Kinderkanker
Relativeren is niet makkelijk als je ongeneeslijke kanker hebt. Toch zie ik er vaak reden voor. Ik heb gezond 50 mogen worden, heb veel geluk gehad in mijn leven en ook nu maak ik het nog goed dankzij een effectieve en dragelijke behandeling. Er zijn zo veel mensen die minder geluk hebben dan ik.
Meer dan ooit verstomde mijn neiging tot zelfbeklag, toen ik de hartverscheurende documentaire ‘Pilotenmasker’ zag, over kleine kinderen met kanker. Deze kinderen staan in mijn geheugen gegrift, in het bijzonder dat ene prachtige jongetje dat het niet redde.
Mocht je de documentaire niet gezien hebben, je kunt hem nog vinden op Internet. Zeer de moeite waard, maar onmogelijk om zonder tranen te bekijken.
Kinderkanker
Ik heb ze gezien
op de t.v.
Ze waren pas vier
of drie, of twee
Wat waren ze lief
met hun hoofdjes zo kaal
aandoenlijk en wijs
in hun kindertaal
Ik schaam me ineens
voor m’n zelfmedelijden
want ik ben toch niet
als een kind dat moet lijden
Zoveel tranen gehuild
om mijn eigen verdriet
maar dat ik het niet haal
is het ergste toch niet
Ik heb al ruim vijftig jaar
achter mij
Waarom is het voor hen
dan nu al voorbij
Ach kleutertje lief
waarom word je niet groot
Ach peutertje lief
veel te klein voor de dood
Sterkte voor jullie allen,
Hanneke
Dit gedicht komt van mijn website: https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
10 reacties
Nou Hanneke, ik blijf hier maar met die tissues bezig. Prachtig gedicht!
En ja, al vind ik meestal dat je niks moet vergelijken, kinderen met kanker, dat is vele malen erger dan wat 'wij' mee maken. Dat is...niet te bevatten gewoon. Het zal je kindje maar zijn, ik krijg pijn in mijn hart als ik er aan denk. Ik ga die documentaire niet kijken.
Wat een lieve reactie weer, Frieda.
Ben het helemaal met je eens, vergelijken van leed heeft geen zin. Maar toen ik dit zag...
Zo ongelofelijk verdrietig, echt veel te erg.
Dag Frie,
ik sluit me aan bij jouw besluit. Dit vanwege,- in mijn geval de combinatie: kinderkanker-(in praktijk) wees-kindertehuis.
Ook ik heb (o.a.) gedichten geschreven ter verwerking maar pas vele jaren later.
Der Verdingbub, is geen documentaire maar een speelfilm, ga ik juist wél kijken en nieuw in zijn geheel, nu ik er sterk genoeg voor ben. Nadat "der Verdingbub" in Zwitserland op het doek kwam is het onderwerp van "deze Zwitserse geschiedenis" in de publiciteit gekomen.
Zie voor informatie: onder zoekterm: Verdingkinder of:
http://www.fuersorgerischezwangsmassnahmen.ch/de/links.html
Lieve Hanneke,
Prachtig, en zo wáár! Het ultieme relativeren. Dank!
Warme groet,
Carolina
Jij ook bedankt weer voor je fijne reactie, Carolina. Doet me veel goed!
Hoi Hanneke,
Weer een heel mooi doorleefd gedicht waar we allemaal wel even bij stil kunnen staan en worden.
Een warme groet en veel inspiratie om met ons te delen.
Het ga je goed!
Marenov (Johan)
Bedankt, Johan. Een net zo warme groet terug, en dat het jou ook goed mag gaan.
Het hoort niet!! Kinderen horen kind te zijn. Maar ja, het gebeurt.
Je hebt het mooi verwoord.
tipo
Ja Tipo, ik liep er vandaag weer aan te denken. Dat sommige levens in de kiem gesmoord worden. Dat kinderen van maar een paar jaar oud dit meemaken. En dat ik, als ik terugkijk, vind dat ik al heel erg lang op deze wereld rondloop. Een compleet leven, al word ik geen 80.
Het is niet eerlijk verdeeld, maar zoals je schrijft, het gebeurt, overal ter wereld gaan kinderen dood. Het is niet anders maar het blijft onverteerbaar.
Bedankt voor je mooie reactie. Ik ga weer eens naar je liedjes luisteren.
Hartelijke groet,
Hanneke
Ja nou lopen de tranen over mn wangen ,zo waar zo verdrietig en zo pijnlijk ,een kind moet kind zijn lachen onbezorgd plezier maken en geen zorgen ,helaas is de werkelijkheid anders ,prachtig ontroeremd beschreven ❤🙏