Aftellen
Onder mijn collega’s, vooral in het onderwijs waar ik ruim 20 jaar werkte, werd het veelvuldig gedaan: aftellen tot het weekend, de vakantie, en door de oudere collega’s ook tot het pensioen. ‘Hoeveel jaar moet jij nog?’ was een vraag die men aan elkaar stelde. Aan dat laatste was ik nog lang niet toe, maar het aftellen tot de vakantie, daar ontkwam ik ook niet aan. Vooral de lange zomervakantie voelde als de ultieme beloning voor een jaar hard werken.
Ik denk er met verbazing aan terug. Wat ging ik onzorgvuldig om met de tijd. Tijd is zo kostbaar, het is nu het grootste cadeau dat ik krijgen kan.
Aftellen
Veel werkenden leven
van weekend naar weekend
blij als de week voorbij is
ze tellen de dagen
tot een paar dagen rust
Veel docenten leven
van vakantie naar vakantie
blij als men weer vrij is
ze tellen de weken
tot een paar weken rust
Veel ouderen leven
naar hun pensioen toe
blij als het klaar is
ze tellen de jaren
tot hun welverdiende rust
Als kankerpatiënt
leef ik in het heden
ik koester de dagen
ik tel niet meer af
tot de eeuwige rust
Ik wens jullie het allerbeste, en vooral nog tijd.
Hanneke
Meer gedichten staan op mijn website:
https://jmu120.wixsite.com/hannekemulder
44 reacties
Zo waar Hanneke. Achterom kijken heeft geen zin het wordt nooit meer zo. Vooruit kijken even min, ons leven blijft spannend en kan langere tijd goed gaan of juist niet. Leven in het nu en elke dag is er weer één.
Mooi geschreven
Liefs en een knuffel
Alice❤
Zo is het Alice, ik heb het wel even moeten leren, was altijd erg met de toekomst bezig. Terwijl nu het enige is wat we hebben.
Héél erg mooi en treffend!
Dank je wel, wat een compliment van iemand die zelf zo mooi schrijft. Ik ben vereerd!
Mooi treffend weer Hanneke! Zo waar.
X Lenneke
Dank je, Lenneke!
De dagen waarop je slechte uitslagen verwacht zou ik het liefst terugdraaien. Weer een mooi en treffend gedicht 😘
Dat zou fijn zijn, ja, als we ook terug konden tellen, de film terugdraaien naar de tijd dat we nog geen kanker hadden, en dan een andere rol kiezen. Was het maar waar...
Mooi Hanneke! En ondanks alles moet ik er toch weer even om grinniken.
Liefs, Margriet
Grinniken om mijn blogs mag altijd, Margriet, dat doet mij deugd!
Aftellen...
Zelfs nu ik het hele jaar niet voor de klas heb gestaan.. 😉
En meiden, wat heb ik toch ontzettend veel bewondering voor jullie. Terwijl ik me op het moment voornamelijk afvraag of en vooral wanneer de kanker terugkomt (terwijl de kans net zo groot is dat hij wegblijft) leven jullie zo positief verder mét kanker. Vind dat zo ontzettend knap 😘
Je hebt bewondering voor ons maar dat is wederzijds. Iedereen die heeft te dealen met de gevolgen van kanker, of je nu geneest of ongeneeslijk ziek bent. Gelukkig kunnen we positief zijn het brengt ons meer dan bij de pakken neer te zitten. Makkelijk nee soms hebben wij ook mindere momenten.
Maar als je nog steeds hoop hebt op meer tijd en misschien op een chronisch verloop dan is het ook zonde van je tijd als je er niet van genieten kan.
Ik snap ook dat sommige mensen het niet kunnen. Voor hen is het 2x zo zwaar. Ik heb het met ze te doen. Dan heb ik het niet alleen over mensen die ongeneeslijk ziek zijn, er zijn ook die genezen zijn of kanker vrij. Ik hoop dat wij wat over kunnen brengen en dat de positieve instelling aanstekelijk werkt. Dat geeft ons ook weer kracht
Liefs Alice ❤😘
Ja, je moet het ook kunnen. En wij kunnen het natuurlijk ook niet altijd, maar gelukkig vaak wel.
