Zolang t te doen is...

Vandaag de nodige huilbuien gehad terwijl het een goede dag is. Woensdag is katheter bij mijn man verwijderd omdat er vanaf het begin problemen waren. De nodige ontstekingen, verstoppingen... nog een waslijst van ellende maar vooral pijn, dus blij ! Maar heeft rest van de dag en nacht flink pijn gehad, niet zitten, niet liggen... kleding was zelfs te veel. En je kunt niks doen, alleen er zijn, tot half twee op gebleven en nadat hij toch van pure ellende in slaap was gevallen, stilletjes honden truste gewenst en naar boven. Donderdagochtend zachtjes kamerdeur open, en daar zit hij, gewoon in zijn stoel! Aangekleed, honden zijn al in de tuin en koffie staat klaar, genietend van geen pijn, feestje! Vandaag gaat het ook redelijk, dus voor ons is het echt een goede dag, genieten want je weet niet wat nog komen gaat. Ik lees blogs op deze site... vanmiddag realizeerde ik me voor de zoveelste keer, wat een smerige sluipmoordenaar kanker toch is, de lijdensweg die onvoorstelbaar is en geen zekerheid over een ook maar enigszins goede afloop. Janken uit verdriet voor een ander, wat een ontzettende k-zooi ! Wij zitten sinds februari in de molen, eind juli weten we of en wat de behandeling voor effect heeft gehad. Geen jaren met deze ellende dus, kan me daar geen voorstelling van maken. Echtgenoot heeft vanaf t begin gezegd dat hij hier heelhuids uitrolt, ondergaan wat moet. Vijf maanden en dan zou hij spekkoper zijn, punt erachter. Had ik al gezegd wat een positief mens hij is? Revalidatie begint dan, leren lopen, controle terugkrijgen over lozen urine en ontlasting... kan hij ooit weer autorijden, werken? Triviaal wanneer je bedenkt dat er ook nog een veel ergere optie kan komen. En hoe onderga je de controles elke drie maanden, ontkom je überhaupt aan het steeds aanwezig zijn van deze ziekte, zelfs op de achtergrond? Eens kanker altijd kanker? Morgen is voor ons weer een dag, geldt niet voor iedereen, helaas... Truste, goede nacht voor jullie!