Fifty-fight, de wachtkamer

De vriendelijke juffrouw van de radiotherapie komt met de vrouw aangelopen en wijst haar op de koffieautomaat. Hulpvaardig zegt ze: ‘Neemt u maar een lekker kopje koffie ondertussen, over een half uur roepen wij u weer.’

De dunne grijsharige vrouw met een iets te grote bril loopt met harde stappen de koffieautomaat voorbij naar haar wachtende man. De man, verdiept in een beduimeld tijdschrift, blijft rustig doorlezen. Nog steeds staand naast haar man kijkt ze hem aan en zegt met luide stem: ‘En dat moet ik allemaal doorstaan.’ De man is nu met zijn aandacht er bij.

Met kabaal schuift ze de stoel aan de wachttafel naar achteren en gaat zitten. Ondertussen hardop mopperend over het bestralingsmasker wat ze kreeg aangemeten bij de vriendelijke juffrouw. Weer zegt ze tegen haar man: ‘En dat moet ik allemaal doorstaan.’

Schoorvoetend zegt de man zachtjes: ‘Daar kan ik toch ook niets aan doen.’ De vrouw negeert deze opmerking en blijft luidkeels mopperen. De man kijkt hulpeloos. Zijn vrouw is duidelijk boos, heel boos. Op de kanker? Op hem? Op de dokter? Op de vriendelijke juffrouw? Op de hele wereld?

Ik snap haar wel. Toch ben ik heel opgelucht als ik mijn naam door de wachtkamer hoor klinken voor mijn bestralingsrondje. Ik ben net op tijd ontsnapt aan de woede van deze vrouw.

Kanker doet wat met je.

2 reacties

Ik was vorige week ook op afdeling radiologie in het Radboud maar ik was niet deze vrouw. haha mooi beschreven
Laatst bewerkt: 07/07/2017 - 12:28
Pffff gelukkig. Maar je zou er alle recht toe hebben. Las in jouw blog dat je echt shit nieuws hebt gekregen. Een heel goede reden om pissed te zijn. 
Laatst bewerkt: 07/07/2017 - 12:28