De “Eye of the tiger” - mijlpaal
Tijdens het herstel na kanker kom je ze ruimschoots tegen: mijlpalen. Gewone activiteiten die je vroeger op de automatische piloot deed, tijdens de behandeling stuk voor stuk moeilijker werden en daarna langzaamaan weer lukken: een uitstapje, een langere wandeling, een druk feestje (pre-Corona-tijdperk) of de eerste uren op je werk…het zijn allemaal belangrijke mijlpalen. Sommige mijlpalen zijn heel duidelijk en ook voor je omgeving zichtbaar…andere daarentegen bereik je heel stilletjes, zonder dat iemand anders het doorheeft.
Ik kan mij bijvoorbeeld nog goed herinneren aan het moment dat ik voor het eerst weer de weekboodschappen deed. Ik had met mijn warrige hoofd een boodschappenlijstje gemaakt, stapte op de bakfiets, liep door een veel te drukke supermarkt (ook pre-Corona) en dacht tussendoor dat ik de kassa niet ging halen…maar het is me gelukt. Toen ik de supermarkt uitliep voelde ik heel duidelijk: Dit was een belangrijke stap in mijn herstel, weer een stap richting normaliteit. Ik had een grens opgezocht, het gehaald, vertrouwen teruggekregen en ik was beretrots. Daar stond ik dan buiten op de trap van de supermarkt met uitzicht op het parkeerterrein… het voelde een beetje als de beroemde scene uit de film Rocky… Sylvester Stallone op de trappen van het Philadelphia Museum of Art…. Ik keek naar beneden en voelde me als een koning, maar ergens ook heel eenzaam. De mensen om me heen hadden namelijk geen idee welke topprestatie ik net had geleverd. Geen cheerleaders, geen applaus, terwijl het echt voelde alsof ik die na deze boodschappen-marathon had verdiend. Eigenlijk heel raar dat zoiets simpels als boodschappen doen zo bijzonder kan voelen.
Ik ben inmiddels alweer heel wat boodschappen verder. Mijn herstel-mijlpalen worden minder frequent. Gelukkig!
Afgelopen weekend heb ik echter een -voor mij- heel belangrijke mijlpaal gehaald: 10 km hardlopen! Ik was voor de diagnose veel aan het hardlopen en was net zo ver dat ik 10 km kon lopen. Daar was ik heel trots op, want ik was vroeger nooit echt sportief geweest. Ik voelde me fitter dan ooit…tot ik de diagnose kanker kreeg en door de nodige behandelingen steeds meer aftakelde. Toen ik door de medische wereld beter werd verklaard voelde ik me een schaduw van mezelf. Hardlopen leek een ver van mijn bed show. Vooral ook omdat mijn oncologie-fysiotherapeute me erop had voorbereid dat ik mijn oude hardloop-niveau niet meer zou gaan halen.
2 maanden na de operatie begon ik heel voorzichtig weer met een klein hardlooprondje. Mijn eerste hardloopavontuur was -naar verwachting- zeer teleurstellend. Het leek meer op een wandeling dan op hardlopen (zelfs mijn hardloop-app vatte deze activiteit samen als een rondje "wandelen"). En ook bij de vele volgende rondjes werd ik iedere keer geconfronteerd met wat ik had ingeleverd. Maar het buitenzijn in de natuur maakte veel goed. Inmiddels loop ik al weer bijna 2 jaar heel regelmatig en mijn conditie ging langzaam (voor mijn gevoel echt heeeeeuul langzaam) vooruit. Al sinds mijn eerste rondje droom ik van een 10km rondje. De laatste tijd voelde ik dat ik steeds dichterbij deze droom kwam. Het leek me zo leuk om 13 mei 2021…precies 2 jaar na mijn eerste hardlooprondje weer de 10km te halen, maar of dat echt zou lukken was maar de vraag… Afgelopen vrijdag ben ik gaan hardlopen met de intentie mijn standaard rondje van 5 km te lopen. Het ging echter heel lekker …dus ik liep toch even het grotere rondje… en toen besloot ik ook nog even de duinen in te rennen…en voor dat ik het wist was ik thuis en had ik 10 km gelopen. Heerlijk! Als kers op de taart bleek ik ook nog net zo snel te zijn gelopen dan voor mijn diagnose. Mijn dag kon niet meer stuk!
