1: Hoe het begon.

Ongeveer 15 Januari 2018

Afgelopen augustus voor het bevolkingsonderzoek heb ik een mamografie laten maken, toen was de uitslag helemaal goed. Ik menstrueer onregelmatig de laatste tijd en heb dan steeds vaker last van pijnlijke borsten. Dus ook nu, tijdens de menstruatie, sla ik geen acht op mijn linkerborst die een beetje pijnlijk is. Als later de menstruatie over is, zie ik tot mijn schrik een kuiltje verschijnen aan de buitenkant van mijn linkerborst. Ik vrees meteen iets ergs, maar durf nog niks te zeggen tegen mijn man of naar de huisarts te gaan. Op 22 Januari ga ik toch. Langer niks doen lijkt me ook geen goede optie. De huisarts bekijkt het plekje en verwijst me door naar het mamacentrum in Hoogeveen.

Ik wordt dezelfde middag al gebeld door ziekenhuis Bethesda, Hoogeveen. Ik kan meteen de volgende dag om 8 uur komen. Er wordt me al medegedeeld dat ik ongeveer twee uur bezig ben en dat we dan direct een voorlopige uitslag te horen krijgen.
ik schrik van de snelheid waarmee gehandeld wordt. Dat betekent dat het serieus is, dat ik misschien wel echt borstkanker heb. Ik huil bij Hugo (mijn man) spreek mijn angst uit en raak bijna een beetje in paniek. Dit kan toch niet waar zijn, toch niet nu, toch niet bij ons, toch niet........ ???
Tegelijk weet ik ook, waarom niet bij ons, waarom niet..... ???
we vertellen de kinderen nog niets, eerst maar de tests afwachten.

Die dinsdagochtend begint met een gesprek en een lichamelijk onderzoek door een 'Arts In Opleiding'. In mijn linkerborst zit duidelijk voelbaar een harde bult. Er wordt een mamografie gemaakt, en aansluitend een echografie van borst en oksel. De radioloog ziet inderdaad een grote onregelmatigheid in mijn borst, met daarnaast een klein plekje. Hij doet de nodige metingen en maakt de nodige foto's. Dan vertelt hij dat hij drie biopten wil nemen van de grote 'onregelmatigheid'. Ik wordt plaatselijk verdoofd en meneer neemt de biopten. Het doet niet echt zeer, maar prettig is anders. Hij vertelt me dat mijn borst een aantal dagen een flinke blauwe plek kan gaan vertonen, "maar", zo verzekert hij mij, "dat is wel het laatste waar u zich zorgen om hoeft te maken." Die zin........ Ik weet het eigenlijk al zeker.
Om even over 10 worden we teruggeroepen bij de AIO, de definitieve uitslag van de biopten komt rond half vijf die middag, we mogen erop wachten. "Maar", zegt ze "ga er maar vanuit dat het niet goed is." Ik huil, ben vreselijk geschokt en verdrietig. Hoe moet ik dit aan mn kinderen en mn ouders vertellen, aan mn schoonouders die dit vier jaar geleden ook al meemaakten met hun andere schoondochter ? We besluiten naar huis te gaan. Dat telefoontje vanmiddag over de uitslag, geloven we wel. We willen weg, dit laten bezinken. We maken een afspraak voor de eerstvolgende vrijdag. Dan is er een groot overleg geweest en weten ze/we een plan van aanpak.