Ik zou toch doodgaan
Laatst zag ik in de verte een collega van mijn laatste baan. Ik gaf toe aan mijn impuls: wegduiken. Waarom ik dat deed, drong pas later tot me door.
Ik zou toch doodgaan
Soms vrees ik best sterk
dat iemand van mijn werk
mijn pad plotseling kruist
De vrees die in mij huist
is dat zo iemand zegt:
Is jouw ziekte wel echt?
Jij zou doodgaan, toch?
Wat doe jij hier dan nog?
Liefs en groeten,
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
40 reacties
Beste Hanneke,
Zo waar. En dat doet pijn......veel pijn.
Je verwoordt zacht maar die rand....die rand.
groetjes,
Paul
Dank je wel, Paul.
Hoi Hanneke steek lekker je šuit tegen dat gevoel.en tegen ev. š¤„pinokios en eikels zeg ješāāļøšāāļøšāāļøšāāļøšāāļøšāāļøšāāļø
Goed idee, Jeron, dat ga ik doen.
En ik blijf gewoon mijn hoofd omdraaien als ik mensen tegenkom die ik niet wil spreken.
Overigens, de paar keer dat ik nog op mijn werk verscheen, kwamen de meeste collega's wel op me af, maar er waren er ook die opzichtig op de vlucht gingen of deden alsof ze me niet zagen. Dat kan ik dus ook!
Goedemorgen Hanneke,
Een paar zinnetjes en precies "de vinger op de zere plek"
Heel erg knap om dat zo [ simpel ] te verwoorden !!
Groetjes Hans
---
Hartelijk dank voor je reactie Hans. Dat was inderdaad precies wat ik wilde doen.
Lieve Hanneke,
Dit was een gedachte of aanname van jezelf toch?
Laatst kwam een oud collega bij mij op de koffie wat wel vaker gebeurt. Zij maakte de opmerking die ik heel vaak krijg. Goh wat zie je er goed uit. En daarna zei ze hoe komt het dat je er helemaal niet ziek uitziet? Ik zei dat is buitenkant maar tegenwoordig zien wij als kankerpatiƫnt er wel goed uit vroeger was dat anders. Nou zegt ze ik zie dat nu nog. In mijn omgeving zien de kankerpatiƫnten die ik ken een stuk slechter eruit dan jou.
Wat ik zelf toen dacht is twijfel je aan mijn ziek zijn ? Ben je wel zo ziek als je zegt? Dus met andere woorden als je ziek bent chemo hebt gehad(25 stuks) kun je er niet zo goed uitzien.
Maar de gedachten van een ander lezen kunnen we niet. En ook is het eigenlijk niet belangrijk wat een ander denkt. Dat het goed met ons gaat en we er goed uitzien is alleen maar mooi. Wat je uitstraalt is ook hoe je je voelt.
Gelukkig hebben we medicijnen, behandelingen die werken en ons uitstel geven. Waardoor we leven in reserve tijd.
Hanneke hoofd omhoog en niet wegduiken. Het is ons tijd nog lang niet en laat ze maar denken...šŖšŖšŖšŖšŖšš
Liefs Alice ā¤š
Dat vind ik wel vreemd, Alice, dat die collega dit maar bleef herhalen. Misschien kun je haar eens vragen wat ze bedoelt?
Inderdaad was het van mij maar een aanname. Maar ik had wel collega's die zo dachten. Een leerling vertelde dat haar moeder kanker had, ongeneeslijk. Sommige collega's geloofden het verhaal niet (ik geef toe, er waren wel eens leerlingen die dit soort dingen verzonnen, maar daar mag je m.i. nooit van uitgaan). De moeder was een keer meegekomen naar een gesprek. Toen zei de collega die dat gesprek had gevoerd: "Die moeder mankeert niks." Ik zei: "Heb je het aan haar gevraagd?" Collega antwoordde: "Nee, maar ze zag er helemaal niet niet ziek uit."
Ook op deze site heb ik meerdere keren gelezen dat mensen dit soort dingen naar hun hoofd kregen.
Ik wilde met dit blogje, zoals Hans het treffend uitdrukt, de vinger op een zere plek leggen, een zere plek waarmee veel 'palliatieven' te maken krijgen.
En verder trek ik me niks aan van wat 'ze' denken hoor.