Ik heb toen nog even gedacht om mijn vroegere fysiotherapeute op te bellen om haar te vertellen dat ze voorzichtiger moet zijn met haar voorspellingen… Ik heb het niet gedaan en ben gewoon van het feit gaan genieten dat ik een -voor mij - heel belangrijke mijlpaal heb behaald…weer een soort “eye of the tiger” moment.
Nu weet ik natuurlijk dat herstel geen wedstrijd is en ik ben me heel erg bewust dat sommige mensen veel sneller herstellen en voor andere 10 km hardlopen een onhaalbaar doel blijkt... Wat ik met mijn verhaal duidelijk wil maken is dat iedereen zijn eigen persoonlijke mijlpalen heeft en dat het heel belangrijk is hierbij stil te staan. En gezien de mensen om je heen soms niet door hebben hoe fantastisch het is als je weer uit bed kan, de kinderen van school kan halen, met vriendinnen een weekend weg kan of een rondje kan rennen… stel ik voor: Wees je eigen cheerleader. Vier elke mijlpaal hoe klein of groot, hoe duidelijk of onzichtbaar die ook is. Stap voor stap kom je vooruit. En als je toch echt een cheerleader nodig hebt… ik stel me beschikbaar…schrijf me een berichtje over je eigen persoonlijke mijlpaal, dan ga ik heel hard “eye of the tiger” voor je opzetten…beloofd!
“It’s not about how hard you can hit, it’s about how hard you can get hit and keep moving forward.”-Rocky Balboa
29 reacties
Dank je voor deze geweldige en positieve, hoopvolle blog Kat!
Prachtig geschreven. Je nam mij helemaal mee in je verhaal. Herkenbaar ook, die kleine persoonlijke mijlpalen, momentjes van triomf en overwinning.
Ik feliciteer je van harte met je behaalde succes. Top.🎖️
Dank je, Heleentje! Wat een lieve reactie!
Ik wens jou ook heel veel momentjes van triomf! ❤️
liefs uit Haarlem
Hoi Kat, jouw verhaal had ik net even nodig. Gister nog was ik even heel erg boos omdat het zo langzaam gaat. Dat het lijkt alsof ik nooit meer de conditie krijg die ik ooit had. Ik ben pas 5 maanden na mijn behandeling, door complicaties kwam ik op de ic, dus 5 maanden terug zette ik na een 6 dagen slapen weer mijn eerste stapjes achter een rolator. Maar je hebt gelijk, ik moet elke mijlpaal vieren. Dus vandaag vier ik dat ik na 14 weken revalidatie weer naar de sportschool ben geweest voor een groepslesje BBB. Het was heerlijk. Proost op het leven!!!
Groeten Mariët
Hallo Mariët,
die boosheid is heel herkenbaar. Soms zie je vooral de dingen die (nog) niet kunnen. Ik begrijp het helemaal. Maar als je dan de rollator-situatie vergelijkt met de BBB les dan zie je hoe ver je bent gekomen! Een enorme vooruitgang!
Ik wens je de nodige geduld en mildheid!
Gaaf!! Zo vergelijkbaar!
Voor mijn 18 bestralingen heb ik nog de 10km hardlopen aangetikt. Zonder problemen, alleen een tumor in mn lijf...
Nu, 2 maanden verder na de bestralingen probeer ik weer een beginschema van 5 km.
Helaas lukt het nog niet zo goed en na 2 x al weer uitgeteld op de bank met erge beenpijn.
Tussen mijn oren kan ik alles, maar mn lijf protesteert.
Maar je verhaal is bemoedigend en hoopgevend! Ik geef nog lang niet op en de mijlpaal 10Km ga ik wederom halen!
Precies! Het gaat misschien even duren, maar op gegeven moment haal je het fluitend! De aanhouder wint. Veel plezier met het trainen!
Mijn eerste mijlpaaltje in 2016 was.... het Kabouterpad in het bos. Zelf met de trein naar een vriendin. op reis om de Kus van Klimt in het echt te zien, en een rondje te maken in het reuzenrad in Wenen. Met opnieuw behandelingen waren de mijlpalen: dat kopje koffie in het restaurant van de Hema, en lekker kwekken met een moeder van het schoolplein. Of naar de diplomering van een van de kinderen. Naar een muziekfestival (voor Corona!) Mijlpalen genoeg!!!
