en zomer ( hebben wij dat ookš)
groetjes anet
Lieve Anet. Een duiveltje op je schouder kun je heel vriendelijk, doch dringend verzoeken plaats te maken voor een nieuwe gast. Zeg hem dat hij nu lang genoeg bij je op bezoek is geweest. Het is coronatijd en dus liever niet te lang laten blijven. Nodig nu je Beschermengel uit en die zal graag plaats nemen op je schouder. Hij of Zij zal je helpen zelfvertrouwen en moed te vinden los te laten wat jou geen goed doet. Natuurlijk zal van tijd tot tijd de angst nog spoken. Kijk hem in het gezicht en bedank hem voor de waarschuwing. Overtuig hem ook dat hij zijn werk heeft gedaan en bij jou klaar is. Ik wens je veel sterkte en een tijd waar de angst niet meer groter is dan je hoop en blijdschap in dit leven. Liefs Anneā¤
Dank je wel, ik vind een happy stone, in het begin van mijn traject met een engeltje erop. Ik zal haar eens vaker pakken en bekijken ā¤ļø
Wat mooi, dat beschermengeltje!
Ik hoop dat hij mijn twee spoken onder de duim kan houden!
Liefs en groetjes, Sandra
Dankjewel voor je verhaal. Het is precies zo als het is allemaal herkenbaar. Een fijne oppepper en geef mij ook een gevoel .
Dat wat ik ook steeds voel normaal is.
Fijne dag leuk positief mens
Beste Anne, Ja het kankerspook, dat heb ik ook. 1 december was ik ha een TURT en 13 maanden chemo "schoon" van blaaskanker.
Er was mij beloofd om de 3 maanden een cystoscopie, maar ineens moet dat om het half jaar ( ik denk vanwege de corona) Dus eind mei mag ik pas weer.
Toch voel ik me de laatste maand steeds zieker worden, en de laatste weken kan ik niet goed uitplassen en voelt mijn blaas heel snel vol, terwijl er weinig uit komt dan.
Maar volgens mijn omgeving moet ik me niet zo aanstellen, en dat angstgevoel van me afzetten,want het is heus wel goed.
Maar in mijn geval, mijn soort van blaaskanker komt in 70% van de gevallen weer terug, dus blijft in 30% van de gevallen weg.
Toch moet ik me niet zo aanstellen en is het belachelijk dat ik die angsten in mijn achterhoofd heb als ik rare dingen in mijn lijf voel, ik ben 64 jaar en ik ken mijn eigen lijf als geen ander. Toch ben ik een z@ikerd want de kanker was toch weg op 1 december 2020? Dus wat loop ik mn eigen leven nu te verpesten , ik moet positief denken.
Daar krijg ik ook overal JEUK van, dat ik van gezonde mensen POSITIEF moet denken. Ik kan mn eigen denken toch niet onder controle houden als ik pijn en/of een kloppend gevoel voel? Of als ik vind dat mn plas er raar uitziet? Niet met bloed maar raar, met gruis, heel klein gruis ( ik heb in 1993 nierstenen gehad )
Alleen kankerpatienten snappen mijn angst. En dat ik geen kanker mag zeggen maar ik moet zeggen: "Ik heb het K woord" , want anders kwets ik mensen.
Het K woord...... zo hoorde ik laatst steeds zeggen: "het N woord" dus ik dacht lange tijd dat daar copuleren mee werd bedoeld, nee daar werd mee bedoeld onze gekleurde medemensen. Komt er voor alles een hoofdletterwoord? Ik heb het C woord, of ik lust graag J woord koeken, of het P woord, het A woord het S woord, het T woord.......... ga zo maar door, vooral positief denken want dat geneest.
Lieve groet Anne (Dingolette van het H woord )
Lieve Dingolette. Wat een vervelende Z reacties van de mensen in je omgeving. Ik begrijp inderdaad je angst en onrust heel goed. Het is ook niet niks. Kanker hebben of hebben gehad. Het is dan ook normaal dat het spook je lastig valt. Ik kan dat niet voor je wegnemen. Maar als ik in jouw schoenen stond zou ik de hulp zoeken bij mensen die het wel begrijpen en je kunnen steunen. Misschien kun je urine bij de huisarts laten nakijken op een blaasontsteking of bacterie. Ter geruststelling of anders kan hij bemiddelen 0m eerder voor controle te kunnen. Ik wens je heel veel sterkte en ja, weer vertrouwen krijgen in je lijf duurt even. Lieve groet en een dikke knuffel. Anne