6: Dé operatie

Maandag 12 Maart 2018

Vandaag staat de operatie gepland.  Ik heb in het voorgesprek aangegeven dat, telkens als er iets moest worden geprikt bij mij, er meerdere pogingen nodig zijn om te krijgen wat 'ze' willen. Ik schijn dunne, fijne aderen te hebben. Ik heb mijn chirurg gevraagd of ik tijdens deze operatie alvast een Port á Cath geplaatst kan krijgen, om het constante geprik voor de chemo-kuren straks wat te vergemakkelijken. Omdat ik links geopereerd wordt, zal de PAC onder mijn rechter sleutelbeen worden geplaatst.

Ik wordt meteen s'morgens geopereerd. Rond het middaguur lig ik al weer op mn kamer, achter het raam, in de zon. Ik werd wederom heerlijk uitgerust wakker uit de narcose. Mijn lichaam voelt alsof het een botsing met een trein heeft overleefd, tenminste, dat denk ik ongeveer.  Maar ik voel me hardstikke flink en sterk.  Hugo is even naar huis, ik slaap een beetje, geniet van de warme zon, kijk wat TV en app met familie en lieve vrienden.   De volgende dag krijg ik uitleg over wat oefeningen die ik thuis moet/mag doen om mijn borst, arm en oksel te blijven bewegen en soepel te houden.  Ik krijg een klein stoffen kussentje, in een soort hartvorm, een tijdelijke prothese, die ik de eerste weken in mijn beha kan dragen.  S'middags mag ik al op tijd naar huis. Ik wil lekker op mn eigen bank, naar mn kinderen.  Ik voel me zo belabberd en zo ontzettend emotioneel, dan ben je toch het allerliefste thuis.  Ik denk dat  ik me voel zoals een bokser zich moet voelen, na vijf ronden in de ring, beurs en overal pijn. Mijn rechterschouder en arm doen pijn, waarschijnlijk van de spier waar ze de PAC op geplaatst hebben. Ik kan niet goed slapen, omdat ik dat doorgaans op mijn buik doe. Daar kan ik nu écht niet op liggen.                                    

Alles gaat  met ups en downs,  de kinderen zijn begripvol. Al is het voor hen best lastig dat hun moeder soms zomaar ineens zit te huilen in de badkamer. Een paar dagen na de operatie mag  de pleister eraf.  Volgens een verpleegkundige ziet het er netjes uit,  'het ziet er mooi uit',  zegt ze.  My god! Echt niet.... het is verschrikkelijk , het ziet er monsterlijk uit!  Hier ga ik echt nooit aan wennen.  Dit ben ik niet,  zo wil ik niet zijn.  Elke ochtend,  als ik mezelf dwing om er naar te kijken,  ben ik intens verdrietig.  Ik kan me niet voorstellen dat ik me hier ooit bij neer kan leggen,  dat ik mezelf zó zal accepteren.  Maar de tijd moet het leren.  Ik kleed me weer aan en start de dag maar weer met frisse moed.  Gelukkig ben ik over het algemeen positief en zie ik vooral de mooie dingen van mijn leven.  We hebben een bijzondere vorm van humor thuis,  dus we maken veel foute grappen,  ook met de kinderen.  Dat houdt ons op de been.  Dat relativeert en maakt het voor iedereen makkelijker om mee om te gaan.  Ik las ooit het boek van Sophie van der Stap, 'Het meisje met de negen pruiken'.  Fascinerend vond ik het,  hoe zij van de nood een deugd maakte.  Ik kon me voorstellen waarom ze dat zo deed.  Het kruipen in een andere huid,  maakt het makkelijker om je eigen verdriet of pijn te verstoppen. Nu zou ik niet perse,  als Sophie,  per pruik een ander mens willen worden,  maar door iets anders dan mijn eigen haar te kiezen,  maakt het de hele situatie wat luchtiger.  Hoe belangrijk is je haar nou helemaal.  En dan weet iedereen dat ik een pruik draag,  'so whát..... '.  Dus ik roep dat ik straks mijn donkere, halflange haren wil inruilen voor hele lange, blonde porno-krullen. Mijn middelste zoon van 18, heeft het er duidelijk moeilijk mee.  Dat ik kaal ga worden lijkt bijna onvermijdelijk, en dat is natuurlijk hardstikke confronterend, voor iedereen,  ik begrijp best dat dat voor mijn kinderen moeilijk zal zijn. Maar ik verzeker hem dat hij, als hij dat wil, mee mag om een pruik uit te zoeken. Maar dat het zowiezo niet op mijn eigen haar moet lijken. Maar dat is van latere zorg, vooralsnog zit al m'n haar er nog.