Dat hoor ik vaker, Bianca, dat het knap is, maar zelf ervaar ik dat eigenlijk niet zo. Het gaat zoals het gaat. Een mens blijkt over een heleboel veerkracht te beschikken, die z'n eigen werk doet. Het besef van de ziekte is er altijd en zorgt af en toe voor een inzinking of een moeilijke periode, maar over het algemeen voel ik me behoorlijk opgewekt, dat gaat gewoon vanzelf.
Maar je bewondering steek ik graag in mijn zak hoor, dank je wel!
Mooi Hanneke
Vroeger keek ik ook altijd uit naar de vakanties. Als pedagogisch medewerker op de peutergroep hadden we tot 6 jaar geleden alle vakanties vrij. Dat was fijn ook omdat mijn kinderen vakantie hadden. Nu we doorgaan en meer opvang zijn vergeet ik soms om vakantie of een vrije dag/week te nemen. Ik vind het werken met kinderen ook te leuk, maar sinds mijn man ziek is geweest koester ik toch de vrije dagen die ik mezelf echt opleg te nemen. Er is zoveel meer belangrijker dan werk en dat zit hem in hele kleine dingen. Pas als je "het mee hebt gemaakt weet je wat echt belangrijk is.
Liefs Nonnie ❤️
Ja en dat belangrijke kun je overal en elke dag vinden. Ook in je werk, hoop ik.
Dat is wel zo verstandig, niet aftellen, want daardoor duurt het alleen maar langer tot de welverdiende rust en de eeuwige rust laat hopelijk nog lang op zich wachten.
Daarbij is het onmogelijk af te tellen tot die eeuwige rust ....
Groet,
Tom
Gelukkig is dat onmogelijk en weten we niet hoe lang het nog duurt. In plaats van af te tellen hopen we nu er nog iets bij te kunnen tellen.
Wat een treffend blog, Hanneke! En weet je, soortgelijke gedachten spelen me parten als ik denk aan mijn re-integratie op werk. Ik was work-aholic, ik werkte full-time en meer dan dat. Wil ik dat wel weer? Het moet alles of niks bij mij (en in mijn bedrijf). Na diagnose kanker is alles anders. Je gedicht verwoordt het dilemma prachtig. Elke dag moeten we koesteren, niet alleen de vrije!
Dank, liefs, Joke
Tussen alles en niks zitten nog vele mogelijkheden. Misschien hoeft het toch niet per se één van beide te zijn?
Mooi! En helpt mij weer een stukje mee om anders tegen het werken aan te gaan kijken 😊.
Liefs Sandra
Fijn, voor mij is dat ook wel zo. Als ik terugverlang naar mijn werk, helpt het om te bedenken dat ik toen altijd blij was met vakantie. Nu heb ik non stop vakantie, dat is best prettig. En toch... was ik natuurlijk liever gezond en aan het werk gebleven.
Lieve Hanneke, je bent zo mooi als je schrijft! Elk woord zo heel waar, voor elk herkenbaar en raak. Je speelt met taal, woorden en gevoel en zet mens aan het denken..... Ik heb tranen genoeg en laat ze vrijelijk rollen; waarbij gelijktijdig de volgende woorden mijn hart uitsprongen.....
Veel kankerpatiënten leven
van controle naar uitslag;
blij met 'maar' twee uitzaaiingen
blij met nog een paar maanden
blij met elk moment van geluk.
Ze beleven de dagen
als waren het jaren;
ze willen geen rust
al is die een must
voor elke dag
waarop genieten nog mag.....
Veel liefs met nog meer hele dikke knuffels! xxxxxxxxxxxxx Hebe
Verder prijs ik mij gelukkig dat ik weliswaar óók uitgekeken heb naar vakanties, maar van elke dag na het werk met fiets naar huis met een bochtje om, heb genoten. Alle verjaardagen vrij genomen; óók die van pap en mam en zus. Alle trouwdagen van dezelfde mensen en de onze vrij genomen. Want waarom 'wist ik niet', maar inderdaad, voor mij zat geluk altijd al juist dáárin. Niet in geld (verdiende treurig weinig), niet in groot huis, wel in een half uur plat op de grond met snoet en camera de activiteiten van een mestkever vastleggen. En zo....
Ooit vroeg mijn baas mij of ik dan helemaal geen ambitie had - omdat ik niet een hoog hbo opleiding wilde volgen die me helemaal niet lag (sales) (net klaar met dito hoge opleiding voorlichting, communicatie en pr). "O ja wel hoor, mijn ambitie zit beneden." Hij hapte naar woorden en zei niets meer. Manlief werkte in hetzelfde bedrijf.
