Ik houd niet van sporten...

...vooral niet als ik daarvoor de deur uit moet, ‘s avonds na het eten, en dan nog actief moet gaan doen. Ik besef me echter wel dat een goede conditie extra belangrijk is na kanker en chemo. Daarom bestijg ik meerdere keren per week mijn hometrainer (met Netflix op de achtergrond) en probeer ik op mooie dagen met de kinderen een blokje om te gaan (wat een hele onderneming is: heb je net je peuter en baby warm aangekleed, zet je één voet in de speeltuin, kun je weer terug omdat de een moet plassen of de ander honger heeft...)

Maar vandaag ontkwam ik er niet aan. Ik heb voor het eerst van mijn leven voet gezet in de sportschool. De schuld van mijn moeder. Die heeft al meerdere keren geprobeerd om een leuk Zumba klasje te vinden, maar in de dorpshuizen hier in de buurt, houden die meestal niet lang stand. En toen het op oudjaarsavond over goede voornemens ging, en ik natuurlijk zei dat ik aan mijn conditie wilde werken, kreeg ik voor de zoveelste keer de vraag: “Goh, je zou eens Zumba moeten proberen. Ga je dan tenminste een keer mee naar een proefles?” En toen heb ik dus ja gezegd. Omdat het mijn moeder is. En omdat ik geen excuus had om nee te zeggen. En omdat ik dacht: een proefles duurt maar een uurtje, dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik het heb geprobeerd, maar dat het helaas niks voor mij is.

Ik was eerlijk gezegd alweer vergeten dat ik dat had beloofd, toen ik deze week een mail van mijn moeder kreeg. Ze had een proefles geregeld, we stonden op de lijst bij de sportschool. Vandaag ben ik er de hele dag chagrijnig over geweest. Ik heb nog tegen mijn man lopen klagen, en gelachen dat hij er echt geen rekening mee hoefde te houden dat het vaker dan eenmalig zou zijn. Ik heb nog even gedacht om een excuus te verzinnen, maar kom op, het is mijn moeder, en het is maar een uurtje.

Dus stond ik vanavond op tijd klaar met mijn flesje water, handdoekje, en (eigenlijk niet geschikt als) sportschoenen. Eenmaal in de sportschool waren we laat, en kregen we snel een rondleiding voordat we net op tijd bij de Zumba les naar binnen wandelden. Ten eerste vond ik het prettig om te zien dat er dames van alle leeftijden waren. Ten tweede was de juf heel leuk en spontaan, en voelde ik me op mijn gemak. Daarnaast is de muziek lekker vrolijk en kon ik gewoon niet chagrijnig blijven.

Maar het allermooiste gebeurde ergens halverwege de les. Ik zag mensen het zweet van hun voorhoofd vegen, ik zag ze dansen en puffen en hijgen, en ik stond daar gewoon tussen. Ja, ik stond ook te zweten en te puffen, maar ik stond vooral te genieten. Sommige mensen moesten tussendoor even pauzeren, maar mijn conditie bleek gewoon zo goed dat ik het moeiteloos heb volgehouden. Even zag ik mezelf van een afstandje, tegen de achtergrond van het afgelopen jaar, en ik besefte me ineens: Kijk mij nou! Kijk mij dansen, kijk mij sporten. Wat nou kanker, chemo, zwangerschap? Ik doe dit gewoon.

Na afloop heb ik even keihard staan huilen bij mijn moeder. En daarna hebben we ons ingeschreven. Volgende week sta ik daar weer. Gewoon omdat ik het kan.

1 reactie