Liefs, Hanneke
De groep 'wij die niet beter worden, maar ook nog niet doodgaan' wordt (hopelijk!) steeds groter. Voor mensen die niet in hetzelfde schuitje zitten, is het moeilijk te bevatten. Begrijpelijk ook wel, zij zien inderdaad alleen die buitenkant. Ik ben nooit kaal geweest, veel aangekomen, ik hoor bijna voortdurend hoe goed ik er nog uit zie (met de nadruk op het bijwoord 'nog', want ja, ik zou toch doodgaan?)
Ik ben zo druk geweest met mijn zonen verhuizen en alles wat daar bij kwam, dat ik bijna het gevoel kreeg me te moeten verantwoorden waarom ik niet meer kan werken. Ik ga proberen de Alpe d'Huzes te lopen en stuurde de sponsor-link naar mijn voormalig collega's. Degene waar ik het helemaal niet van verwacht had, doneerde onmiddellijk. De rest heeft er niet eens op gereageerd. Denken zij: oh, dat kan je wel? Ik heb geen idee, natuurlijk..
Ik zou ook wegduiken, denk ik. Niks mis mee. Ik voel me op een andere planeet dan zij. Die waar jij ook op zit, Hanneke, ik hoop nog heel lang! Veel liefs XXX
Laten wij nog heel lang samen op die planeet zitten, Frie!
Dat je collega's niet reageerden op je Alpe d'HuzĆØs-oproep zegt genoeg. Dit soort mensen heb je niet meer nodig. Gelukkig woon je inmiddels een heel eind bij hen vandaan, dus je zult ze niet meer vaak tegenkomen.
Lieve Hanneke, lieve allemaal,
tjonge wat een ellende als je je er voor moet rechtvaardigen, dat je er nog bent en er - van de buitenkant - goed uitziet. Ik denk dat dat misschien ook komt omdat we mentaal anders geworden zijn. Dat voel ik in ieder geval zo. Ik straal misschien meer omdat ik elke dag van alles wil genieten wat de dag te bieden heeft. Ik ben weliswaar op dit moment in rustig vaarwater, maar het damocleszwaard hangt boven mijn hoofd.
Als ik aan mezelf vĆ³Ć³r mijn leven met kanker denk, dan kan ik me eraan herinneren dat ik er ook geen sikkepit van snapte. Hoe is dat toch met kanker, mijn vriendin zag er ook altijd zo goed uit, maar toch wist ik dat ze "niet meer beter zou worden". Ik accepteerde het weliswaar maar snapte er weinig van. En mijn vriendin sprak er ook niet graag over, ik wist niet echt wat ze doormaakte.
We leren gewoon niet met dingen om te gaan die niet eenduidig zijn, we zoeken naar zwart of wit. We horen je bent ziek Ć³f gezond, maar als je kanker hebt wordt helder dat je ziek en voor een deel nog gezond bent, het is beide en niet het Ć©Ć©n of het ander.
Als je wilt provoceren kun je vragen: zullen we ruilen? Jij gaat dood en ik ga werken? Maar nee, zo wil ik ook niet met anderen omgaan. Maar misschien zijn er toch mensen die het zo pas snappen.......
Ik probeer in ieder geval vaak nog steeds ook het perspectief van de ander te zien, die het niet snapt en domme opmerkingen maakt.
Laten we mensen inzicht geven in het (zware) lichamelijke en emotionele proces en uitleggen hoe het is. Laten we grapjes maken of provoceren. Maar in geen geval denken dat wij ons moeten verstoppen, wegduiken, rechtvaardigen. Wie heeft de ziekte zelf gekozen? Niemand? Wie neemt de lichamelijke beperkingen en het mentale lijden van ons over? Niemand!
Dankjewel Hanneke, dat je telkens weer zo belangrijke thema's aanspreekt.
Een lieve groet aan iedereen.
Loes
Dank voor je uitgebreide reactie, Loes.
Het is beslist waar dat het moeilijk te begrijpen is voor mensen die niet ziek zijn. Ik leg het vaak uit. Het hangt er wel vanaf om wie het gaat. Dat ik wegdook had niet met schaamte te maken of zo, ik had er gewoon geen zin in. Een volgende keer zou ik het misschien weer doen. En ook daar schaam ik me niet voor.
Liever investeer ik in mensen die werkelijk geĆÆnteresseerd zijn en die belangrijk voor me zijn. Die zijn er gelukkig genoeg.
Die opmerking 'zullen we ruilen' heb ik wel eens overwogen als oud-collega's tegen me gingen klagen over werkdruk of over een nieuwe teamleider.
Ik heb hem maar niet gemaakt, maar dacht wel: geef mij een nieuwe teamleider, die heb ik 1000 keer liever dan kanker!