Lieve Hebe, ook jouw woorden zijn zo waar en mooi en we lijken wel twee zielen, één gedachte. Ik schreef ooit in een blog "blij met maar drie kleine nieuwe tumoren, een kankerhand is gauw gevuld", het lijkt zo op wat jij nu schrijft. En inderdaad, zo blij met drie maanden cadeau. Het totaal veranderde besef van tijd!
Mooi om over jouw werkverleden te lezen. Ook hier herkenning: mij is ook gebrek aan ambitie verweten. Maar naast dat onvermijdelijke aftellen heb ik ook enorm van mijn werk genoten, vooral van het contact met leerlingen. Jonge mensen op weg helpen, een hart onder de riem steken, een wat beter gevoel over zichzelf geven, dáár lag mijn ambitie. Niet in carrière of geld. Als ik hun blije gezichten zag bij een diploma-uitreiking was ik een zeer gelukkig mens (dat toch ook weer heel blij was dat de vakantie begon!). Maar dat is voorbij, en nu word ik blij van al jullie lieve reacties. Xxx
Weer mooi geschreven. Je bent een topper. Zo gaat het inderdaad meestal, tot je ziek wordt en nooit meer beter wordt. Dan tel je niet meer. Dan is de dag de dag.😘
Wat vat je het weer kernachtig samen. Dan is de dag de dag. En we maken het best mogelijke van elke dag.
Hoi Hanneke,
Weer helemaal waar !!
Ik heb gelukkig altijd in mijn leven "in het heden geleefd " en nooit teveel
vooruit gedacht [ vond ik zonde van mijn tijd ]
Pluk de dag was mijn manier van leven en dat is voor de helft geweldig
gelukt en voor de andere helft ENORM mislukt ...hahaha
Ik heb alleen, na net twee verschrikkelijke weken, even vooruit moeten
denken en alles wat ik maar kan bedenken geregeld, zodat mijn zoon
niet alles moet regelen op het "moment"
Nu ga ik weer verder met "pluk de dag" en dat zal de ene dag beter dan de
andere gaan, maar dat merken jullie vanzelf wel...hahaha
Ga jij vooral lekker verder met je " schrijfseltjes " !!
Groetjes Hans
---
Ha Hans,
Ik ben blij om je hier weer te zien, miste je al een tijdje hier op de site en eerlijk gezegd, ik maakte me zorgen. Dat blijkt nu dus wel terecht. Twee verschrikkelijke weken, alles moeten regelen zodat je zoon dat niet hoeft te doen... dat klinkt heel verontrustend, ik neem aan dat je dus heel ziek bent geweest? Als je er meer over kwijt wilt, doe dat vooral, en zo niet, dan vooral niet.
Maar je bent er weer, gelukkig. Met weer een mooie en eerlijke reactie. In ieders leven mislukt ook van alles, in het mijne ook natuurlijk, maar niet iedereen durft dat toegeven.
De dagen plukken, goed dat je dat altijd al deed. Ik heb het ook wel gedaan maar leefde toch ook wel erg 'in de toekomst'. Dat zie ik pas achteraf. Toen die zogenaamde toekomst ineens enorm werd ingeperkt moest ik echt leren om het hele idee van toekomst uit mijn hoofd te zetten.
Sterkte met alles en ik hoop dat het nu weer beter met je gaat.
Hanneke
Dank voor je lieve woorden Hanneke!!
Ik was nu niet echt heel erg ziek, maar wel heel erg confronterend.
Ten eerste ben ik al COPD-patient en gebruik al jaren drie soorten puffertjes, maar
de laatste weken werd het steeds slechter [ ik dacht hooikoorts etc etc ]
maar het werd echt heel vervelend.
Van de dokter twee verschillende kuren van een week tegelijk gekregen,
waaronder prednison om de longen een boost te geven en nu red ik het gewoon
weer met mijn "normale " puffertjes !!
Ik had soms al wel eens wat moeite met praten als ik moe was of zo, maar
nu kreeg ik in twee dagen tijd een dusdanige verlamming in mijn mond dat
verstaanbaar woorden zeggen bijna niet meer kon en daarbij ook bijna niet
meer kunnen slikken, waardoor eten en drinken zeer moeilijk was.
