20: Een gelukkig mens. ❤️

Afgelopen week bloed geprikt, de uitslag vernam ik twee dagen later tijdens het controlebezoek aan de oncoloog. Mijn bloedwaarden waren goed op één na. Ik zit nog te hoog in mijn oestrogeen. En aangezien ik hormoongevoelige tumoren had, is het natuurlijk wel van belang dat dat naar beneden moet. Nu krijg ik injecties 'Lucrin' voorgeschreven. Hopelijk brengt dat niet nóg meer vervelende bijwerkingen met zich mee. Ik heb nu wel last van opvliegers en ook wel van zere gewrichten en spieren. Vooral mijn kuiten en enkels doen af en toe behoorlijk pijn.

Het hele jaar 2018 was ik onder de pannen met de behandelingen van borstkanker. Toen ik de diagnose kreeg in januari, werkte ik net twee maanden bij mijn huidige werkgever. Daarvoor had ik 22 jaar niet gewerkt, ik was thuis bij de kinderen. Dus het hele werkzame leven vond ik weer reuze spannend. Mijn bazin toonde heel veel begrip. Ik ging in de ziektewet en ik mocht af en toe komen werken of koffie drinken als ik daar energie voor had en behoefte toe voelde. Ik frutte dan wat op de bloemenafdeling van de supermarkt, twee, vier of zes uurtjes in de week. Bij de bedrijfsarts had ik het gevoel dat ik volledig begrepen werd. Nooit werd er geopperd dat ik weer meer moest gaan werken, of dat ze iets van me vroegen wat ik niet kon of wilde.  Volgens de bedrijfsleider hadden ze het UWV ook de instructies gegeven om mij met rust te laten en het op mn eigen tempo te gaan doen. 

In april liep mn eerste contract af, ik kreeg verlenging, niet voor mijn eigen 16 uur, maar voor 8 uur. Maar nog steeds was ik hardstikke blij dat ik überhaupt mocht blijven komen. Op mijn eigen tempo, op mijn eigen tijd. In oktober werd wederom mijn contract verlengd. Eind november was ik klaar met alle behandelingen. Al die tijd heb ik geprobeerd om tenminste iedere week even te komen werken. Op de werkvloer hoorde ik al die tijd dat het gebruikelijk is dat je 2 keer verlenging krijgt, dan krijg je ontslag. Met die 'wetenschap' werd ik in februari van dit jaar beter gemeld. De 8 uur van mijn contract kon en wilde ik weer gaan werken. De tijden mocht ik nog steeds zelf indelen, wát een luxe, echt grandioos. Nu loopt mijn laatste contract af, zit ik bij de bazin op kantoor en zegt ze : "je hebt zó laten zien wat voor bikkel jij bent. Hoe je je werk steeds bent blijven doen, ondanks alles elke week tóch komt opdagen. Dat soort werknemers daar houd ik van."

En nu krijg ik gewoon een vast contract aangeboden. Ik ben blij en eigenlijk ook gewoon hardstikke trots. Ik heb het leukste baantje van de hele supermarkt (als bloemiste), bij het gezelligste team, voor de beste baas. Niets dan lof over hoe ik tijdens mijn ziekte ben behandeld door bazin, collega's, UWV.

Hier spreekt een gelukkig mens. ❤️