Liefs, Hanneke
Ha lieve Hanneke,
Hoe krijg je het toch voor elkaar om in een paar zinnen, geen woord teveel, precies de kern te raken. Zo knap van jou.
En ja, herkenbaar ook. Ik vind het altijd nodig om me dan te verantwoorden . Ik zeg dan dingen als: "ja , maar die chemo kuren gaan echt niet in je koude kleren zitten" enzo. En langzamer gaan fietsen, met een serieus gezicht; dat doe ik ook nog steeds wel een eens, soms.
X Lenneke
Bij het plaatsen van dit blog dacht ik o.a. aan jou, Lenneke. Op de deelnemersdag vertelde je hierover. Dat je wel eens de indruk had dat mensen dachten: "Ben je nou nog niet dood?" Ik hoop niet dat ze het ooit letterlijk tegen je hebben gezegd.
Langzamer fietsen met een serieus gezicht, dat is een goeie, ik moet erom lachen ook.
Ik zucht wel luidruchtig als ik mijn boodschappen omhoog sjouw. Maar dat vind ik ook best zwaar en ik moet er altijd even van bijkomen voordat ik ze uit kan pakken.
Hanneke,
Zooooooooooooo herkenbaar.Ook ik zie er nog goed uit en ik kan nog veel dingen doen, hetzij op een lagere pitje. Maar dat is alleen wat de omgeving kan zien en niet hoe het er van binnen uit ziet. Gelukkig weten de naasten dat wel en dat is wat belangrijk is, toch?
Liefs Lena
Inderdaad, dat is veel belangrijker. En ik hoop voor jou dat je nog heel lang veel dingen kan blijven doen!
Lieve Hanneke,
Wat een toestand allemaal, toch weet je niet zeker wat die collega zou denken/zeggen toch? Je bent de confrontatie proffesioneel uit de weg gegaan:):)
Ik heb eerder twee keer BK gehad, dat was toen te genezen met een uitgebreide behandeling. Ik had toen een partner die vaak in buitenland zat voor zijn werk en ik dus vaak alleen was. Mijn beste vriendin heeft toen een soort van buddy-team samengesteld om mij te ontzorgen. Mee naar ziekenhuis, op slechte dagen koken, gezelschap houden noem maar op. In dat buddy-team zaten ook een aantal collega's.
Nu heb ik voor de derde keer BK en helaas niet meer te genezen. Toch is de reactie van collega's exact hetzelfde (tot nu toe). Ze willen helpen, ontzorgen en wanneer ik daar behoefte aan heb een bakkie komen doen of een wandeling maken.
Welnu wat ik bedoel te zeggen, tot nu toe heb ik de ervaring (nog) niet maar juist het tegenovergestelde.
Liefs Bianca
Fijn dat jouw collega's je helpen! Collega's kunnen natuurlijk ook vrienden zijn.
Ik zou ook niet voor iedere collega zijn weggedoken, maar van deze heb ik helemaal niets meer gehoord sinds ik ziek ben. Dus wat heeft zo'n ontmoeting dan voor zin? Met het risico nog, dat hij op het werk gaat vertellen: "ik heb Hanneke gezien, en het gaat prima hoor, want ze ziet er nog goed uit!"
Lieve Hanneke
Mensen hebben snel hun oordeel klaar, helaas. Maar het zegt meer over hen dan over jou. Zij weten niet hoe het is en wat het met je doet als Kanker in je leven komt. Ook als je "beter" verklaard bent is het leven nooit meer zoals het was. Gelukkig zijn er genoeg mensen die dat wel snappen.
Liefs Nonnie
Mooi beschreven.
Klopt, Nonnie, en uit jouw laatste blog bleek wel weer hoe groot het onbegrip kan zijn!
BAM!! Je woorden komen keihard binnen, want ik herken het gevoel maar al te goed. Zeker omdat er mensen zijn die nĆ” mij de diagnose van die Rot Ziekte kregen er inmiddels niet meer zijn. En ik na 2 jaar nog wel en ben ook van plan nog even te blijven. Ook de opmerking: āMaar je ziet er zo goed uit!?ā steekt, want mijn uiterlijk geeft vaak niet weer hoe ik me voel... Muggles (niet zieke mensen), hebben zo geen weet....
liefs,
Deborah
Ach ja, altijd maar weer die opmerking dat je er goed uitziet. Ook jij krijgt hem dus.
Daar zeg je trouwens wel iets. Ook in mijn omgeving zijn verschillende mensen al overleden die zich zorgen hebben gemaakt over mij...
Maar daar kunnen wij niks aan doen, en net als jij ben ik ook van plan om nog even te blijven.