Hele kleine slokjes water en af en toe een druppeltje" vloeibaar "eten " Pffffff
Ik ben in ruim een week bijna 8 kilo afgevallen !!
Nu kon ik best wel wat missen hoor, maar dit was niet de manier..hahaha
Dit soort bijverschijnsels "horen " wel bij de plek waar mijn tumor zit, maar als
het zo dichtbij komt, is het toch wel weer even schrikken.
Maar nu gaat het weer een heel stuk beter en kan ik [ jammer voor anderen hahaha]
weer bijna normaal praten en eten en drinken, behalve als ik moe ben.
Maar goed....het zet je gewoon weer even met beide benen op de grond en heb
meteen dingen geregeld die ik eigenlijk , zonder reden , steeds maar uitstelde.
Nu is er dus een hele grote "last " van mijn schouders af en probeer weer gewoon
de dag te plukken en jullie nog heel erg lang te pesten !!! hahaha
Maak je niet teveel zorgen om mij, ik ben een stuk onkruid en dus moeilijk
weg te krijgen!!
Groetjes Hans
---
Wat heftig zeg. Blij dat het weer beter gaat.
Blijf pesten!
Hallo Hanneke, dit gedicht past bij mijn verhaal. Mooi en heel herkenbaar 🤗🌼
Liefs Ilsydi
Dank je wel voor je reactie. Ik vond ook herkenning in jouw mooie blog.
Liefs, Hanneke
Hoi Hanneke,
Het is iets heel menselijks blijkbaar dat aftellen. Mij wordt zo vaak nog gevraagd "hoeveel kuren moet je nog?" Terwijl ik palliatief elke drie weken immuuntherapie krijg. Of men vraagt hoeveel kuren ik gehad heb...nou ik ben ze niet aan het tellen eigenlijk.
Het is, denk ik, omdat men echt absoluut geen idee heeft hoe het is zo te leven: palliatief behandeld. Óf men schrikt en denkt dat je gelijk terminaal bent, of men bevat niet dat er geen eind aan een behandeling komt. Als ik uitleg dat de behandeling pas stopt of veranderd als de uitslag slecht is, dan dringt het iets door. Maar echt begrijpen dat doen maar enkelen. Vaak zijn dat mensen die lotgenoot zijn of partner van. Meeleven krijg ik wel van veel mensen, dat is ook weer heel verschillend. Soms krijg ik de kriebels van de overdaad aan medeleven, alsof ik doodziek ben en niets meer zelf kan. Terwijl ik me eigenlijk heel energiek voel en best actief ben. En gek genoeg is geheel niet meeleven ook weer storend: doen alsof er niets aan de hand is en mij behandelen als "gewone" werknemer bijvoorbeeld. En dan vooral misplaatste, niet zorgvuldige commumicatie. Het zit soms in één woord en dan komt dat pijnlijk binnen. Maar dat kan ook aan mijzelf liggen. Blijkbaar ben ik supergevoelig in sommige opzichten....
Herkenbaar?
Tijd is een vreemd begrip geworden voor ons! Prachtig in woorden gezet door jou. Het is vandaag; het is alles wat er is.
Liefs, Astrid
Hoi Astrid,
Mooi geschreven. Ik herken vrijwel ieder woord. Ook de sociale kant van ongeneeslijke kanker is heel ingewikkeld. Of jij supergevoelig bent, weet ik niet. Ik denk dat sowieso onze emmer erg volzit en dus makkelijk overloopt. Het probleem is vaak dat men niet vraagt en doorvraagt, niet luistert. Gelukkig zijn er ook mensen die dat wel doen, laten we ons daar maar op richten.
Ik wens je veel sterkte, Astrid!
Liefs, Hanneke
Hoi Hanneke,
ik wil even zeggen dat dit heel mooi geschreven is en helemaal klopt! Je slaat de spijker op de kop. Ik leef ook van dag tot dag en maak er iedere dag een feestje van omdat ik ook ongeneeslijk ziek ben.
Ik hoop dat je zo nog lang door kan en mag gaan!
Liefs Ginny
Dank je wel, Ginny. Dat hoop ik voor jou natuurlijk ook, dat je nog veel feestjes vieren mag. Zo lang we dat nog kunnen, is het leven de moeite waard.
