Fifty-Fine update
Even bijpraten
Het lijkt alweer lang geleden, de dag dat ik absolutely fabulous 50 werd. Om precies te zijn ietsje meer dan 5 maanden. En dat waren me een paar maanden.
In september is mijn allerliefste, mooiste en schattigste kleindochter geboren. Echt een klein prinsesje. Natuurlijk ben ik niet bevooroordeeld, mijn observaties en meningen zijn zeer objectief. Ik kan er toch niets aan doen dat ik na 3 prachtige, zeer wel geslaagde kinderen, nog een prachtexemplaar van een kleinkind in mijn productielijn heb. Dat is gewoon een uitermate leuke speling van de natuur. Ze is behalve een plaatje om te zien natuurlijk extreem intelligent en leergierig. Ik ben verliefd. Dat is duidelijk.
In oktober kreeg ik het steeds drukker met mijn bedrijf IDG Sociaal Advies. De workshops worden druk bezocht en de meeste trainingen krijgen leuke en goede feedback. Mijn koerswijziging begint succesvol te worden maar het is wel weer druk. En was ik niet van richting veranderd om het minder druk te hebben? Toch weer eens goed nadenken en koers bepalen om de hervonden rust te handhaven en niet weer te verliezen.
In november danste ik nog tot in de vroege uurtjes. Mijn bedrijf bestond 10 jaar in 2016 en in dat zelfde jaar zag ik Sara. Dus reden voor een lekkere party in de Ambianz bij ons om de hoek. Ik had maar 1 wens er moest gedanst worden, de voetjes van de vloer met een aantal dierbare mede Sara’s en een paar Sara’s in wording. En dat is gelukt, een heerlijk feestje.
In december kwam er een vrouw bij de dokter, op 5 december om precies te zijn. Mijn poepertje bloedde. En heftig door de bloedverdunners die ik dagelijks neem. Ik dacht een overactieve inwendige aambei of een gesprongen adertje. Ik heb immers al 35 jaar PDS (prikkelbaardarm syndroom) en dat zorgt geregeld voor heftige sessies op de wc. Dus een klein mankement in de onderste regionen van mijn darmen bevreemdde mij niet. Mijn huisarts nam mijn probleem serieus en stond er op even de onderkant te bekijken en te betasten. Wat bleek, er zat iets. Reden om mij met gezwinde spoed naar ziekenhuis Bernhoven te verwijzen. En toen ging het snel.
Op 16 december werd mijn schatje geroepen door de dokter na de colonoscopie. En poef recht in zijn gezicht kreeg hij te horen dat ze een kwaadaardige kankergezwel hebben gevonden in mijn tere darmpjes. Ik lag nog heerlijk high te wezen van de morfine achtige pijnstillers die ik tijdens het onderzoek had gekregen. En bestookte de dokter met mijn welgemeende excuses voor het gillen van de pijn. Mijn prikkelbare darmen waren zo erg in opstand gekomen dat ik gruwelijke pijn had ondanks het roesje. Huppakee met zijn tweeën naar een aparte kamer en binnen no-time had ik een kaart in mijn handen met alle volgende onderzoeken op jacht naar mogelijke uitzaaiingen.
Een rare week volgde, iedereen verdriet maar we wisten nog niet precies hoe ver ons verdriet moest rijzen. Ga ik dood? Gaat mijn schatje dood? Gaat mijn moeder dood? Gaat oma dood? Gaat mijn dochter dood? Gaat mijn zusje dood? Gaat mijn nichtje dood? Gaat mijn vriendin dood? Al je naasten willen er niet aan denken en ik al helemaal niet. Maar de paniek kun je niet uitschakelen als onverhoeds je hersencellen toch die kant op gaan. Tot het besef doordringt: wat er zit, zit er al. Daar verander ik nu niets aan. Pas als het bekend is, kunnen we ik-word-beter plannetjes maken.
Gelukkig volgde op 23 december goed nieuws; geen uitzaaiingen. Wel een vorm van kanker die niet zo veel voorkomt. Doorverwijzing naar het Radboud UMC in Nijmegen en geen operatie is de voorlopige conclusie. Het duurde wel even voordat de eerste afspraak was gepland maar inmiddels staan er meer dan 50 in mijn agenda.
En dan is het 10 januari 2017 en begint het feest in het Radboud UMC. Radiotherapie, bestraling, is mijn hoofdbehandeling en chemotherapie moet de bestraling ondersteunen. Dat betekent 33 werkdagen achter elkaar, weekenden vrij, bestraling en chemo met pillen. Toch even gecheckt bij mijn hoofdbehandelaar of tumortje weg snijden geen betere optie is. Maar nee, dan snijden ze zoveel weg dat een permanente stoma onoverkomelijk is. Plus andere edele delen die het chirurgische mes gedeeltelijk zou raken, zijn ook niet echt een plezant vooruitzicht. Dus de keuze is snel gemaakt, we gaan voor het gif cocktailtje en de super zonnebank.
Na nog meer onderzoekjes in supersonisch dure apparaten gaat de cocktailparty beginnen op 23 januari. Meteen te horen gekregen dat het DPD enzym bij mij anders werkt. Dit betekent meer bijwerkingen en mogelijke toxische reacties. Eén op de twintig mensen heeft dit en ik ben degene die in de prijzen valt. Lucky me. De oncoloog past de chemodosis aan en houdt me strak in de gaten. Zucht, leer ik meteen vertrouwen hebben in de kunde van andere mensen.
Inmiddels heb ik mijn eerste week bestralingen, chemo infuus en chemo pillen erop zitten. De bestraling viel best tegen. Met een volle blaas 15 minuten op je buik stil liggen op een harde plank is geen sinecure. Vooral als je dacht dat je net als de meeste mensen maar enkele minuutjes onder het apparaat moet. Verkeerd bedacht. De bestraling is mijn hoofdbehandeling daarmee halen ze de tumor weg. De chemo gaat helpen om de bestraling nog beter te laten werken. En dat lukt volgens, in mijn geval, de dames dokter bijzonder vaak. Zelfs in 90 procent van de gevallen. Mijn fifty-fight heeft een goede kans van slagen. Ik ga ervoor.
