Fifty-Fight, conditie van een schildpad

Voor de behandelingen tegen mijn kankertumortje, had ik nog een redelijke conditie. Zeker voor iemand die het liefste met een grote boog om de sportschool loopt. Dat verzin ik niet zelf. Tijdens mijn jaarlijkse fietstest bij de cardioloog krijg ik iedere keer te horen dat mijn conditie redelijk goed is.

Een topsporter ben ik niet en zal ik ook nooit worden. Je zult mij zeker niet zien met fluorescerende hemdjes, een ultra strakke legging en hightech sportschoenen tijdens de halve marathon. Ik ben meer het BBTK type. Bank, Boekje, Thee, Koekje.

Als het weer een beetje meewerkt, wil ik af en toe wel omhoog komen van de bank voor een wandeling. Ook dan maak ik het niet te bont. Eén of twee uurtjes per week, al gezellig kwebbelend met mijn wandelmaatjes is meer dan genoeg.

Mijn sportiviteit is serieus om te janken maar daarnaast ben ik wel een bezige bij. Achteraf bezien, lijkt het wel alsof ik 1000 dingen tegelijk deed. Altijd druk met werk, studie, hobby’s, sociale en familiaire aangelegenheden. Ledigheid is des duivels oorkussen was mijn credo.

Dat is nu wel even anders

Net na de behandeling redde ik maximaal een wandeling van 1 kilometer met ingevoegde rustpauzes. En activiteiten? Ik was doodop als ik me had gedoucht en aangekleed. Dan moest ik weer even rusten.

Liefje wilde wel weer eens met mij wandelen in het bos. Hij stiefelde actief vooruit. Na 1,5 km hoorde hij een zwaar hijgende bosnimf achter zich. In volle opwinding draaide hij zich om maar dat viel tegen. Het was zijn eigen schatje die al piepend en hijgend vroeg om te rusten op een bankje.

Stapje voor stapje in schildpadtempo bouw ik aan mijn conditie en energielevel. Dat valt niet mee want mijn spieren geven tegengas. Kon ik eerst vol trots met rechte benen naar beneden duiken en de vloer aanraken, nu kom ik niet verder dan mijn scheenbeen. Mijn kleindochter is een energiek leergierig dametje. Van een middagje ik kan nu zitten en wil direct omhoog getild worden door oma als ik omval, heb ik drie dagen spierpijn gehad.

En dan die vermoeidheid, het ene moment kan ik de hele wereld aan en voel ik me prima. Een moment later kan ik alleen nog denken aan de kortste weg naar mijn bankje om even te gaan liggen.

Die 1000 dingen tegelijk is een utopie geworden. Ik ben blij als ik 2 dingen op een dag kan doen. Heel langzaam merk ik wel dat het beter gaat. Maar teruggaan naar die hele drukke tijd hoeft niet meer.

Het leven van een schildpad is best relaxed en daar wordt je lekker oud mee.