Tranen
Vroeger huilde ik bijna nooit. In de eerste periode na de diagnose huilden vooral de mensen om mij heen. Dat is veranderd. Kanker maakte van mij een janker. Ik pleng nu regelmatig tranen, soms van verdriet, maar veel vaker om andere dingen. De afgelopen dagen waren er tranen van opluchting, van liefde, van ontroering.
Wat zijn er veel soorten tranen!
Tranen
tranen van verdriet
tranen van verbijstering
tranen van slapeloosheid
tranen van angst
tranen van ontreddering
tranen van boosheid
tranen van vreugde
tranen van verwondering
tranen van vrolijkheid
tranen van wanhoop
tranen van vertwijfeling
tranen van kwetsbaarheid
tranen van warmte
tranen van herkenning
tranen van dankbaarheid
tranen van pijn
tranen van ontroering
tranen van eenzaamheid
tranen van liefde
tranen van opluchting
tranen van schoonheid
tranen van frustratie
tranen van uitputting
tranen van afscheid
tranen van troost
tranen van aanvaarding
tranen van vergetelheid
Liefs en sterkte voor jullie allen,
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
36 reacties
Lieve Hanneke
Wat een mooie tekst weer. Het ontroerde me zo mooi. Mijn man is ook veel emotioneler geworden nadat hij kanker heeft "gehad", ik zelf ook ben echt een jankert om de kleinste dingen en dat kunnen ook hele mooie dingen zijn. Zoals onze zoon blij verrast zijn eerste rijles kreeg voor zijn verjaardag afgelopen week. Dan staan mijn man en ik trots de tranen weg te slokken. Het zijn dierbare mooie momenten.
Liefs Nonnie ā¤ļø
Dat is toch ook een prachtig moment, Nonnie. De volwassenheid van je zoon, zijn blijdschap om zijn eerste rijles. Kan me voorstellen dat de tranen kwamen, zeker na alles wat jullie hebben meegemaakt!
Hoi Hanneke,
Zelfs van dit "gedichtje " krijg ik tranen in mijn ogen, maar
nu ben ik ook echt een jankert...hahaha
Altijd eigenlijk wel geweest...hele grote smoel en het allerkleinste hartje.
Maar de dingen waarom ik nu in tranen raak, zijn vaak zo onvoorspelbaar.
Heb jij dat ook ?
Groetjes Hans
---
Jazeker, dat heb ik ook. Om de raarste dingen komen die tranen. Iets moois op tv, iets wat ik lees of wat iemand zegt. Een vogel, een plant op mijn balkon die ineens weer gaat bloeien. En soms natuurlijk die hele rotsituatie van ziek zijn.
En zoals je jezelf beschrijft had ik je al zo'n beetje ingeschat, Hans. Nou ja, niet als een janker, maar wel 'ruwe bolster blanke pit'. En zo ruw is die bolster ook niet, want je schrijft mooie en warme reacties, waarvoor dank.
Lieve Hanneke,
Weer een mooi gedicht van jouw hand... zo treffend.
Bijzonder dat tranen bijna altijd ergens opluchten. Bij mij in ieder geval wel.
'Tranen van binnen'... daar lijd ik zelf regelmatig aan. Dikke, stille en verborgen tranen, bijna nooit herkenbaar voor een ander. Inderdaad, zoveel soorten tranen...
Liefs,
Carolina
Ach ja Carolina, tranen van binnen. Dat zijn de verdrietigste, de eenzaamste. Dat zijn de tranen waartegen je loopt te vechten, die je niet wilt laten zien.
Maar soms zit de emmer zo vol dat hij wel mĆ³et overlopen. En inderdaad, dan lucht het op, dan kun je daarna toch weer verder. Dus zoals Alice ook zegt, laat ze maar stromen.
Lieve Hanneke ,
Mooi geschreven. Mooi dat er voor zoveel momenten tranen zijn. Hier wordt ik ook emotioneel van.
