Ik kan m'n ogen bijna niet geloven
Maandag had mama haar 7de chemokuur in het AZ Damiaan te Oostende. Op maandag 27 mei volgt haar 8ste chemokuur en dan eindelijk terug een controlemoment. Laat ons hopen dat we deze keer ook goed nieuws krijgen in het mate van het mogelijke.
De dokter kan het bijna niet geloven dat ze er nog zo goed uitziet ondanks de zware chemo en hij vindt het enorm machtig dat ze zo haar best doet om positief te blijven en met haar fiets probeert te rijden bij mooi weer.
Het is bijna niet te geloven maar mijn mama voelt haar enorm goed bij deze 7de chemokuur! Normaal gezien komt ze de eerste week van haar chemo niet buiten en dit door haar zichtbare chemopomp, vermoeidheid, buikkrampen, misselijkheid... maar ze is woensdag en vandaag naar buiten gegaan om iets te gaan drinken, samen met m'n papa. Ze kan met dit mooi weer niet binnen blijven zitten zegt ze, het weer doet haar heel veel zin krijgen om naar buiten te gaan, SUPER!
Mijn mama, de meest fantastische en sterkste vrouw die ik ken! ❤️ Ik zie haar zo graag!!! Hopelijk mag ze nog vele maanden, jaren bij ons blijven.
3 reacties
Wat fijn dat ze dat allemaal kan, bewegen is goed zeggen ze.
Inderdaad fijn dat ze dit allemaal kan, maar ze moet soms ook aan haar lichaam denken... vorige week zo goed geweest en veel willen doen, normaal kan ze bijna niks doen in haar eerste week, deze keer was het precies omgekeerd. Ze wil dan teveel doen op 1 dag en de dag nadien is dan echt een ramp... zelf een simpele vraag stellen is soms teveel
Heel herkenbaar. Maar als je het kan wil je het ook en later moet je op de blaren zitten. Ik moest dat ook echt leren. Ook denk ik dat het niet uitmaakt, ook als je niks doet kun je ineens ontzettend moe worden van het ene op het andere moment. Ik denk dat je dat pas kan begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Ik ben nu gelukkig van die moe-moe-moeheid af, het is niet te beschrijven zo moe.