Beste Deborah en Hanneke,
Ohhhhh volgens mij hebben veel lotgenoten met deze opmerking te maken. Voor mij is de opmerking "wat ziet je er toch goed uit" de meest irritante die gemaakt kan worden. Het zal vast goed bedoeld zijn, maar iedere keer komt ie vreselijk fout binnen. Bizar eigenlijk, want toen ik gezond was vond ik het juist leuk zo'n compliment te ontvangen. Enfin deze valt onder de noemer.........van je af laten glijden.
liefs B
Bianca, mag ik zo onbescheiden zijn, je even naar mijn allereerste blogbericht te verwijzen? Het gaat over dit onderwerp, en vooral over hoe de psycholoog mij leerde er op een andere manier naar te kijken. Ik heb daar toen veel aan gehad.
Lieve Hanneke,
Dat is inderdaad een prachtige kijk op "je ziet er goed uit'. Ik neem hem graag van je aan. Dank.
Liefs B
Hey lieverd... sja, met weinig woorden de vinger op de zere plek! Topper! Ik heb er meerdere woorden aan gespendeerd in een van mijn blogs en een heel hoofdstuk in mijn boek. Maar toch... het gebeurt nog steeds.
Hebe? Die is toch niet ziek? EĆ©n van de vrienden, echt waar. Hoezo niet? Hebe is ziek, blijft ziek, want ze wordt nooit meer beter. Maar, ze lacht altijd! En ze doen van alles.....
Zucht... Het zal allemaal wel meevallen, dat ziek zijn van mij. Zie er goed uit, lach, wandel, fiets, 'doe' de Alpe d'HuZes, nou, dan kun je onmogelijk ziek zijn. En al helemaal niet ernstig. En ja, ik heb het wel een keer gezegd 'zullen we ruilen dan?'. Veel sorry! Maar kon het niet laten. Als dat ziek zijn van mij dat helemaal zo leuk is, dan wil een ander het graag hebben, toch? Echter werd er vriendelijk bedankt voor de eer. Zonder woorden overigens. 'Gewoon' gekeken (nogal twijfelachtig in mijn beleving maar dat zou zo maar aan mij kunnen liggen), gezwegen en doorgelopen. Ook goed....
Ja, jij leeft er al zo lang mee, Hebe. Ik kan me voorstellen dat dit soort reacties dan toenemen. En ook meer pijn doen, zeker als ze van 'vrienden' komen.
Ik heb je nu een paar keer mogen ontmoeten en als je niet beter weet, zie je inderdaad een blij, levenslustig mens. Dat bĆØn je ook, maar daaronder zit altijd de ziekte die niet meer weggaat.
Wij weten wel beter, Hebe. Wij weten hoe ziek jij bent, en die andere kant van jou, die wij ook zien, dwingt daardoor des te meer respect af.
Liefs, Hanneke
Ohhhhh..... nou was ik nƩt opgedroogd!
Kus lieverd xxx
Wauw, wat confronterend en eerlijk en wat knƔp dat je dit zo in woorden kunt gieten zeg. Ongelooflijk!
Dank je wel, Vicky.
Jij schreef laatst ook over reacties van anderen, en wat je daarmee moet. Blijft lastig!
Het bovenstaande is overigens tegen mij nog nooit gezegd, gelukkig. Maar ik heb wel van mensen gehoord dat ze dit hebben meegemaakt.
Hartelijke groet, Hanneke
och dat is waar heel lang geleden was ik overblijfmoeder op de school van mijn kind en een van de overblijf moeders werd getroffen door hersentumoren ,van de andere moeders hadden we toen bedacht terwijl ze chemo ect ect onderging dat we na elke kuur een op pep bloemetje zouden doen ,aan mij de eer om dat langs te brengen want ja voor hun te moeilijk maar tegen mij ja jij weet een beetje hoe dat is het duurde ff voor ik het snapte oh ja door mijn moeder ,ja is goed hoor ,na een keertje na 3 maanden thuis op de bank liggen doodziek en kaal en aan prednison stapte ze op een mooie morgen op de fiets naar de stad en toen zagen andere moeders haar ,en kreeg ik te horen is ze wel echt ziek hes want ze ziet er stralend uit en ze fietste hard ook ,ik herhaal niet hier wat ik gezegd heb maar niemand heeft er daarna nog wat over gezegd maar zij zelf zei de week erop tegen me hes het was zo naar ik denk dat ik maar niet meer de straat op ga als ik hun tegen kom ,waarop ik zei nou schat van die stukken onbenul ga jij geen last meer hebben hoor en je laat je niet door hun tegen houden om als je je daar goed genoeg voor voelt iets leuks te doen en anders fiets ik mee heb je zeker weten geen op of aanmerkingen .
liefs hes xxx
Goed dat jij er was om in te grijpen, Hes! Ik weet niet of je de reacties hieronder ook hebt gelezen, daaruit blijkt wel dat echt hƩƩl veel mensen dit meemaken. Altijd maar die opmerking dat je er zo goed uitziet. Ik maak het nog steeds mee. Vertel ik dat ik dagen misselijk op de bank heb gelegen, is het antwoord: "maar je ziet er goed uit!"