Heel goed! Allemaal leuke en belangrijke mijlpalen! Geniet ervan! Het reuzenrad in het Prater heb ik trouwens bij deze toegevoegd aan mijn to-do-lijst. :) lijkt me ook heel leuk!
In het reuzenrad ontmoet je de hele wereld, dus het is echt een aanrader!!
Kat78, eerstens van harte met je mijlpaal. Je hebt hem er nu neergezet bij de eerste 10 km. Op naar de 20 zou ik zeggen. En dat klinkt makkelijker als gedaan maar voor dat ik te horen kreeg dat ik leukemie had (2014-60 jaar) had ik al 4x de Nijmeegse $-daagse gelopen (40KM mocht ik al). En mijn wens was om de 5 vol te maken want dat is een goed getal om mee te eindigen als je niet levenslang wilt wandelen. Maar toen kwam dus de kanker er tussen door. Mijn herstel heeft toch even wat meer tijd gevraagd als ik dacht maar in 2018 de stoute wandelschoenen aangetrokken. En, alhoewel mijn vrouw, kinderen en vrienden en kennissen hun twijfels hadden (ik heb nl. neuropathie aan de onderbenen en voeten overgehouden aan de behandelingen - alsof je op schrikkeldraad loopt/staat) en iedereen dus vroeg "kun je dat dan', antwoordde ik steevast "als ik op de bank blijf zitten kan ik het nooit". Wat ik dan aanvulde met "kunnen begint met willen". Ik ben dus dinsdagmorgen gestart en vrijdags daarop heb ik mijn 5e kruisje in ontvangst mogen nemen. Nog nooit zo blij en trost geweest met een Vierdaagse medaille. Het heeft me wat gekost maar ook veel gebracht. Namelijk dat idd kunnen met willen begint en dus ook weer gaan tennissen en volleyen. Wel inmiddels op een senioren tempo, maar we staan er weer.
Kat78, ik wens je nog heel veel mijlpaaltjes want het is elke keer toch maar weer genieten als je de paal neergezet hebt. Heel veel succes.
Dank je wel, Sjef! En wat gaaf dat jou dit gelukt is...ondanks de neuropathie! Dat moet gevoeld hebben als het winnen van een marathon! Heel bijzonder!
“Kunnen begint met willen”...die ga ik onthouden!
Ik wens je een hele fijne dag vandaag en laat ons genieten van wat allemaal weer kan!
He wat leuk, nog een hardloper! Herkenbaar verhaal en ook mijn doel is weer die 10 km.
Ik liep altijd hard, totdat ik borstkanker kreeg. Toen ik het na alle behandelingen weer wilde oppakken ging dat erg moeizaam. Niet zo gek; ik bleek zwanger! Na de bevalling kreeg ik helaas snel uitzaaiingen met een zeer slechte prognose; er werd gedacht dat ik binnen een paar maanden zou overlijden. Toch ging het langzaam beter en toen ik weer de kracht had om op te staan uit de rolstoel en 10 meter te schuifelen besloot ik ook dat ik ooit weer die 10 km hard zou lopen. Stapje voor stapje opgebouwd, tot ik glunderend de eerste km kon hardlopen. Ik had me ingeschreven voor de 10 km tijdens de marathon van Rotterdam in 2020. Wellicht iets te optimistisch, wat dat betreft kwam het best uit dat hij verplaatst is 😅.
Ik word nog steeds elke 3 weken behandeld en het gaat met vallen en opstaan, maar inmiddels zit ik op de 8 km dus die 10 gaat binnenkort lukken!
Moraal van dit verhaal is inderdaad hetzelfde als jouw verhaal: volg je eigen pad en doe het stapje voor stapje. Vaak kun je meer dan je denkt, of dan je gezegd wordt te kunnen.
Groetjes Sandra
Jeetje, Sandra, wat een rollercoaster! Kanker-zwanger-kanker met slechte prognose... wat fijn dat je weer kan hardlopen en zo te horen gaan de 10km je binnenkort ook lukken! Heel gaaf!
Trouwens was ik ook van plan om in 2020 de 10km grachtenloop van Haarlem te lopen...en ook ik was heel blij dat die afgezegd werd...Corona heeft ook zo zijn voordelen :)
Het is fijn om ergens naartoe te werken...en doel te hebben...maar je kan het ook niet forceren en soms duurt het langer dan je wilt.
