8: Chemo-kuren en aanverwante zaken

Met oudste en jongste zoon op n terras in Amsterdam.

6 april 2018

We hebben een intakegesprek bij de oncologie-verpleegkundige Tineke. Straks krijg ik mijn eerste chemokuur. We praten over de mogelijkheid van het gebruik van een koude-kap, om haarverlies tegen te gaan.  Van mij hoeft dat niet zo nodig,  maar ik zie dat Hugo liever wil dat ik het probeer.  Nadeel is dat ik dan een half uur vóór de kuur en drie kwartier na de kuur met de kap op moet blijven zitten.  Ik vraag hoe erg ik voor schut zit met zo'n ding op mn hoofd.  Tineke zegt dat ik in ieder geval niet voor het raam hoef te zitten en dat ik wellicht niet als enige voor paal zit.   we grappen wat over het sullig uitziende hoofddeksel,  maar ik zeg dat ik het wel ga proberen.  Eenmaal op de chemokamer,  slaan de zenuwen toe.  Ik krijg een bed aangewezen en de koude-kap wordt geplaatst.  Hij zit hardstikke strak,  zowel om mn hoofd,  als onder de kin.  Als hij dan ook nog echt ijskoud wordt,  komt de hoofdpijn al snel opzetten.  En dít dan dus een dik uur langer dan de 'normale' kuur, dat heb ik er echt niet voor over.  Ik heb ook niet zo'n moeite met mijn haar verliezen,  had me al verheugd op een mooie pruik.  Dus áf die kap! 

Dan wordt het infuus geprikt.  Ik heb bovenin mijn rechterborst de Port a Cath geplaatst gekregen.  Doordat hij wat lager ligt dan 'normaal',   is het een beetje lastig om hem op zn plek te houden om aan te prikken.  De prik doet nog best venijnig pijn,  na twee mislukte pogingen,  biggelen de tranen over mn wangen. Als een andere verpleegkundige het probeert,  zit ie ogenschijnlijk goed.  De kuur loopt,  ik krijg er ook drie spuiten medicatie bij in gespoten. Na een minuut of tien voel ik een harde plek in mn borst ontstaan.  De chemo loopt niet in,  maar naast de PAC.  In allerijl wordt alles afgekoppeld,  maar het kwaad is al geschied.  De verpleegkundige probeert zoveel mogelijk vocht weer uit mijn borst te drukken,  maar er blijft een behoorlijke harde plek zitten.   Ik krijg de rest van de kuur via een infuusnaald in mn arm.  

Savonds,  thuis,  wordt ik hardstikke misselijk.  Ik kan me niet bewegen,  bang om dan te moeten overgeven.  Waarschijnlijk komt dit doordat de medicatie tegen misselijkheid,  die bij het infuus ingespoten werd,  óók naast de pac gelopen is.  Ik heb voor de eerste drie dagen ook Metoclopramide tabletjes die moeten helpen tegen de misselijkheid.  Ik neem ze gedwee in,  maar heb het idee dat ik er zweverig en duizelig van wordt.  De misselijkheid valt de volgende dagen gelukkig reuze mee. 

Er is me verteld,  dat de 20e/21e dag na de eerste chemo,  de haren beginnen uit te vallen.  De 22e dag ben ik in Amsterdam,  gezellig bij mn zoon en bij vrienden.  Ik merk al wel dat ik mn haren het beste in een klem kan houden,  als ik die klem uit mn haar haal,  zitten er heel veel losse haren in.  Ik ben al twee keer bij een salon in Emmen geweest om een pruik uit te zoeken,  hij was er niet bij.  Dinsdag 30 april ga ik nogmaals naar dezelfde salon.  De uiterst lieve en betrokken werkneemster heeft nog een paar haarwerken besteld. Ik pas en wik en weeg,  ik maak foto's en stuur ze naar mn vriendinnen en mn man en kinderen.  Iedereen heeft natuurlijk een mening,  een lieve kennis is mee om me te steunen.  Als laatste komt de werkneemster met een pruik waarvan zij denkt dat ie zal bevallen.  Ik doe m op,  ik bekijk mezelf,.......  Dit is m !  

Dit is de juiste pruik,  krullen die ik altijd wilde hebben,  donkerblond en niet te lang.  Deze wil ik.  Omdat mijn haar al behoorlijk uitvalt,  besluit ik meteen maar om mn haren af te scheren en met deze mooie krullenbos naar huis te gaan.  Het voelt helemaal niet beladen of emotioneel,  ik ben hardstikke flink en een kaal hoofd blijkt me ook nog eens hardstikke goed te staan.  Ik ben blij,  deze hobbel is genomen,  en hij viel reuze mee.