Lieve Hanneke, onvoorstelbaar inderdaad hoe je ‘tijd’ in deze situatie koestert...Ik vorig jaar rond deze tijd nog een welverdiende vakantie op Ibiza, een week later het bericht dat ik ongeneeslijk ziek ben. Nu met elke dag, uur en minuut blij en voelt een rondje om de kerk als een roadtrip door Australië. Mooi wat je hebt geschreven.
Een zonnige groet, Sandra
Zo te horen kwam het ook bij jou zomaar vanuit het niets. Wat een dreun.
Een rondje om de kerk, inderdaad, zeker in de huidige tijd voelt dat al als een hele onderneming, bijna een wereldreis. Maar als je goed kijkt, is de schoonheid dichtbij.
Mooi dat je zo blij kunt zijn met alle tijd die je nog krijgt.
Hoi Hanneke,
Ik ben nog niet zo lang actief hier. Maar op advies van mijn psycholoog ben ik het toch maar eens van me af gaan schrijven. Zie mijn blog.
Ik heb je gedicht gelezen. Hoe waar... En toch tel ik nog steeds af. Maar niet meer naar het weekend, vakantie of vrije dag. Maar naar andere momenten. Zoals mijn trouwdag. Vorig jaar alvleesklierkanker geconstateerd. En toen vroeg ik me af: ga ik die dag nog halen? Ik heb 'm gehaald. Over twee weken m'n verjaardag. Ga ik die halen? Ben het vast van plan. Ik tel dus wel degelijk af zoals je ziet, maar naar de meer belangrijkere dingen.
En verder: achterom kijken heeft geen zin. Je kunt er hooguit lering uit trekken voor de toekomst. Een toekomst die voor ons als kankerpatiënt heel onzeker is. Daarom: Pluk de dag en leef in het nu. Morgen heb je niet. Jouw gedicht sluit daar prachtig bij aan.
Groet, Wim.
Hoi Wim,
Dank voor je mooie reactie. Ik herken wat je schrijft. Toeleven naar mijlpalen, dankbaarheid dat je er weer één hebt gehaald. Toch voelt het heel anders dan het 'aftellen' van vroeger. Ik zou het bijna 'optellen' noemen in plaats van aftellen. Vroeger blij als er weer een week voorbij was, nu blij dat ik er een week bij heb gekregen, zoiets.
Goed dat je hier bent gaan schrijven. Ik lees jouw blog ook. Indrukwekkend. Groot respect voor jouw beslissing om je niet meer te laten behandelen. Maar ik las ook hoeveel verdriet het jou geeft.
Jij over twee weken jarig, ik al iets eerder. Laten we dat maar gaan halen. Alvast gefeliciteerd!
Hartelijke groet en veel sterkte,
Hanneke
Lieve Hanneke
Tijd is het meest kostbare wat er is
En je gedicht zegt alles
liefs hes xxx
Zoveel reacties van mensen. Mensen die er nog zijn, mensen waarvan ik weet dat ze er niet meer zijn, mensen die ik niet ken. Zijn ze er nog? Wat een verdriet.
Blogs van mensen, ik dwing mij ze te lezen, moet ze lezen. Want als ik ze lees, dan zijn ze er nog.
Ik heb alle reacties ook teruggelezen, Zweef. Zo indrukwekkend. Inderdaad is een aantal van hen er niet meer. En van sommigen weet ik het niet. Ze hebben veel betekend hier op de site. Het is heel mooi wat we er samen van maken hier en hoe we elkaar steunen. Maar het is ook immens verdrietig.
Ik blijf jou ook lezen Zweef, zo lang we er allebei nog zijn. En zie ik het goed dat jij nu mijn HELE blog zit te lezen vanaf het begin? Ik hoop niet omdat het 'moet', maar omdat het mag.
Xxx, Hanneke
Lieve Hanneke, het is geen moeten in die zin. Maar ik wil het. Stukje dwangneurose? En ja, vanaf het begin. Marjan heb ik vanaf het begin gelezen. En Alise. Maar ik ben wel selectief. Ik heb delen van Jessica gelezen, ik hou niet zo van hele lappen tekst. Het blog van Frie van vandaag zat op het randje van wat ik met een blog aan kan. Heeft te maken met mijn korte termijn geheugen, één van de makke van Klinefelter. Als de tekst te lang is, vergeet ik het begin en moet ik opnieuw beginnen. Kom ik in een oneindige loop. 😱😂