”Het gras groeit niet harder als je eraan gaat trekken” deze spreuk stond een hele tijd bij ons op het prikbord. En ik denk dat dat dat een goede is om te onthouden tijdens het herstel. Je kan het niet afdwingen, maar je mag er wel op vertrouwen dat het gras weer gaat groeien als je het goed verzorgt en regelmatig water geeft.
Veel plezier met hardlopen, Sandra. Ik wens je veel belangrijke mijlpalen!
Dat is een goede spreuk ja, ik trek ook weleens 🙈. Maar inderdaad goed verzorgen en stapje voor stapje verder in actie komen.
Gaaf Sandra! Bemoedigend voor
mij! De 10km staat ook op mijn lijstje!
Leuk, succes!
Mijn ervaring is heel anders, gelukkig. Ik had dubbelzijdige borstkanker, dubbele amputatie en reconstructie, chemokuren, bestraling.
Al die tijd ben ik zoveel mogelijk blijven trainen en mijn normale routines blijven volgen. Natuurlijk moest ik door de operaties wel aanpassingen doen, maar echt conditieverlies heb ik eigenlijk nooit gehad.
Velen stoppen met trainen en bewegen tijdens de behandeling. Op zich is dat begrijpelijk, maar het is geen goede zaak. Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis heeft daar onderzoek naar gedaan, en wie (bescheiden) beweegt herstelt sneller en heeft minder last van vermoeidheid e.d.
Na 7 jaar blijk ik toch uitzaaiingen te krijgen, en heb nu taxolkuren. Ik volg dezelfde strategie bij de wekelijks kuren, en kan gelukkig ook nu weer mijn (gewone) gang gaan. Mijn conditie was echter wel 0: door ontstoken PAC-lijn en corona, opgelopen in het ziekenhuis, was ik veel gewicht kwijt. Door beweging, goede voeding e.d. ben ik weer op de goede weg.
Wat ik vertel, hoeft niet voor iedereen te gelden. Maar ik ben er van overtuigd, dat beweging en voeding essentieel zijn bij herstel en het doorstaan van de behandelingen.
Wat een heerlijke post is dit! Word er helemaal vrolijk van.
De weg naar revalideren lijkt eindeloos lang als je aan t begin staat. Juist die kleine stappen vooruit, daar gaat het om (naar mijn idee).
Maar ook gewoon lekker boos zijn wanneer je dat zo voelt!
Vallen en opstaan, kijken in mogelijkheden en niet in beperkingen. 💪🏽
Wat doe je het goed. 😁
Dank je wel, Steephy! Inderdaad de kleine stappen tellen. Soms zie je het even niet, maar dan kijk je terug en zie je dat je mijlen vooruit bent gegaan!
Volgens mij kennen we elkaar trouwens via instagram? Ik deel daar recepten als mrs_broccoli_nl. Jij bent van de kankercommunity, toch?
Ik denk dat het heel belangrijk is om verhalen te delen...mooie en minder mooie verhalen. Voor iedereen is het proces anders, maar het is zo fijn als je je herkend in het verhaal van een ander. Dat maakt ziekte, herstel en het leven „daarna“ wat minder eenzaam.
fijn, dat jullie gestart zijn met de kankercommunity!
Groetjes uit Haarlem!
Wat een positieve post! Ik hou ervan 😍 ik zit in een traject van 5 weken elke dag bestraling en 1x per week een chemo. Daarna krijg ik 3 weken rust en in die 3 weken rust moet ik proberen mijn conditie op te bouwen om zo sterk mogelijk mijn operatie in te gaan. Direct daarachter aan zei de chirurg wat je niet gaat lukken. Wat hij niet weet is dat het woordje: “dat gaat je niet lukken” bij mij zoveel power geeft dat ik hem een poepie laat ruiken om hem te laten zien dat mij dat wel lukt! Jammer van jou fysio dat zij gedurfd hardop zei dat je niet meervoud het oude niveau zou komen. Ik had haar denk ik dat wel op een of andere manier laten weten dat dat een hele foute opmerking is geweest. Want ze zei het tegen een vrouw die zoveel kracht heeft en het wel is gelukt!!!!! Power woman wees trots op jezelf!!!! 💪🏼
Hallo Marrgo, ze kunnen zo naar voelen de zinnetjes, zoals: "dat gaat je niet lukken". "Je wordt niet meer de oude". Ik denk wel dat het op de een of andere manier goed bedoelt is. Waarschijnlijk dacht mijn fysio en jouw chirurg dat ze ons helpen met het zetten van realistische doelen, juiste verwachtingen of met acceptatie.... ik hoop in ieder geval dat dat de achterliggende gedachte was...
