De nacht
De nacht, het moment waarop mijn lijf zegt dat het genoeg geweest is en mijn hoofd nog “even” vrolijk doorgaat. De nacht, het moment dat degene naast me in een diepe slaap is en ik al mijn gedachtes probeer te ordenen. De nacht, wat een vreselijke tijd.. wat verlang ik naar een rustige nacht waarin ik minimaal zeven uurtjes slaap, zonder dromen of onderbrekingen. Ik mag blij zijn wanneer ik 3 uur geslapen heb. Vooral de laatste week was het weer hels.
De crematie is alweer zes weken geleden. Het dagelijkse leven gaat door, mijn leven kabbelt ook weer wat vooruit en langzaam begin ik weer mee te doen aan de sleur. Wil ik dit? Geen idee. Ben ik hier klaar voor? Geen idee. Wat is normaal? Geen idee. Zoveel vragen zonder een goed antwoord, want iedereen is anders..
Afgelopen donderdag hebben we de urn opgehaald. Weer iets afgesloten. Op een gekke manier zijn we ook blij dat papa weer thuis is..
Op sommige dagen denk ik nog steeds dat ik in een vreselijke nachtmerrie zit en hoop ik snel wakker te worden. Andere dagen kan ik niks anders dan voor me uit zitten staren op de bank. Maar er zijn ook dagen dat ik voornamelijk de mooie dingen kan zien. Dat is rouw toch?
2 reacties
Lieve Evie, praat eens met de praktijkondersteuner ggz van je huisartsenpraktijk , bijvoorbeeld. Natuurlijk kost rouwen tijd. En wat met jou gebeurd is, is traumatisch. Je kunt wel wat hulp gebruiken. Xx
Dat is zeker rouw en er is geen goed of fout in hoe je dat doet en wat normaal is en hoe lang het duurt. Soms kan het een beetje helpen om je te realiseren dat het jóuw verdriet is wat je voelt. Je vader is er niet meer, hij heeft rust en geen pijn of verdriet.
Verder kan ik (uit ervaring) beamen wat Marian zegt: je hebt een traumatische ervaring mee gemaakt. Als je daar (meer of professionele) hulp bij nodig hebt, schroom niet er om te vragen. Dikke knuffel en veel sterkte!