20.02.2019

Abel weet dat ik ziek ben. We hebben een paar maanden geleden het boek over Grote Boom aangeschaft. Jair leest het regelmatig met hem en geeft hem dan altijd de gelegenheid om vragen te stellen of dingen te zeggen. Het is een prachtig boek en gelukkig wordt Grote Boom weer beter. Maar mama helaas niet. We zijn doorverwezen naar een kinderpsycholoog die gespecialiseerd is in rouw. Want hoe gaan we dit in godsnaam vertellen? School is op de hoogte, de ouders van de kindjes in de klas zijn op de hoogte. Alleen hij nog niet. De psycholoog adviseert het hem op korte termijn te vertellen. Kinderen zijn sensitief en pikken alles op. Ze vertelt dat ze vaak terug hoort van ouders dat het is meegevallen. Ik moet het nog zien... Ik ben super blij dat ze ons bijna letterlijk vertelt wat we kunnen zeggen en hoe we dat moeten doen. En dan is het grote moment daar. Ik heb een baksteen in m’n maag, ben er misselijk van. Ik vertel hem dat mama doodgaat. Dat het nog heel veel nachtjes zal duren. Dat we nog heel veel leuke dingen gaan doen maar dat als hij net zo oud is als nichtje Sarah, mama dood zal zijn. We huilen een tijdje, droge onze tranen, gaan met z’n 3en ergens een tosti eten en daarna samen naar de speeltuin. Als we weer thuiskomen en de fiets neerzetten, komen we buiten iemand uit de groentewinkel waar we tegenover wonen tegen. “Mijn mama gaat dood.” roept hij. Zowel zij als ik weten even niet wat te zeggen. Gelukkig hebben we goed contact met ze en weten ze van de situatie. “Dat is niet leuk he?” zegt ze. Maar Abel verwacht volgens mij niet eens een reactie.

Later die dag zitten we aan tafel. “Mama, waar ga jij begraven worden als je dood bent?” “Dat weet ik nog niet schat.” “Als we nou verhuizen naar een huis met een tuin. Misschien kun je daar dan in liggen. Dan ben je nog dichtbij.” “Het is een goed idee maar ik denk niet dat we nu nog gaan verhuizen.” “Zullen we aan de onderbuurvrouw vragen of je in haar tuin mag.”