2: De schrik, ongeloof en verdriet

Die dinsdagmorgen, na de voorlopige diagnose, rijden we naar mn ouders. Meteen maar het slechte nieuws vertellen, hebben we dat maar gehad. Ze schrikken, met tranen in onze ogen omhelsen we elkaar. We vertellen verder nog weinig te weten, alleen dat er twee afwijkingen te zien zijn op de echo. Dat de AIO zegt dat het hoogstwaarschijnlijk gaat om één tumor met een kleine vertakking.
Dat we vrijdag een gesprek krijgen met de AIO en een chirurg, over de verdere gang van zaken.

Het volgende adres is bij mn schoonouders. Ook hier verslagenheid, bij hen overheerst vooral het ongeloof. "Hoezo hebben we twee schoondochters met borstkanker ?"
Mijn schoonmoeder verzekerd ons dat ze er voor ons zullen zijn, dat we altijd bij hun kunnen aankloppen, dat we elkaar zullen steunen, door dik en dun.

En dan de kinderen, de oudste woont in Amsterdam, komt vrijdag naar huis. We besluiten hem niet alvast telefonisch in te lichten, maar te wachten tot hij thuis is. De jongste komt als eerste thuis. Ik ga met hem zitten en vertel wat we weten : " mama heeft een tumor in de borst, ik heb borstkanker. Maar ik ga beter worden, dat beloof ik." Zoonlief zegt : " gelukkig zit het in je borst en niet in je hoofd".
Een aantal uren later komt middelste thuis, omdat hugo en ik net staan te knuffelen en te huilen in de keuken, schrikt hij een beetje van het tafereel. Hugo, aangeslagen, zenuwachtig en bang, flapt er meteen uit : " ja, schrik niet, maar we hebben een slecht bericht. Mama heeft borstkanker."
Het arme kind had zn jas nog niet eens uit.
Gelukkig na dit eerste foute bericht, kunnen we praten en huilen samen. We kunnen wel van alles gaan bedenken, maar weten nog niet wat precies de mogelijkheden zijn en wat de bedoeling is. We moeten eerst het gesprek met de arts vrijdag afwachten.
Ik ben verslagen en voel me belazerd door mijn eigen lichaam.
Hugo kan het niet laten om allerlei informatie op internet op te gaan zoeken. Ik wil het allemaal niet weten, percentages van een goede afloop, of juist niet. We weten niet tot welke groep ik behoor, hoe snel we het hebben ontdekt, hoe snel zoiets groeit,.....
Ik raak alleen maar in de war van al die informatie, ik wil alleen zijn met mijn miserabele zelf.