Nog zo kort
Op mijn werk was de gemiddelde leeftijd hoog, en het ging vaak over pensionering. “Hoe lang moet jij nog?” vroeg men aan elkaar. Ik deed aan die gesprekken niet mee, immers ik ‘moest’ nog zo lang, althans dat dacht ik. Wel vroeg ik me soms af of ik mijn onderwijsbaan wel tot m’n 67ste zou volhouden. En naar de periode daarna zag ik al helemaal niet uit. Mijn partner, familieleden en een aantal vrienden zijn (veel) ouder dan ik. Ik heb geen kinderen, dus ik was wel eens bang voor een eenzame ouderdom.
Achteraf gezien was dat tamelijk naïef en een tikkeltje te optimistisch.
Overmoed
Vroeger dacht ik wel eens:
ik moet nog zo lang
nog vijftien jaar werken
tot m’n pensioen
dan ben ik oud en te moe
om nog veel te doen
dan zijn veel dierbaren
stokoud of dood
mijn angst voor oud zijn
was tamelijk groot
Nu denk ik steeds:
ik heb nog zo kort
nog maar even te gaan
en de vraag is hoe
want die rottige ziekte
neemt alleen maar toe
de meeste dierbaren
zijn nog in leven
maar lang bij hen te blijven
is mij niet meer gegeven
Ik heb nog zo kort, dat maakt verdrietig
ik voel me daardoor klein en nietig
Ik moet nog zo lang, dat voelde best goed
‘t was een staaltje van jeugdige overmoed
Ik wens jullie veel sterkte, in het bijzonder degenen die ook worstelen met een het idee, nog maar kort te hebben.
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
42 reacties
Beste Hanneke, jouw gedicht raakt mij. Een dikke knuffel,
Tessa
Wat lief van je, Tessa, dank je wel. Ik heb jouw blog ook gelezen en zal dat zeker blijven doen. Indrukwekkend!
Over jou zal nog vele generaties gepraat en herinnerd worden, denk ik zo maar.
Maar ook besef ik mij, dat dat een hele kleine troost is :(
Veel liefs,
Alex
Haha, dat lijkt me iets te veel eer, Alex. Maar wel heel aardig van je dat je dat schrijft.
Tijdje geen blog van jou gezien. Hoop dat het te doen is voor je!
Met een beurse arm van de vaccinatie, een pijnlijke kaak van de kies die er uit moest, en het beurse gevoel aan mijn borstkast, schouders en nek van de beenmerg punctie vanochtend uit mijn borstbeen, een agenda vol geplanned met nog meer ellende is het moeilijk mijn eigen geluk te vinden momenteel
Maar ik durf dat niet uit te spreken naar de gene van wie ik hou omdat hun ook hun leven hebben, en ik hun niet het gevoel wil geven dat ze niet genoeg zijn. Dus ik verdoof mijnzelf in het heden, en denk met warmte en dankbaarheid terug naar het verleden.
Ik zal proberen deze week een blogje uit te poepen, maar ben nog steeds emotioneel geconstipeerd momenteel. Er is veel te verwerken en accepteren.
Dank je wel. Liefs, Marian
Jij ook bedankt, Marian.
Hoi Hanneke,
Dat is een heel somber gedicht. Ik wens je heel veel kracht toe zodat je dat monster voorlopig nog de baas kunt.
Hou je haaks,
Tom
Tja, dat zijn van die buien, Tom. Na het goede nieuws van de vorige keer is de marker alweer aan het stijgen gegaan. Dan gaan de gedachten met me op de loop. Maar het helpt om hier te delen. Ik kan wel weer vooruit, en de veerkracht doet zijn werk weer.
---
Lieve Hanneke,
Complimenten voor je gedicht, en de puurheid van de inhoud. Het zal iedereen treffen, vooral zij die in dezelfde situatie zitten maar ook degenen die curatief zijn en zich vaak afvragen hoe het verder gaat "als de uitslag echt mis is". De Curatieven (waaronder ik) praten vaak over onzekerheid, heel heftig en zwaar, maar Palliatieven hebben te dealen met een heftige en zware zekerheid vol onzekerheid, dat lijkt me onnoemelijk veel om mee te dealen.
Wens je alle goeds, xx Joke
Regelmatig lees ik op deze site wat ik voel. Woorden van anderen beschrijven wat ik voel, al dan niet bewust. Herkenning. Deze is prachtig Joke: palliatieven hebben een zware zekerheid vol onzekerheid.