Tranen zijn ook nodig om gebeurtenissen te verwerken, mooie dingen te verwelkomen om emotie te verwerken en om je ogen te spoelen om de lichtstralen weer te zien. Waar je hoop , liefde en kracht uit kunt halen.
Soms vloeien ze rijkelijk , soms verwerk je ze innerlijk en soms zijn er kleine momenten van tranen.
Lieve groet Finie
Je ogen te spoelen om de lichtstralen weer te zien. Wat schijf je dat prachtig! Daar pink ik weer een traantje om weg. En het licht schemert er al doorheen. Dank je wel.
Lieve Hanneke,
Ook ik herken dat, in het begin niet kunnen huilen. Wel een ander troosten. Maar ook hier vloeien ze af en toe rijkelijk. En het mag, nee het moet. Na een regenbui komt ook zonneschijn. Het geeft lucht en we kunnen er weer tegen.
Na behandelingen die niet werkten kwamen de tranen toen ineens wel een behandeling werkte. Het was ook mijn laatste kans en hoop. Nu kan ik soms aan Ć©Ć©n stuk door janken van de spanning en de dankbaarheid dat het wat doet.
Gewoon laten gaan het lucht op.
Liefs Alice ā¤š
Inderdaad, dat troosten van anderen aan het begin. Ik belde mijn broers en zusters om te vertellen dat ik niet beter zou worden. De Ć©Ć©n na de ander begon te huilen. En zelf kon ik het toen niet. Een soort verdoving, denk ik.
Ja, de vreugdetranen als een behandeling werkt, ook die ken ik. En ik heb ook met jou meegehuild, om slechte maar gelukkig ook goede uitslagen!
Tranen van spanning. Die heb ik er niet bijstaan, het lijstje had nog wel twee keer zo lang kunnen zijn.
Ja heel herkenbaar ik jank wat af de laatste jaren en inderdaad om van alles, een merel die in de vroege ochtend het mooiste lied zingt, het verdriet van een ander, mijn eigen struggles enz.enz.
O ja, een zingende vogel, dat kan mij ook enorm ontroeren. Ik denk dat wij door onze ziekte beter kijken, luisteren, meer voelen. En daardoor naast ons verdriet ook meer schoonheid kunnen zien.
Dat is bij mij ook het geval, maar ik merk ook bij mijzelf dat ik
met sommige dingen en mensen ook "een korter lontje " heb gekregen en
[ nog meer dan vroeger..hahaha ] mijn duidelijke mening geef.
Hebben jullie dat ook ??
Groetjes Hans
---
Ik probeer me niet meer kwaad te maken over van alles, en te denken "laat maar".
Maar op een andere manier is m'n lontje wel korter: ik voel me doordat ik ziek ben erg kwetsbaar en kan er heel slecht tegen als ik vervelende dingen moet regelen of iemand onaardig tegen me doet. Vroeger blafte ik gewoon terug, maar dat lukt me nu niet meer. En dan komen dus die tranen en dat vind ik in zo'n situatie hƩƩl vervelend! Het lijkt wel of de kanker mijn weerbaarheid of assertiviteit heeft weggevaagd.
Wel heeft het als voordeel dat mensen ervan schrikken en inbinden. Maar o, wat zou ik dan graag die tranen dan kunnen bedwingen.
Overigens merk ik in het algemeen gelukkig dat mensen heel aardig zijn als ze weten dat je kanker hebt. Dus dit gebeurt maar heel af en toe.
Ik probeer mij ook wel in te houden, maar in sommige gevallen gaat dat
moeilijker dan " vroeger "...
En de meeste mensen [ die paar die ik spreek ] zijn wel aardig tegen mij,
alleen loop ik steeds vaker tegen het "probleem" aan waar we het al eens meer
over hebben gehad...
Omdat ik mij geheel niet heb laten behandelen, is er niets te zien aan mij
en heb ik ook niet al die ziekenhuis-bezoeken die jullie allemaal wel hebben.