Maar als ik de reacties hiervoor lees dan is er soms toch echt meer mogelijk dan verwacht. Ga ervoor. Kijk wat goed voelt en wees lief voor je! Het gaat je lukken!
Wat een mooie post! En wat een mooie prestatie dat je dit behaalt hebt, echt goed hoor! Bij mij gaat joggen, na 2 jaar, nog niet lukken. Wel loop ik nu in een uur 6.5 km, waar ik best trots op ben. Wanneer ik joggen probeer maak ik wat vorderingen maar daarna krijg ik een terugval en moet ik met lopen ook weer gaan opbouwen, Dus ik heb besloten dat niet meer te proberen maar het hier bij hou! Vorig jaar was ik blij om 6 km binnen te lopen, dit was mijn uitdaging om de Dam tot Dam thuissponsorloop te lopen voor onderzoek in het Antoni van Leeuwenziekenhuis. Dit jaar ga ik de thuissponsorloop weer lopen en mijn uitdaging is nu om 7 km te lopen binnen een uur. Ik heb gelukkig nog even de tijd tot 18/19 september.
Maar wat is het fijn om toch weer, qua energie, er zo op vooruit te gaan. Succes met lopen, ik vind dat echt mooi, daar mag je heel trots op zijn!
Groetjes,
Anke
ps. kan niet laten om mijn sponsorpagina aan dit bericht te koppelen! Hoe meer onderzoek hoe beter kanker te behandelen wordt!
https://www.actievooravlfoundation.nl/actie/anke-hogenkamp-2?utm_campai…
Dank je wel Anke voor je lieve reactie! Ik wens jou heel veel succes met je sponsorloop (Ik zie dat je doel al bereikt is, maar ik heb ook nog wat gedoneerd).
Ik denk dat je heel goed bezig bent: Uitzoeken wat wel en wat niet gaat, maar toch steeds weer proberen de grens een stukje te verleggen en dan natuurlijk elk mijlpaal vieren! 18/19 ga ik aan je denken en "Eye of the tiger" voor je opzetten!
Liefs,
Kati
Yes! Afgelopen week de 5km weer aangetikt en vrijdag de 6km! Gaat lekker. Zondag 5-9 ga ik de Urban city trail in Utrecht doen(10 km). Heerlijk dat het weer kan. Lekker de doelen stellen en ze opvolgen. En daarna van de mijlpaaltjes genieten!
Ik realiseer me dan (nog) niet iedereen het kan, maar een doel stellen kan iedereen. :-)
Succes, sterkte en veel plezier aan iedereen!
Hi Roger, wat goed! Ik ben zo blij voor je! Hoe ging het gisteren? Het was best warm…voor mij ben je hoe dan ook een winnaar! Veel plezier met het aantikken van mijlpalen!
Het was leuk! Leuke sfeer en leuke/mooie route. Ik had geen last van de warmte omdat we voornamelijk in de schaduw liepen. Het was best wel zwaar want het was vaak trapjes op/af, bochtjes om en wachten op voorgangers. Maar: voor herhaling vatbaar! Ben nu van plan om te trainen voor de halve marathon met mijn dochter. Dus een nieuw doel is gesteld! :-)
Top! Op naar een nieuwe mijlpaal!
Halve marathon here we come :)
Lieve Kat,
Ik ben pas sinds kort actief op kanker.nl met een blog. Heb ook triple positieve borstkanker met uitzaaiingen in de lever. Is pas recent ontdekt en ik heb 8 juli mijn eerste chemo gehad. Jouw verhaal en manier van schrijven inspireert mij enorm. Dankjewel daarvoor.
Liefs,
Monique
Beste Monique, eerst even excuses voor de late reactie.
Heel fijn om te horen dat je iets hebt aan mijn verhaal!
Ik wens jou heel veel sterkte met je behandeltraject! Hou je taai! Je mag me ook een privé bericht sturen als je daar behoefte aan hebt.
liefs, Kati