Van je omgeving moet je t toch eigenlijk hebben?

Vandaag begin ik dus toch met mijn kant van ons verhaal, partner van. Zoals bij de meesten van jullie, is je leven zeer waarschijnlijk van t ene op t andere moment flink veranderd. In ons geval dus ook, letterlijk van een hardwerkende en redelijk gezonde man werd mijn man kankerpatient. Alweer vier maanden geleden inmiddels, naaste omgeving flink geschrokken natuurlijk, komen zover dat mogelijk is langs in t ziekenhuis, fijn! Ik geloof echt in "gedeelde smart is halve smart". Na anderhalve week komt mijn man naar huis, intussen is een bed in de woonkamer geplaatst, rollator gehuurd zodat hij in elk geval naar toilet kan... katheter en vanaf navel naar tenen bijna geen gevoel meer. De medische kant van t verhaal laat ik voor wat t is, er wordt hard gewerkt door verschillende mensen om te zorgen dat hij weer geneest en dat dit niet altijd soepel gaat kan ik beamen, mijn man zegt dan, waar gewerkt wordt vallen spaanders... Maar t gewone leven gaat ook door, we deden heel veel in huis samen en dat lukt natuurlijk bijna niet meer. Heeft hij een goeie dag, dan vindt hij t leuk om te koken, zet koffie en neemt die mee op t plankje van rollator, hij is en blijft mijn held! Na thuiskomst loop je aan tegen van alles en nog wat, praktische obstakels sowieso waar je hulp bij kunt gebruiken. Maar wat ik zo ontzettend mis is de vanzelfsprekende hulp van naasten..., of ben ik te naief als zestigjarige? Verwacht ik te veel...voel me aan mijn lot overgelaten, vooral gevoelsmatig. Kinderen komen heel weinig langs en vragen bij t weggaan of ze iets kunnen doen! Intussen hobbelen we door, gaan we uit van positief nieuws voor mijn man. t Lukt ons wel, maar wat meer "gedeelde smart..." zou welkom zijn.