5: Naar woord : "Amputatie."

Na het slechte nieuws van 19 februari, waar mij werd geadviseerd om mijn gehele linker-borst te verwijderen, spoken er allerlei vragen door mijn hoofd.  Ik praat met een lieve kennis, die dit allemaal al twee keer heeft meegemaakt. Je borst moeten missen is toch een groter ding, dan ik aanvankelijk had gedacht.

Op het moment dat je hoort dat er kanker in je borst zit, denk je meteen "eraf met die handel, die ziekte moet weg, uit mijn lichaam. Borst eraf en dóór........"   Na de eerste, borstbesparende, operatie dacht ik natuurlijk dat er nog een aantal bestralingen achteraan zouden komen en dat was het dan. Toch wel heel gelukkig dat mijn borst er nog wás en dat ie er nog heel acceptabel uitzag.  Nu ik me op moet maken voor een borst verwijderende operatie, moet ik afscheid nemen van een lichaamsdeel dat al meer dan 30 jaar zó bij mij hoort. Je staat er nooit zo bewust bij stil, maar het is een deel van je, als vrouw. Of je er nou gelukkig mee bent of niet, de vorm, de aanblik,  het gevoel, het is gewoon zó vertrouwd en altijd aanwezig. Als moeder ben ik mijn borsten (en lichaam) dankbaar dat ze drie kinderen, ieder bijna een jaar lang, van voeding hebben voorzien. Ik ben me nu zo erg bewust van wat die borsten eigenlijk voor mij betekenen. Niet dat ik daar nu een naam aan kan geven, of een duidelijk beeld bij kan schetsen. Niet dat ik wordt aangetast in mijn 'vrouw-zijn', dat zit van binnen, daar ben ik mijn borsten niet voor nodig, vind ik.  Maar iets moeten missen wat gewoon bij je hóórt. We proberen het te vergelijken, maar niets lijkt goed vergelijkingsmateriaal. Een hand moeten missen bijvoorbeeld, brengt veel praktischer nadelen met zich mee. Mijn borst heeft op zich geen praktische functie meer, dus welk ander lichaamsdeel dan ook, we kunnen niets vergelijkbaars vinden.  Het is meer het gevoel, íéts te moeten missen.                            Ik vindt het lastig, moet ik foto's maken, om afscheid te nemen?  De lieve kennis vindt dat ik dat moet doen, ze weggooien, of er nooit meer naar kijken, kan altijd.  Maar achteraf kun je ze zéker nooit meer maken. En inderdaad is dat misschien wel het slimst. Later spijt krijgen dat ik géén foto's heb gemaakt, zou echt jammer zijn.

Op donderdag 1 maart heb ik in Hoogeveen de geplande MRI scan. Deze wordt uitsluitend gemaakt van mijn borsten, om ons ervan te verzekeren dat mijn rechterborst schoon is.  Op 5 maart krijgen we daarvan de uitslag. Op de scan is, zoals verwacht, in de rechterborst niets te zien. De linkerborst vertoont echter nog wel afwijkend weefsel. Er blijkt nog een vijfde tumor in mijn borst te zitten. Dit maakt al met al voor de verdere behandeling niet meer uit. We bereiden ons al voor op de op handen zijnde operatie en de bijbehorende chemokuren worden er ook niet anders van. Maar een tegenvaller is het wel. Tenminste, in de zin van,..... wat groeit er veel in korte tijd in mijn lichaam.  Ik noem het maar even oneerbiedig 'één woekerende bende'.

De operatie wordt gepland op maandag 12 maart. Ik moet één nachtje in het ziekenhuis blijven. Als alles dan goed is verlopen, mag ik dinsdag naar huis.

Een borst-amputatie,........  Ik krijg het bijna mn mond niet uit.  Het klinkt zo naar....... zo definitief.......   en dat is het natuurlijk ook. Het is wat het is,   kan er wel omheen draaien, maar het ís ook definitief. Maar nog steeds, ook als we al maanden verder zijn, vindt ik het lastig om het woord te gebruiken.