Dank je wel Simone
De spijker op z'n kop, Joke. Ik zeg wel eens: niet de onzekerheid, maar juist de zekerheid is het probleem. Ik hoop dat jij de dagen van onzekerheid kunt plukken, zonder te veel bezig te zijn met dat het ooit weer mis zou kunnen gaan. Geen gemakkelijke opgave, maar het is zo zonde van je tijd. Tijd is voor iedereen kostbaar, dat zag ik pas in toen ik kanker kreeg.
Lieve Hanneke
Spinsels in je hoofd die hun eigen weg gaan. Wat als.... Hoe....vragen waar je eigenlijk geen passend antwoord op krijgt. Door de ziekte van mijn man weet ik dat het leven in het nu zo waardevol is, want wat als? Waar ook ik geen antwoord op heb en het niet weet. Wel weet ik dat ik niet tot mijn 67 wil blijven werken, hoe ik dat ga doen, geen idee maar ik wil niet moeten maar wil genieten van het leven zolang het nog kan. Het liefst met mijn man, als de kanker zich rustig houd, want wat als??? Vreselijke gedachten maar realiteit. Maar hoe dan? Daar is geen antwoord op. Lieve Hanneke laat ook al is het misschien "kort" iedere dag waardevol zijn wat je doet, geniet. Dat is wat ik jou wens.
Liefs Nonnie ❤️
Ja, leven in het nu. Dat is het enige wat werkt. Vroeger baarde de verre toekomst (die er helemaal niet bleek te komen) mij zorgen. Nu de nabije toekomst. Maar steeds weer zeg ik tegen mezelf: de toekomst bestaat niet. Het is altijd nu.
Ik wens jou nog heel veel nu, samen met je man.
Hoi Hanneke,
Triest "schrijfseltje" van je...
Niemand weet precies, ook jij niet, hoe lang alles nog duurt.
Het kan misschien wel langer zijn dan je nu een beetje depressief denkt!!
Maar je kunt het dan misschien ook eens [ lachend] omdraaien en bij
jezelf denken ....." Ik word lekker niet eenzaam oud" hahaha
XXX Hans
---
Dat is een goeie, Hans, en inderdaad heb ik dat wel eens tegen mezelf gezegd. Stokoud worden heb ik nooit geambieerd, maar ja, 60 of zo zou toch wel leuk zijn.
Maar ik realiseer me ook heel goed dat er veel mensen op deze site zijn, die ook van mijn leeftijd alleen maar kunnen dromen. Dus het is allemaal erg relatief.
Dat ga je zeker redden!!!
[ ik weet niet eens hoe oud je nu bent...hahaha ]
XXX Hans
---
Lieve Hanneke,
Wat een mooi gedicht en zo is het en niemand weet hoelang nog. Pluk de dag, riep ik jaren geleden al en sinds een aantal jaar luister ik daarna....
Dikke knuffel, Anke
Dank je wel, Anke. En de dagen blijf ik plukken, al heb ik af en toe een inzinking.
Jou al heel lang niet gezien hier. Ik hoop dat geen nieuws goed nieuws is!
Tja, wat kan ik zeggen. Bestaan de "juiste woorden wel voor het gebeuren waar jij nu mee te maken hebt. Verdriet voel ik nu en dat mag ook gevoeld worden. Boosheid, onbegrip, berusting. Al deze emoties komen langs en horen erbij. Ook dit kun je, je hebt ook geen keus. Blijf vooral zo mooi schrijven en met ons delen. Heel veel liefs, An
Dank je, An. Een goede omschrijving van de emoties. Angst hoort er ook bij, helaas.
Ik streef naar berusting, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar we hebben geen keus, inderdaad. Het gaat zoals het gaat.
Je zet het weer zo goed in woorden Hanneke,
Voorheen dacht ik ook altijd, zolang nog tot aan mijn pensioen dat ga ik niet redden. Met elke nieuwsbrief van het ABP kwamen er weer wat maanden langer werken bij en nu......... Nu wil ik alleen maar ongecompliceerd en onbekommerd leven en dat gaat helaas niet meer. Pluk de dag en genieten zo veel en zolang je kan elke dag, dat kan nog wel.
Warme groet Hanny
Ik ben blij dat je het herkent, Hanny. Ik vond het vaak heel raar van mezelf dat ik zo dacht, en achteraf vind ik het nog idioter. Maar inderdaad, die steeds maar hoger wordende pensioenleeftijd, het benauwde me weleens. Ik moest best op mijn tenen lopen in mijn werk, al deed ik het heel graag.
En toen liep het anders en zijn we op een wrange manier plotseling heel vroeg met pensioen gegaan. Dat was nou ook weer niet de bedoeling.
