Hamsteren
Nu corona rondwaart, staan wij als ‘kwetsbare groep’ in de frontlinie. Kankerpatiënten lopen verhoogd risico op ernstig verloop van de ziekte en overlijden. Wij hebben al de nodige training gehad in leven met ziekte, dus dit kan er ook nog wel bij.
Maar nu de paniek toeslaat, realiseer ik me hoe weinig gezonde mensen gewend zijn.
Hamsteren
Er waart een virus rond
het land is in paniek
er is onzekerheid:
misschien word ik wel ziek
Het is beangstigend
straks word ik nog patiënt
de kans dat ik dan doodga
is wel twee procent
Echter de grootste zorg
voor de gezonden hier
is: heb ik deze dagen
genoeg wc-papier?
Ik heb al drie jaar kanker
ik voel niet vaak paniek
er is al zekerheid:
ik ben heel ernstig ziek
Ook zonder die corona
was ik al patiënt
de kans om dood te gaan
is voor mij honderd procent
Nu rennen de gezonden
naar de supermarkt in draf
maar dat wc-rol hamsteren
daar veeg ik mijn reet mee af
P.S. Mocht je ook gehamsterd hebben, voel je alsjeblieft niet aangesproken, want als kankerpatiënt heb je er méér reden voor dan mensen die kerngezond zijn.
Extra veel sterkte voor jullie allen en wees voorzichtig in deze barre tijden,
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
63 reacties
Lieve lieverd, ik lig even helemaal in een deuk! Sorry, want ik begrijp dat het helemaal niet grappig is bedoeld....
Je hebt gelijk. Ons papier was op en manlief is 3 winkels afgegaan om daar het laatste pak te pakken te krijgen. Bizar. En dan heb ik het gemak dat ik een man heb die fit en gezond is en in staat dat rondje te maken. Het is voor velen dramatisch en heel erg lastig en vervelend én het lokt voor de niet-hamsteraars hetzelfde gedrag uit....
Rekening houden met elkaar is gauw gezegd. Het ook dóen, is een heel ander verhaal.....
Hoe ernstig de situatie ook is, laten we blij zijn als we nog lachen kunnen. Dus ik ben blij dat je kunt lachen om mijn blog! Op Internet wemelt het van de coronagrappen. Wat moeten we anders?
Maar de zieke mensen die echt zonder eten zitten is het lachen helaas wel vergaan. Dat vind ik vreselijk.
Je blog is helemaal niet om te lachen, maar je schrijft het zo treffend en beeldend (mijn visualisatievermogen is gewoon te groot) dat de lach me even 'ontschoot'.
Zonder eten zitten, het zonder andere benodigdheden moeten doen, is gewoon niet normaal. Dat moet niet kunnen in onze tijd! Met daarbij de angst om überhaupt niet naar buiten te durven gaan, is echt vreselijk vervelend en naar. Maximale kwetsbaarheid......
Lieve Hanneke ,
Wat is dat weer een mooi gedicht!!
liefs Margriet
Dank je, Margriet!
Wat jammer dat we nu niet in ons orkest kunnen spelen. En jouw Camino-plannen moeten ook de koelkast in voorlopig.
Hoop dat het goed met je gaat.
Liefs, Hanneke
Ja, het gaat gelukkig weer heel goed met me. Anderhalve week geleden ben ik wel enorm geschrokken. Ik kreeg ineens pijn in een thoracale wervel, waar een tumor in zit. Drie dagen lang had ik echt paracetamol nodig om die pijn te dempen. Direct een tussentijdse afspraak gemaakt met mijn oncologe, maar ik moet dan eerst bloed laten onderzoeken, dus dat duurt een paar dagen. Ik hoef je niet te vertellen dat dan alle spookbeelden van wat er allemaal kan gebeuren op je af komen. Gelukkig werd de pijn vanzelf minder en toen ik 4 dagen later bij de oncologe zat was het weg en bleken mijn tumormarkers ook niet gestegen te zijn. Loos alarm dus! Ik vroeg haar ook in hoeverre ik me als extra kwetsbaar voor Corona moest beschouwen en ze zei dat ik niet meer of minder kwetsbaar was dan andere vrouwen van mijn leeftijd. Mijn bloedwaarden zijn goed en kanker op zich is geen extra factor. Dat wist ik niet, maar is wel goed om je te realiseren.
