Het mag gezien worden

Je kunt het niet meer zien. Nou ja, ik heb nog wel een paar littekens, maar op het eerste gezicht zou je niet weten dat ik vorig jaar kankerpatiënt was. Mijn haar is nog niet lang, ik vind het zelf niet mooi, maar het kan makkelijk doorgaan voor kort-en-pittig. En op zich is dat best gek. Ik ben niet meer ziek, ik voel me prima, maar in mijn hoofd ben ik soms nog wel die patiënt.

Maar straks weten mensen het niet meer. En dan bedoel ik natuurlijk niet mijn familie en vrienden, maar gewone voorbijgangers, of mensen die ik in de toekomst nog ga ontmoeten. Die kunnen niet meer zomaar zien wie ik ben, of wie ik was. En dat is logisch. Zo hoort het ook, maar als je een jaar lang bent aangestaard (nooit aangesproken…), wen je eraan dat mensen naar je kijken, en weten dat er iets met je aan de hand is. Kanker is heel zichtbaar. Dat vond ik ook erg confronterend, want je ziet het zelf iedere dag als je in de spiegel kijkt. En je herkent jezelf niet, maar je bent het toch. Ik heb me er trouwens nooit voor geschaamd. Ik heb altijd trots rondgelopen met mijn bungelende buisjes, mijn mooie mutsjes, en mijn dikke babybuik.

Ik ben nu nog steeds niet mijn oude zelf, en dat zal ik ook niet meer worden. Ik ben voorgoed een ander mens. Ik ben ouder en wijzer, heb een paar flinke krassen opgelopen, en sta totaal anders in het leven. Niet meer onbezorgd, maar wel ontzettend gelukkig. En ik heb mijn kracht gevonden. Ik heb ontdekt dat ik ontzettend veel aankan, en dat kanker mij niet kapot heeft gekregen. 

Ik ben blij dat ik niet meer zichtbaar die patiënt ben, dat helpt me ook om door te gaan met het normale leven. Maar mijn nieuw ontdekte kracht mag wel gezien worden, daar ben ik namelijk best trots op. Daarom laat ik binnenkort een tatoeage zetten. Vooral voor mezelf, maar ook om de wereld te laten zien dat ik een verhaal heb.

De tatoeage wordt een ‘unalome lotus’. (Even in mijn eigen interpretatie:) Een kronkelend pad, dat symbool staat voor het leven. Dat pad leidt naar een lotus; een zelf-reinigende bloem die groeit uit de modder en opbloeit in het licht. En dan nog wat stippen, die staan voor de onzekerheden van de toekomst.

Binnenkort staat het op mijn pols En dat klopt. Dat is mijn verhaal, en dat mag gezien worden. Ik zal er in ieder geval zelf vaak naar kijken en weten hoe sterk ik ben. Dat er een hele weg achter me ligt, en hopelijk nog een lange weg voor me.

 

1 reactie

Hoi mamajess, wat een mooi verhaal en zo herkbaar.

De tatoeage is echt prachtig!! zo mooi bedacht..

groetjes Camellia

Laatst bewerkt: 20/01/2019 - 08:49