En inderdaad, onbekommerd leven, dat is voorgoed voorbij. Maar wel leven wel en we plukken de dagen. Dat is het beste wat we kunnen doen.
Jij veel sterkte Hanneke. Erg raak weer.
Liefs Sandra
Dank je wel, Sandra!
Lieve Hanneke,
Dankjewel voor je mooie woorden. Ik herken wel wat je schrijft ( ook al zit er heel wat jaren tussen ons in🙂). Ook ik vroeg me af hoe dat later zou gaan als ik een oud vrouwtje was zonder kinderen, wie zou er nog mijn wagentje duwen? Hoe neem ik straks afscheid van hen die mij lief zijn en hoe pak ik vervolgens mijn leven dan weer op? Nu ik weet dat ik naar alle waarschijnlijkheid eerder zal gaan zijn er is ook dit soort dingen waar ik me niet meer druk over hoef te maken of me af hoef te vragen. Helaas geeft het wel weer nieuwe vragen en stof tot nadenken☺️. Ik vind het mooi dat je hier zo open deelt wat jouw gedachtes zijn die ronddolen in je hoofd. Door ze op papier te zetten geeft het je hopelijk weer wat meer rust en ruimte voor blijde en fijne gedachten. Fijne avond nog, liefs Bianca
Dank voor je indringende reactie. Ik realiseer me heel goed dat jij al vroeg afscheid moest nemen van het idee, kinderen te kunnen krijgen. En vervolgens die enorme dreun er nog bovenop kreeg dat je 'nog zo kort' had, op veel jongere leeftijd dan ik.
Nieuwe vragen en stof tot nadenken, zeg dat wel...
Indrukwekkend mooi weer
en je geeft het zo mooi weer
Waarheen zullen we gaan
als we vooruit kunnen kijken
hoe mooi is het daar
zal vanzelf wel blijken
we genieten gewoon al van het idee
verwachting en bevestiging, samen twee
Wat als dan zomaar ineens
terugkijken een mooie droom gelijkt
toekomst ons nog slechts vaag en
onwaarneembaar langs de haren strijkt
genieten we nog zonder ook maar een enkel idee
hoelang telt elke dag nu, voor mij voor twee...
Ik heb je lief!
En ben blij dat er tissues zijn...
Knuf xxxxxxxxxxxxxxxxxx x heel veel
Hebe
En ik pak de tissues er ook maar weer bij, ik citeer hiermee Frie.
Ja, de dagen voor twee laten tellen, dubbel zo intens leven, dat is iets goeds om naar te streven. En dat rijmt nu eens per ongeluk.
Dank je wel, Hebe!
We denken veel na over het leven
als dit, dan dat
Leuke dingen waar we straks van gaan genieten
of vrezen voor wat dan niet meer is
Maar zoals wij hier allen inmiddels weten
kan het leven in een klap veranderen
Ons perspectief, goed of slecht is volledig weg
Alles wat je nu nog kan doen
is leven in het hier en nu
Lieve Hanneke,
Ik hoop dat je nog een hele tijd kan genieten van wat nu nog wel kan, dat je niet te veel sombere dagen hebt. En dat we mee kunnen gaan in je mijmeringen.
Een bijzonder mens, dat ben je!
Liefs, Karin
Wat een mooie, warme en lieve reactie, Karin. Over bijzondere mensen gesproken!
Maar ja, jij maakt het zelf ook allemaal mee, helaas en begrijpt het dus zo goed. Nee, ik heb niet te veel sombere dagen, gelukkig. De goede zijn nog steeds ruim in de meerderheid. Maar de ziekte neemt wel steeds meer ruimte in, vooral doordat ik eigenlijk nooit meer zonder pijn ben. En ja, ook door dat steeds verder afnemende perspectief.
Ik hoop voor jou ook op nog veel goede dagen, en vooral een goede dag vandaag!
Ach lieve Hanneke, wat een pijnlijk treffend gedicht weer. En droevig. Ik ben al een tijd in rustig vaarwater, maar voel de betekenis van je woorden tot in mijn tenen.
Ik kreeg eens een mail van mijn pensioenfonds waarin stond dat ik tot 68 jaar en 8 maanden zou moeten werken. Hoe dan, dacht ik, ik stort nu soms al in. En ik verheugde me al op mijn 58ste, want dan mocht ik stoppen met bereikbaarheidsdiensten van 24 uur per dag.
Lange vakantie, noemde mijn oudste het toen ik afgekeurd werd. Na 30 jaar werken en nog voor mijn 50ste. En voelde het maar als vakantie.
