4: Operatie en uitslag.

Op 31 januari wordt de jodiumbron geplaatst. Dat valt reuze mee. Hoewel alles emotioneel zwaar beladen is en dus hartstikke moeilijk. Ik ben flink, laat het over me heen komen, ik heb geen keuze, vind ik zelf. Ik wil beter worden en vertrouw op mijn arts.
Op 6 februari krijg ik radioactief vloeistof ingespoten, om de poortwachtersklier op te sporen. Die is goed zichtbaar, dus de operatie kan morgen van start. Op woensdagochtend 7 februari om kwart voor 8 melden we ons in Hoogeveen op de verpleegafdeling. Ik ben vrijwel meteen aan de beurt, dus niet veel tijd om zenuwachtig te zijn.
Hugo wacht beneden, de operatie duurt een klein uurtje, ik wordt heerlijk relaxed wakker en wordt rond het middaguur naar m'n kamer gebracht. De wond lekt nog een klein beetje, maar gelukkig mag ik om 4 uur die middag lekker naar huis.
Mijn borst ziet er nog mooi uit, als het zo blijft, kan ik daar prima mee leven. We hebben een afspraak bij de chirurg en AIO op de 19e, tot die tijd even lekker rustig aan doen. De wond lekt nog een paar dagen, maar ik verschoon t regelmatig en gelukkig is het na vier dagen droog en schoon.

Maandag 19 februari, 13.30 uur
Afspraak bij dr.Kemper en verpleegkundige Inge.
De uitslag van de operatie en controle van de wond.

"We hebben goed nieuws en minder goed nieuws. Het goede nieuws is, de poortwachtersklier is schoon.
Het minder goede nieuws, Tijdens de operatie, is er niet één, maar zijn er vier tumoren gevonden. Bij het controleren van de snijranden, blijken die niet overal schoon, wat inhoudt dat er tenminste nog een spoor van een tumor is blijven zitten. Wij achten deze borst dusdanig onbetrouwbaar , dat we adviseren om alsnog de borst in z'n geheel te verwijderen. Twee tumoren hebben een groei-graad twee en twee tumoren zijn graad drie, dat is dusdanig snelgroeiend, dat ons aanvankelijke behandelplan verandert, na de operatie adviseren we aansluitend wel chemotherapie en eventueel bestraling"

Ik ga dood !
Hoe vertel ik dit aan de jongens?
Ik ga hier hartstikke dood aan!

We praten, er wordt uitgelegd, gevraagd, gehuild (door mij voornamelijk), verduidelijkt, en nog eens uitgelegd.
De tumoren zijn niet eiwit-gevoelig en wel hormoon-gevoelig, dat blijkt een 'gunstige' vorm, goed te behandelen en mijn vooruitzichten zijn goed. "We gaan voor volledige genezing."
De poortwachtersklier is schoon, dat betekent dat de kans op uitzaaiingen elders in m'n lichaam uiterst klein is.
Maar vier tumoren, terwijl in de borsten-bus, afgelopen augustus, alles goed was. Duidt dat niet op iets heel snel groeiends, iets aggressiefs, iets gevaarlijks ? Hugo vraagt hoe groot de kans is dat het ook in m'n rechter-borst zit. Volgens dr.Kemper is die kans uiterst klein. Je borsten staan volledig los van elkaar, de kanker kruipt niet zomaar van de ene naar de andere borst. Maar voor onze gemoedsrust, wil ze me wel door de MRI scan halen.
Die plannen we op donderdag 1 maart, de uitslag daarvan zal ik dan op 5 maart krijgen.

Ik zit twee dagen als een zombie op de bank. Dit nieuws komt zóveel harder aan dan de aanvankelijke diagnose. Ik kan niet stoppen met huilen, ik voel me belazerd en bang, alleen en volkomen in de war. Ik maak een berichtje in m'n telefoon, knip en plak het en stuur het naar iedereen die ik in m'n contacten heb, die al afweet van mijn ziekte. Ik krijg veel lieve berichtjes terug, dat vind ik fijn. Ik wil 'live' even niemand zien, behalve m'n ouders , die kan ik niet weigeren hun dochter even te komen vasthouden.
Ik had nooit kunnen bedenken dat ik me zó verdrietig en angstig en alleen zou kunnen voelen.
Wat kan er allemaal in mijn lichaam groeien, terwijl ik gewoon gezond dacht te zijn ? De angst is onbeschrijfelijk en (zoals je dat vaak hoort, maar eigenlijk niet echt bevat) verlammend.
Ik moet m'n linker borst missen en chemo-kuren ondergaan, wat staat me allemaal te wachten?
Kan ik dit? Kan mijn gezin dit aan? Ik moet flink zijn voor hun, moet mijn jongens niet teveel opzadelen met mijn angsten en verdriet. Ik ben gewend er te zijn om hún angsten en verdriet weg te nemen, niet andersom! De kinderen vragen of ik kaal ga worden.  Die kans is natuurlijk groot,  maar daar maak ik me totaal niet druk om.  Middelste zoon blijkt dat nogal heftig te vinden.  Hij vraagt of ik wel een pruik ga dragen die lijkt op mijn eigen haar. Nou,  ik bereid hem voor op een heel nieuw kapsel,  zo mooi is m'n eigen haar niet. Ik heb nu de kans om iets heel nieuws te proberen, ik ben wel in voor een beetje gekkigheid.  We proberen er grapjes over te maken.  We zien wel hoe het loopt. Als hij wil,  mag hij mee een pruik uitzoeken , beloof ik hem. 
Zoveel vragen, we huilen, troosten, praten en proberen ons niet gek te laten maken.
Vanaf woensdag zie ik het stukje bij beetje weer een beetje zitten.
Ik ga niet werken, daarvoor ben ik veel te emotioneel. Ondanks dat ik er nog maar een paar maanden werk, is mijn werkgever uiterst begripvol. De komende tijd mag ik komen en gaan wanneer ik daar behoefte aan heb.

Met vallen en opstaan krabbelen we naar de datum voor de MRI afspraak.