Laatste keer dagbehandeling oncologie…of toch niet?

Ik was aan het aftellen. Nog één chemokuur te gaan. Ik verheugde me al op het afscheid van de dagbehandeling en het luiden van de bel. In mijn ziekenhuis mogen patiënten die voor het laatst op de dagbehandeling zijn aan de bel trekken. Al twee of drie keer had ik de bel gehoord en iedere keer schoten de tranen in mijn ogen. Er was weer iemand klaar. Diegene moest niet meer terugkomen en had een belangrijke stap richting genezing gezet (dat hoopte ik dan tenminste). Ik kon niet wachten tot het bij mij zover zou zijn. 

Alleen bedacht ik me opeens dat mijn immunotherapie natuurlijk wel door zou lopen… Hiervoor stond een jaar. Zou ik die dan via pillen of een prik krijgen? …ik wist het eigenlijk niet. Het was mij of niet verteld of ik had het niet onthouden. Het maakte ook eigenlijk niet uit. Bij mijn volgende afspraak bij oncologie zou ik het vragen. En inderdaad: Ik zou nog t/m september 2019 Herceptin krijgen…via het infuus…op de dagbehandeling! Dat viel even flink tegen. 

Herceptin kan wel worden toegediend via een prik, maar door licenties op het medicijn zijn de prikken nog duur en komen maar weinig patiënten in aanmerking voor de prik. Ik zou in ieder geval “gewoon” om de drie weken op mijn port-a-cath worden aangesloten aan het welbekende zakje vocht. Het zou wel veel minder lang duren. Binnen een uur zouden we weer buiten staan… De verpleegkundige oncologie verontschuldigde zich toen ze doorhad dat ik deze niet had zien aankomen, maar ik dacht alleen: Misschien is het beter dat je niet alles van tevoren weet.

En toen was ik klaar met de chemo. Mijn vaste zuster bij de dagbehandeling stond erop dat ik de bel zou luiden. De chemo was klaar! En dat was een mijlpaal! Ze haalde er zelfs alle zusters even bij. Daar stond ik dan heel hard met die bel te luiden, maar het voelde een beetje als vals spelen. 

“Jippie, ik ben klaar! ...Tot over 3 weken!”