11: Het einde lijkt in zicht !!
Van de behandelingen dan hè, niet van mijn leven. Gelukkig niet zeg, het gaat allemaal nog veel te mooi. Hugo en ik zijn dichter bij elkaar gekomen het afgelopen jaar, niet zozeer lichamelijk, maar wel geestelijk. We praten veel, delen onze zorgen en tillen niet meer zo zwaar aan dingen waar we ons voorheen wel aan ergerden.
Eind November is de laatste bestraling, mijn huid is links wat verkleurd, maar verder heb ik nergens last van. Tussendoor wordt op 19 Nov. mijn PAC verwijderd. Dit is een enorme tegenvaller, ik dacht even openmaken en hup, dat ding floept er zo uit. Maar bij het zetten van de verdoving merk ik al dat dit geen appeltje-eitje gaat worden. Door de gemorste chemo rond de PAC, is het weefsel in mijn borst op die plaats helemaal verhard en rood. De verdovingsspuit gaat er met moeite in en dat doet hardstikke zeer. De tranen rollen over mijn wangen, dit is echt geen pretje. Dan zit de PAC ook helemaal ingekapseld, dus dat wordt even pellen en schrapen om hem eruit te krijgen. Na 20 minuten ongeveer, is hij eruit. Ik vraag of ik m mee mag nemen, het is een alleraardigst apparaatje, met een hippe kleur, zonde om dat onder de huid aan te brengen. De wond wordt mooier gehecht dan hij was na het inbrengen van de PAC, dat is een voordeel. Maar de rode harde plek in mijn borst baart me nu toch wel wat zorgen. Als dit niet meer beter wordt, dan ben ik bang dat het eventueel een reconstructie in de weg gaat zitten. We zien in januari de chirurg in Hoogeveen weer, ik besluit tót die tijd om te smeren, te masseren en me er even niet druk om te maken. We horen van haar tegen die tijd wel wat de opties en mogelijkheden zijn.
29 November moet ik nog naar het UMCG in Groningen, voor een erfelijkheids-onderzoek. In principe wijst niets van mijn ziekte op een erfelijk gen, maar aangezien er zoveel (5) tumoren zijn gevonden en ook aangetaste lymfeklieren, wil mijn behandelend arts toch het zekere voor het onzekere nemen. Ik geef bloed, de uitslag duurt 10 tot 12 weken.
December,.......... de hele maand geen afspraken. Rust, klaar met alle behandelingen, de boel eens laten bezinken. Deze blog bijwerken, want dat bleef er af en toe bij. Gelukkig heb ik alles bewaard en opgeschreven, de bijkomende emoties liggen nog aan de oppervlakte, die weet ik nog haarfijn. We zien veel familie, vrienden, kennissen, we gaan uit, we eten lekker buiten de deur en genieten van elkaar, onze kinderen en ons gezellige huis. Ik werk af en toe, lekker met bloemetjes prutsen in de drukke kerstperiode. Ik wordt er blij van. Kerst vieren met familie en schoonfamilie. Oud en nieuw met ons traditionele dagje oliebollen bakken. Ik vind het allemaal heerlijk, dat ik er bij ben, dat ik me zo goed voel, Ik prijs me een gelukkig mens.