Ik krijg toch steeds meer de indruk dat mensen dan denken van "je doet er
ook geen moeite voor " dus niet zeuren.
Terwijl ik van binnen en zeker ook geestelijk het zelfde meemaak als anderen.
Het zelfde dus van "ik ben overspannen, maar had liever een gebroken been gehad"
snap je wat ik bedoel?
Maar ik mag niet zeuren en zeiken, want ik doe er niets aan..hahaha
Groetjes Hans
---
Je zeurt niet. En "je doet er geen moeite voor, dus niet zeuren?" Pfff, vreselijk. Je lƩƩft ermee, dat is al moeilijk genoeg.
Ik krijg wel behandeling, maar daar doe ik ook geen moeite voor. Er wordt heel goed voor me gezorgd en ik neem braaf mijn pillen in, dat is alles. Ik ben er dankbaar voor omdat ik anders al lang dood was geweest. Maar dat is toch niet als een 'verdienste' of een reden dat ik wĆØl zou mogen emmeren en jij niet.
Aan mij is ook nog steeds niets te zien, men zegt nog steeds dat ik er goed uitzie, en daarmee is de kous dan af. Nou, voor mij ook, ik zeg dank je wel en loop verder.
Maar lastig blijft het...
Ja dat denk ik ook je leeft intenser dus beleeft alles om je heen ook intenser.
Tranen van heimwee, verlies, rouw, onrecht, leed, acceptatie, berusting, oh, de lijst is oneindig. Toen ik jong was, huilde ik zo weinig dat ik het bijhield in mijn agenda, met een traantje. Want huilen zou toch moeten opluchten?
Vanmiddag in het Inloophuis vertelde een lotgenoot hoe ze leerde omgaan met verdriet. Ze liet het even toe, hoorde het aan en liet het uitpraten, dan huilde ze, en fladderde het verdriet weg. En droogde zij haar tranen.
Ik ben niet van 'verdriet omarmen', maar het hoort er wel bij. En met een ongeneeslijke ziekte stromen de tranen kennelijk meer en vaker. Laat het opluchten, zucht diep en droog ze! Dikke knuffel XXX
Ach Frie, huilde jij ook zo weinig als kind? Ik hield het niet bij in mijn agenda maar huilde bijna nooit en al helemƔƔl niet in het bijzijn van anderen. Flink zijn, dat was het motto.
Maar nu, met die ellendige ziekte, is de emmer zo vol dat-ie regelmatig overloopt. Het is niet anders. Gelukkig heb jij hier op de site de tissues geĆÆntroduceerd. Ik maak er dankbaar gebruik van.
Mooi Hanneke!
Liefs, Joke
Dank je Joke, en voor zover er bij jou tranen zijn, hopelijk van vreugde en opluchting. En vooral blijven lachen ook.
Lieve Hanneke, wat een treffend gedicht heb je weer geschreven, ik doe je het niet na. Tranen laten gebeurt bij mij nu met grote regelmaat. Met name wanneer mijn zoon met het volste vertrouwen ervan uitgaat dat ik er altijd zal zijn, ook al weten we beter. Ook de kleine geluksmomenten zijn vaker een voorbode voor een traan. Of het komt door de medicatie of de situatie waar we in zitten is mij nog steeds niet duidelijk. Ik heb er altijd een hekel aan gehad om mijn kwetsbaarheid zo te laten zien. Maar de sluizen gaan nu eenmaal open of ik het wil of nietš¤·š¼āāļø. Hoop dat je nog lang kan doorgaan met je huidige behandeling.
groetjes caroline
Hallo Caroline,
Je schrijft dat je er altijd een hekel aan had om je "kwetsbaarheid" te tonen.
Dan heeft deze kut ziekte toch ook weer een voordeel...
Je kwetsbaarheid tonen en er ook wel eens aan toegeven is fantastisch en
laat heel erg je "menselijkheid" zien !!
En het maakt je hoofd leeg.....niets mis mee!!