Lieve Hanneke, nog maar even te gaan, dat mág toch gewoon niet. Ik wens je nog lang goede tijden, zonder veel pijn, met jouw geliefden, en met ons. Heel veel sterkte en veel liefs XXX
Dank voor je lieve reactie, Frie. Het steunt me wel dat blijkbaar meer mensen opkeken tegen die steeds maar stijgende pensioenleeftijd. Ik vond het eigenlijk altijd onzin; men moet immers bij de dag leven, dat wist ik toen al, maar ik was er slecht in, keek veel te ver vooruit. En achteraf realiseer ik me wat een luxe het was: denken dat je nog tientallen jaren te gaan hebt.
Bij de diagnose voelde het alsof er zomaar 30 jaar van mijn leven afgehakt werd. Daarna kreeg ik porties van drie maanden steeds weer een stukje erbij. Maar dat gaat niet eindeloos door natuurlijk. Niettemin bedankt voor je goede wensen, ik hoop dat je gelijk krijgt en ik wens het met heel mijn hart ook voor jou en al die andere lieve mensen hier.
Raak lieverd, mijn lief en ik zouden nog 10 jaar werken. We hadden het mooi bedacht. Maar helaas ons lot beslist net even anders dan dat we hadden gewild.
Nu leven we bij de dag en zien we wel hoever we kunnen komen. Ben dankbaar voor de tijd die ik nu al heb gehad. En ben hier nog steeds niet klaar. Wil steeds meer, hebberig naar meer.
Liefs Alice 😘❤
Ook jij had dus plannen voor de toekomst en ineens bleek die toekomst er helemaal niet te zijn. Wat een mokerslag.
Nu toch alweer bezig aan een toekomst die je bij je diagnose niet leek te hebben. En ja, natuurlijk willen we meer, het leven is ons te lief. Ik gun je uit de grond van mijn hart zó veel meer nog, Alice!
Lieve Hanneke, ik heb wel gereageerd maar niet inhoudelijk, op jou. Even iets te veel bezig met m'n eigen sterfelijkheid. Vandaar mijn korte dankjewel. Gelukkig konden velen wel de woorden vinden die ik even niet had.
Het kan verkeren, dat weten wij allemaal, en er is weinig tot niets aan te doen. Je zult niet eenzaam oud worden, maar dat is je ook maar overkomen. Ik haal geregeld het motto aan van mijn autimams-clubje: jknah, ofwel 'je kan niet alles hebben'. Dat is de harde waarheid waar we mee dealen. Ik wens jou, mij, Alice en die vele anderen hier daar veel sterkte mee.
Veel liefs, Marian
Lieve Marian,
Ik was blij met jouw 'dank je wel'; had in jouw blog gelezen hoe zwaar je het zelf had. Reageren is hier nooit verplicht natuurlijk. Lukt me bij jou ook niet altijd, maar reken maar dat ik alles van jou lees.
Je kan niet alles hebben, dat is ook wel een goede in deze context. En dan ons maar weer eens realiseren dat we in ons leven ook geluk (gehad) hebben, alleen al dat we in dit steenrijke land wonen met zo'n goede gezondheidszorg. Want daardoor zijn we er nog.
Hiermee wil ik natuurlijk níet zeggen dat het befaamde glas halfvol dient te zijn, want dat is niks voor jou, en ook niks voor mij.
Sterkte en liefs,
Hanneke
Ik kan maar één keer het hartje aanklikken. Daarom even zo ♥️♥️♥️♥️♥️ Wij begrijpen elkaar.
Liefs, Marian
Lieve Hanneke,
Ik wens je heel veel sterkte in de tijd die je nog hebt te gaan.
Van harte wens ik je nog een lange te dragen tijd.
Hartelijke groet,
Johan.
Dank je wel, Johan. Fijn om van je te horen. Ik denk met groot plezier terug aan onze ontmoeting tijdens de deelnemersdag, waar bleek dat we collega's waren, en we een leuk gesprek hadden over onderwijs. Want al vroeg ik me wel eens af hoe ik het tot 67 kon volhouden, wat een prachtig werk was het toch.
Ik hoop dat het jou goed gaat!
ach lieverd ik lees het verdriet tussen de regels door ,tja wat is een mens onbezorgd in zijn/haar denkwereld als je jong bent en idd ook naieff ,maar achteraf toch ook best fijn dat je niet dan al alles weet je zou ter plekke knetter worden ,en hoe raar kan het leven lopen inene is alles anders en gaat alles ook anders worden dan je dacht ,het blijft moeilijk te verteren ik wens dan ook alle sterkte en liefde toe
warme knuffel hes xxx