12: Een jaar ná de diagnose

22 januari 2018 - ik stapte met lood in mijn schoenen naar de huisarts. Een dag later zaten we in Hoogeveen en kregen we het bericht "het is borstkanker".

22 januari 2019 - ik krijg vandaag de MRI scan. Op zich nog niet zo spannend, ik weet hoe het werkt en daaraan is niks bijzonders. Ik neem een lekkere CD mee van Queen. De dames die de MRI maken kunnen zich daar ook wel op verheugen. Maar ná deze scan, breekt een hele week van zenuwslopend wachten aan.   Iedereen leeft mee, mensen vragen of ik even iets gezelligs wil gaan doen, aan de ene kant wil ik dat wel. Afleiding zoeken in shoppen, koffie leuten of iets anders, maar tegelijkertijd ben ik het liefst thuis. Waarschijnlijk toch om niet op de gekste plekken ineens in tranen uit te barsten. Ik ben hardstikke emotioneel en dan voel ik me thuis toch het meest op mn gemak.

Op 24 januari valt een brief van het UMCG op de mat. Ik heb me er totaal niet mee bezig gehouden en helemaal niet meer aan gedacht, maar nu ik de brief  in mn handen heb, krijg ik toch de zenuwen. Als ik wél  een erfelijk gen heb, heeft dat verstrekkende gevolgen, voor mij, voor mijn zussen en moeder, voor mijn kinderen (ook al zijn het jongens). Gelukkig blijk ik geen erfelijke variant te hebben. De opluchting is groot, vooral bij mijn zussen. Nu maar hopen dat het andere ziekenhuis óók een goede uitslag heeft.

Dinsdag 29 januari zijn al om 14.00 uur in Hoogeveen. De afspraak is pas om 14.20 uur, maar ik wil zéker niet te laat zijn. Als we eindelijk naar binnen worden geroepen bij mijn favoriete dokter Kemper, vraagt deze : "hoe gaat het ?"   "ja, uuuhh, zenuwachtig". Zij weer "de MRI was helemaal goed."   Ik : "In dát geval gaat het heel goed met mij".  We praten over  het afgelopen jaar, wat er zoal is gebeurd. Het was allemaal niet niks, maar ik  vertel dat ik het eigenlijk hardstikke goed heb doorstaan. Dat ik me er iets véél ergers van had voorgesteld. Ze weet natuurlijk ook dat de PAC verplaatst moest worden en dat ik chemo-schade in mijn borst heb.  Ze onderzoekt mijn borst en de plek waar een borst had moeten zitten. De chemo-schade wordt nu niet meer beter, zegt ze. Dat is een blijvende plek, rood en hard. Ze doet er verder geen uitspraken over, ze adviseert om er een plastisch chirurg naar te laten kijken. Ik wil zowieso me gaan oriënteren op een reconstructie. Mijn rechterborst laat ik het liefst leeg halen en een maatje kleiner maken. De linker zou ik het liefst laten oprekken met een expander en dan beiden met eigen vet vullen. Deze arts vraagt zich echter af waar dat vet dan vandaan moet komen, want ik heb zelf niet zoveel. Ik heb genoeg aanbiedingen van vriendinnen gehad, die wel donor willen zijn. HaHa..... was het maar zo makkelijk.

Omdat het kan, zegt dr.Kemper, dat ik nog even een mammografie laat maken. "in ons mooie, nieuwe 3D apparaat'.  Daarna kunnen we naar huis, als we niks horen, is de foto goed, ze verwacht zowieso geen verassingen meer.  In de auto bedenk ik me dat ik had gehoopt op een enorme opluchting, dat er een last van mijn schouders zou vallen bij het horen van de goede uitslag. Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat dat gevoel uit bleef, geen enorme opluchting. Tuurlijk ben ik blij, tot zo ver lijkt alles goed. Maar ergens zit er nog zo'n knagend gevoel, de angst van 'wat als......',  ik wil geen pretbederver zijn, ik zeg niks.

We gaan het vieren !!!

1 reactie