Boos

Boos.

Ik, de nuchterheid zelve, ben boos. Op alles en iedereen om me heen. 
Boos op het feit dat velen van mijn leeftijd wel nog een papa hebben die er voor hun is, op belangrijke en minder belangrijke dingen. 
Boos op mensen die klagen over onbenullige dingen. 
Boos op mijn vriend die iets kwijt is en daardoor gepikeerd raakt. 

Waarom ben ik zo boos? Natuurlijk weet ik wel dat ook dit gevoel bij rouw hoort, toch heb ik er moeite mee dat ik me niet gedraag zoals ik mezelf van tevoren zag. Bij vrienden ben ik de grappige, nuchtere Evie zoals altijd. In voor een grapje en die het leven niet te serieus neemt. Maar thuis.. thuis ben ik niet te genieten, vind ik t vreselijk dat ik alles op mijn vriend afreageer, want hij heeft ook niks fout gedaan. 

Als ik om me heen kijk en zie in wat voor gekke tijd we nu leven vind ik t moeilijk om mijn gevoelens te benoemen. Maar juist nu staat mijn hoofd niet stil en lijkt m’n verdriet groter dan de afgelopen werken. Ook hier komen we wel overheen, we kunnen het met z’n allen. Tot dan blijf ik binnen en moet ik mijn verdriet onder ogen zien. Maar ook dat komt goed. Ik mis je, lieve pap. 

“Wind en regen raken niet

Geen storm die mij omver blaast

Zolang ik weet dat jij me ziet

Kijk in de spiegel en ik zie je staan

Is het tijd om je te laten gaan

Voor mij ben jij

Voor mij ben jij... altijd

Hier ben ik zonder jou

Ik loop door en zal

Blijven kijken naar de zon en terug naar jou

En hier leef ik door met jou

Het voelt nog steeds vertrouwd

Jij bent nog zo dichtbij, de pijn, de liefste

En alles wat erover blijft”