Nu krijg ik een chemo waarbij, voor zo lang het duurt, mijn haar weer wat aangroeit. Het is een raar vachtje, maar ik laat de pruik lekker af. Nu zegt iedereen dat het me zooo leuk staat, dat korte haar.
Het is allemaal harstikke lief bedoeld, maar het helpt mij niet. Laatst zei iemand: je ziet wel erg bleek. Dat deed me gewoon goed, eindelijk iemand die eerlijk was!
ik ben gewoon woest geworden en heb ze haarfijn uitgelegd hoe het zat en dat ze zich doodschaamden intreseerde mij niks ,als je niks zinnigs weet te zeggen zeg dan gewoon doodleuk niks ,soort van spreken is zilver maar zwijgen is goud .
die heb ik idd gelezen en verbaas me telkens weer over zoveel domheid maar wat doe je eraan ,als ik iets hoor zomaar op straat kan ik het niet laten om wat te zeggen maar ik denk ook tja als je nooit iets leest of gewoon vraagt aan diegene hoe voelt het voor jou en kun je me helpen om de juiste dingen te zeggen zou ik niet weten hoe dit nou eens stopt ,want je hoeft je niet te verantwoorden voor hoe je er uit ziet en zegt niets over hoe het echt gaat .
Niet de opmerking dat ik er nog zo goed uitzie, (dat doe ik uiteraard nog steeds š¤) maar wel de opmerking dat ik laatst een partijtje stenen naar de stort bracht.
Ik ben thuis de badkamer en het washok aan het verbouwen, nu ik dat nog kan. Daarvoor moest het vloertje eruit. Vlakbij mijn werk zit de stort en na zessen kun je daar puin kwijt. Tijdens het evaluatiegesprek met HR wat ik wel en niet kon noemde zij dat zo op dat ik een aanhangertje puin achter mijn auto had tussen neus en lippen door. Ik vond het geen fijne opmerking. Mijn jongste broer heeft zich de hele dag in het zweet gewerkt, mijn lief heeft geholpen de kratten met stenen in de aanhanger te zetten. Moet ik mij verontschuldigen dat ik een schat van een broer heb?
Tsss, waar bemoeit zo iemand zich mee. Daar zit toch duidelijk iets achter als: jij kan dat nog, dus het valt best mee?!
En afgezien van het feit dat je broer het werk had gedaan, ja, jij kunt gelukkig nog een hoop. Ik heb ook nog lang heel veel gekund. Maar door alleen dƔt te benadrukken gaat iemand voorbij aan de zwaarte van de diagnose die we hebben gekregen. Ongeneeslijk ziek, letterlijk doodziek, al voel of zie je er misschien nog niet zo veel van. Dat is een loden last die niet meer weggaat.
Sterkte, Zweef
Dat is zĆ³ waar!
Je zou haar bij een volgende gelegenheid met liefde laten struikelen... Wat een hork!
Geef haar die rat!
(als je hem te pakken hebt..)
O, lieve Han je beschrijft precies mijn vrees in een paar rake zinnen.
Altijd als ik bijvoorbeeld een oud collega tegenkom denk ik: ze denken nu vast is ze er nou nog? En bizar genoeg voel ik dan een soort gevoel van schaamte. ( Onterecht waarschijnlijk, maar ik voel het zo)
Lenneke
Ja raar is dat hĆØ. Ik herinner me goed dat je tijdens de deelnemersdag in Utrecht al zoiets vertelde. En die is alweer ruim twee jaar geleden. En nĆ³g zijn we er allebei. En laten we mooi nog maar even blijven.
Fijn je weer eens te zien hier, bij een blog van lang geleden. Ben benieuwd hoe het met je gaat!
Er zit een blog aan te komen.
Ik heb veel indrukwekkende ervaringen beleefd, afgelopen weken. Daar zal mijn blog over gaan.
Hakuna matata (tipje van sluier)
XLenneke