Twijfels
12 december was het zo ver, de dag dat ik uitslagen kreeg van de echo die een week eerder gemaakt is.
Ze begon ons gesprek met de zin dat ze goed nieuws had, draaide het scherm naar ons toe en zei dat mijn bloed er iets beter uit zag. Daarna vertelde ze dat ze ook de uitslagen had van de echo, en er inderdaad nog een vlekje op te zien was. 10.000 gevoelens tegelijk door mijn lijf van kop tot teen. Maar dat dit echt meer een heel klein plekje nog was, en zij persoonlijk niet weet hoe ze het moet gaan behandelen...
Kort samen gevat.
9 januari 2017 gaat ze in haar team met artsen/professors overleggen wat te doen.
Optie 1. Een Jodium scan om vast te stellen waar het nog precies zit en om nog een keer zekerheid te hebben dat het ook echt om kwaadaardige cellen gaat, met als vervolg stap nog een radioactieve bestraling kuur.
Optie 2. Helemaal niks doen en over een half jaar een nieuwe echo maken en kijken hoe het er dan voor staat.
Maar wel met kans dat het in die maanden groter groeit/uitzaait.....
Ook gaat ze overleggen om 2 spuiten te geven wat mijn bloed een opkikker geeft. Ondanks dat mijn bloed er iets beter uit zag ben ik van 175 MG naar 188 MG per dag gezet met de medicijnen...
In de spreekkamer riep ik dat ze bij het overleg aan moest geven dat ik zo snel mogelijk die scan wilde en de radioactieve bestraling. En nu ik er een nacht over geslapen heb, denk ik in mijn hoofd, fuck die kuur ik doe het gewoon niet. Waarna gelijk een gedachten komt: Wat als het over een half jaar dan niet goed is en je alsnog een kuur moet? Dan kun je het beter nu maar begin volgend jaar hebben dan nog eens later in het jaar......
10 januari word ik gebeld door mijn arts en hoor ik wat ze gaan doen.
Is het vreemd dat ik niet blij kan zijn met het nieuws dat het van 2 plekken naar één is gegaan? Dat mijn lymfklieren schoon zijn? Natuurlijk ben ik daar ontzettend blij mee, en tegelijk ben ik ontzettend verdrietig en teleurgesteld (in mezelf?)
Had zo gehoopt de spreekkamer te verlaten en te horen hebben gekregen dat ik schoon was... Ben ik nu ondankbaar? Stel ik me aan? Ik weet de antwoorden op mijn eigen vragen even niet meer. Misschien komt het door dat ik er zó op gehoopt was dat het allemaal oké was en ik het jaar mooi en goed afsluiten kon.. Ik weet het niet. Teleurgesteld in mezelf.
Ze begon ons gesprek met de zin dat ze goed nieuws had, draaide het scherm naar ons toe en zei dat mijn bloed er iets beter uit zag. Daarna vertelde ze dat ze ook de uitslagen had van de echo, en er inderdaad nog een vlekje op te zien was. 10.000 gevoelens tegelijk door mijn lijf van kop tot teen. Maar dat dit echt meer een heel klein plekje nog was, en zij persoonlijk niet weet hoe ze het moet gaan behandelen...
Kort samen gevat.
9 januari 2017 gaat ze in haar team met artsen/professors overleggen wat te doen.
Optie 1. Een Jodium scan om vast te stellen waar het nog precies zit en om nog een keer zekerheid te hebben dat het ook echt om kwaadaardige cellen gaat, met als vervolg stap nog een radioactieve bestraling kuur.
Optie 2. Helemaal niks doen en over een half jaar een nieuwe echo maken en kijken hoe het er dan voor staat.
Maar wel met kans dat het in die maanden groter groeit/uitzaait.....
Ook gaat ze overleggen om 2 spuiten te geven wat mijn bloed een opkikker geeft. Ondanks dat mijn bloed er iets beter uit zag ben ik van 175 MG naar 188 MG per dag gezet met de medicijnen...
In de spreekkamer riep ik dat ze bij het overleg aan moest geven dat ik zo snel mogelijk die scan wilde en de radioactieve bestraling. En nu ik er een nacht over geslapen heb, denk ik in mijn hoofd, fuck die kuur ik doe het gewoon niet. Waarna gelijk een gedachten komt: Wat als het over een half jaar dan niet goed is en je alsnog een kuur moet? Dan kun je het beter nu maar begin volgend jaar hebben dan nog eens later in het jaar......
10 januari word ik gebeld door mijn arts en hoor ik wat ze gaan doen.
Is het vreemd dat ik niet blij kan zijn met het nieuws dat het van 2 plekken naar één is gegaan? Dat mijn lymfklieren schoon zijn? Natuurlijk ben ik daar ontzettend blij mee, en tegelijk ben ik ontzettend verdrietig en teleurgesteld (in mezelf?)
Had zo gehoopt de spreekkamer te verlaten en te horen hebben gekregen dat ik schoon was... Ben ik nu ondankbaar? Stel ik me aan? Ik weet de antwoorden op mijn eigen vragen even niet meer. Misschien komt het door dat ik er zó op gehoopt was dat het allemaal oké was en ik het jaar mooi en goed afsluiten kon.. Ik weet het niet. Teleurgesteld in mezelf.
2 reacties