Groetjes Hans
---
Lieve Caroline, wat jij schrijft over je zoon zorgt bij mij ook weer voor tranen. Ik vind het zo erg voor jou, voor hem. Ja dat ken ik ook, niet kwetsbaar willen zijn, sterk willen zijn. Maar wie kan dat nog, in zo'n situatie? Laat de tranen maar stromen hoor.
... maar een man mag niet huilen ...
Nou, mooi wel hoor. Toen ik pas de diagnose kanker had gehad en daarna toen de prognose van 5 jaar kwam, zaten de tranen erg hoog. Bij een boek (hoe vaak komt daar geen kanker in voor?) bij films, de krant, het was zo gebeurd. Het schijnt ook met leeftijd te maken te hebben.
Maar dat er zo veel soorten tranen zijn ...
Mooi geschreven Hanneke,
Tom
Ach ja, het is toch een zot idee dat mannen niet horen te huilen. Het lijkt erop dat het ook wel achterhaald is. Je ziet op tv best vaak huilende mannen, en die hebben meestal gƩƩn kanker. Dus dat jij het af en toe doet, hoe begrijpelijk.
Mooi geschreven Hanneke!
Ik vind mijn eigen tranen vaak al heel lastig, laat staan de tranen van een ander om me heen. Maar op de een of andere manier moet het er toch altijd even uit, ophouden werkt vaak maar averechts bij mij.
Toch is het fijn als je soms de controle hebt over je eigen tranen vind ik. Hier spreekt weer de controle freak hĆØ š.
Dus ik kan makkelijk tegen jou zeggen, laat ze maar lopen, huilen mag. Zelf heb ik daar nog wel wat in te leren denk ikš.
liefs Bianca
Wat lees ik dat toch vaak hier bij jullie en vooral bij veel vrouwen, dat
jullie moeite hebben met huilen..
Echt gemeend huilen als je verdriet hebt is Ć©Ć©n van de fijnste dingen om
te doen om daarna weer controle te hebben....het hoeft soms maar
eventjes....en als anderen er moeite mee hebben dat jij huilt is dat hun probleem !!
We gaan vanaf nu een nieuwe regel invoeren voor iedereen hier...
Elke dag een keer huilen is verplicht!! hahaha
Groetjes Hans
---
Vandaag heb ik al aan de plicht voldaan, Hans. Maar gelukkig ook gelachen! Dat vind ik nog steeds veel fijner om te doen.
Natuurlijk is lachen leuker dan huilen, maar huilen expres tegenhouden
richt veel "schade " aan [ denk ik ]
---
Dank je wel Bianca. Als ik de reacties lees krijg ik de indruk dat niet alleen jongens hebben geleerd om niet te huilen. Misschien hebben vrouwen nog we mƩƩr het idee dat ze niet zwak mogen zijn.
Met tranen van anderen heb ik geen moeite. Heb in het verleden heel vaak huilende leerlingen getroost, huilende ouders ook. Daar zal jij vast ook ervaring mee hebben!
Hoi Hanneke,
Ik herken dit zo erg ik huilde ook eerst niet. Zelfs niet na me diagnose maar andere om me heen begonnen wel gelijk te huilen maakt het echt lastig af en toe. Maar je teksten zijn echt mooi heb daar veel aan in deze tijd!!!!
Groetjes Irene
Dank voor je lieve reactie, Irene. Ja die tranen van de omgeving, dat is moeilijk. Voor je het weet loop jij anderen te troosten, terwijl het andersom zou moeten zijn.
Liefs, Hanneke
Hey hanneke
Ja dat klopt inderdaad dat gebeurd nu ook.
Groetjes Irene
hey schat
ik krijg tranen in mn ogen van de mooie gedichten en ja dat mag
niks mis mee
liefs hes xxx
Dag Hes, ben je daar weer. Wat fijn. Ik pink ook regelmatig een traantje weg om al die lieve reacties van jou op oude (en nieuwe) blogberichten.
Echt veel dank daarvoor!
Xxxxx