Ik heb dus twee keer goed nieuws op een dag gehad! Dat kunnen we in deze tijden goed gebruiken.
Heel veel liefs en sterkte
Margriet
Wat een schrik! Bij mij ging het ook zo en het was wel degelijk mis. Blij dat dat voor jou niet gold.
Mooi gedicht, hanneke! Maar ik sla met name aan op je "realiseer ik me hoe weinig gezonde mensen gewend zijn". Wat heb ik dat al vaak bij mezelf gedacht! Ik was gezond tot 2 oktober 2019 (dacht ik). De laatste maanden heb ik me vaak afgevraagd hoe chronisch zieke mensen het volhouden, dag in dag uit omgaan met beperkingen, klachten, zorgen, chemo's eroverheen in ons geval, en maar doorbikkelen.
Ik realiseer me inderdaad dat ik niets gewend ben/was!
xx, Joke
"Mooie " reactie van jou Joke!!
Buiten alle ellende die ik nu heb, heb ik in mijn leven al meer grote
tegenslagen meegemaakt en moeten "doorstaan"
En ook toen maakte ik mij wel eens kwaad om mensen die moord en brand
schreeuwen als ze een sneetje in hun vinger hebben....Pfffff
Vroeger maakte ik mij daar echt wel eens kwaad om, maar de laatste jaren
moet ik er steeds meer om lachen en hoop dan altijd maar dat die mensen
nooit iets meer zullen gaan mankeren, want dat zullen ze nooit aankunnen !!
Groetjes Hans
---
Ja, ik denk ook wel eens: waar maakte ik me vroeger druk over. Wat waren die 'gewone zorgen' klein. Nu is corona natuurlijk geen kleine zorg, integendeel.
Ik heb het gevoel dat de mensheid als geheel nu zo'n beetje meemaakt wat ik meemaakte toen ik hoorde dat ik ongeneeslijk ziek was: in een paar weken verandert alles, dondert het zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis in elkaar. Het geeft mij een gevoel van déjà vu .
Lieve Hanneke
Dit was in het begin van de hele corona zooi en heb me toen vaak afgevraagd of wc papier zo belangrijk moest zijn dat alles op was en waarom er niet gelijk van alles werd gedaan om die mensen te beschermen die het echt niet mogen krijgen ,ik heb niks gehamsterd maar moet er eerlijk bij zeggen dat ik genoeg in voorraad had ,dat heb ik meestal ,en wat het aangaat dat mensen er niet bij stilstaan dat is ook eeuwen oud denk ik toen ik nog jong was (100 jaar geleden ) waardeerde ik gezondheid totaal niet dat was vanzelfsprekend dat zal ik nu nooit meer doen blijkbaar moet je eerst ouder zijn en om je heen kijken dat het echt niet zo vanzelfsprekend is voor heel veel mensen .
dikke knuff hes xxx
Ja, wat is het alweer lang geleden, het begin van corona, en dat rare gehamster.
Ik herken wel wat je schrijft. Gezondheid als iets vanzelfsprekends beschouwen. Ik dacht dat ik 'gewoon' 85 zou worden. Maar misschien is het ook maar beter om dat te denken zolang je niks ernstigs mankeert. Als het noodlot eenmaal heeft toegeslagen ga je er wel heel anders tegenaan kijken.
Nou dat mag je wel zeggen in het begin kon ik me niet eens voorstellen dat het langer dan een paar maanden zou duren ,
Ja misschien wel dan kon je nog fantaseren ,ik dacht dat ik minstens 80 zou worden en mn man nog ouder want zn vader is 87 geworden ,hoe onbezorgd dachten we vroeger heb dr soms heimwee naar .