Fifty-fight, ronde 1 gewonnen, boks!

Heel februari van dit jaar stond in het teken van de behandeling. Iedere werkdag naar het ziekenhuis voor mijn rondje bestraling en controles plus thuis een bakje chemopillen nuttigen. Naast die pilletjes heb ik inmiddels een medicijnkast vol met middelen waar ik nog nooit van heb gehoord. Pilletjes tegen de diarree, pilletjes tegen de misselijkheid, poedertjes om je poep zo smeuïg te houden dat het langs mijn tumortje glijdt en opioïden, morfineachtige pijnstillers. Die Oxycodon pilletjes van 10 mg, de opioïden, waren wel even een dingetje.

Inmiddels jankte ik als een weerwolf bij het doen van de kleine boodschap en bij de grote boodschap nog erger. Zelfs mijn hond en kat waren hevig ontdaan door al dat geluidsgeweld uit het kleinste kamertje. De chemo en bestraling hadden hun werk blijkbaar uitgevoerd, mijn binnen en buitenkantje waren ontdaan van hun normale beschermende velletje om de tumor en eventuele minuscule uitzaaiingen een koppie kleiner te maken. Met dikke tranen in de ogen kroop ik snikkend op de bank om daar nog lange tijd de napijnen te voelen. De 8 paracetamols per dag die ik nuttigde hielpen duidelijk niet meer.

De dokter weet precies wanneer ongeveer de pijn komt en had me al een maxi verpakking Oxycodon mee gegeven maar ik durfde nog niet. Die 8 paracetamols zijn al heftig in mijn beleving. Mijn schatje houdt van getalletjes en vertelde me fijntjes dat ik deze rit 198 chemogifpilletjes tot me mag nemen. Dus je lever raakt echt niet overstuur van af en toe een Oxycodonnetje, gooide hij in de strijd. En ik gaf me gewonnen.

En jeetje dat was even lekker. Helemaal soezerig en lichtelijk high lag ik op de bank te genieten. De laatste 2,5 week van de behandeling waren zo een stuk beter te doen.

Op 8 maart had ik de laatste bestraling en chemo en diezelfde dag ook mijn laatste morfineachtige pil. Dat heerlijke begingevoel was er al niet meer, het went snel. Ondertussen verklapte mijn schatje aan de dokter dat ik een lichte pillenfobie heb en kreeg ik weer een nieuw pijnstillend wonder. De Fentanyl pleister, ook een morfineachtige pijnstiller die je op je huid plakt. Tussen de oren geeft dat net een ander gevoel. Ik was nog steeds beschermd tegen de ergste pijn maar hoefde geen pilletje te slikken.

Nu leven we alweer in april en kom ik de dag door op slechts 4 paracetamols. Er zit progressie in de zaak. En er is meer progressie te melden. Bij de controle op 4 april waren mijn voor en achterkantje al dermate genezen dat de dokter samen met haar eveneens vrouwelijke co-assistente even lekker konden frotten en voelen. Warempel en waarachtig ze konden de tumor niet meer voelen. Goed nieuws; schatje en ik zijn blij, heel blij.

Vervolgens wordt je weer even door de dokter met beide benen op de grond gezet. Het lichaam heeft een zware klap gehad door de chemo en bestraling. De vermoeidheid blijft nog een hele tijd na sudderen. Bouw het heel langzaam op, is het strikte advies. En dan het binnenkantje, er zijn littekens van binnen. Er is het een en ander met bestraling en gif vernietigd, ook de gezonde celletjes. Deze knappen grotendeels weer op maar het zal nooit meer hetzelfde voelen als voorheen.

Als laatste, de controle afspraken; het eerste jaar om de drie maanden, het tweede en derde jaar om het half jaar en het vierde en vijfde jaar één keer per jaar. Mijn type tumor is natuurlijk weer net iets anders dan de meeste tumoren dus tijdens de afspraken wordt er alleen gefrot en gevoeld. Op een scan is dit type tumor niet te zien als het nog heel klein is. Pas als ze weer iets voelen, gaan ze biopten nemen. In dat geval niet meteen bang zijn, het kan ook littekenweefsel zijn. Fijn dokter, ik heb weer iets aparts.

Mijn fifty-fight gaat nog even door. Ronde 1 heb ik gewonnen, nog 10 te gaan voor de knock-out.