tijd......
21-10-2021
tja ....waar zal ik beginnen ....het is eníge tijd geleden dat ik een blog schreef
vaak heb ik achter mijn scherm gezeten in een poging e en blog te schrijven ....vele woorden zaten in mijn hoofd , maar op een of andere manier kreeg ik ze niet uit mijn hoofd op papier/scherm ......
maar vandaag ga ik toch een poging wagen .......merk dat ik jullie op een of andere manier toch mis (raar he) .....
t voelt ook wel een beetje gek ......ik....als nabestaande hier mijn verdriet te delen, voelt dubbel .....tuurlijk ik heb als naaste van heel dichtbij ervaren hoe het is om ziek te zijn en alle gevolgen....verdriet ...onmacht enz daarvan ....maar ik was niet diegene die ziek was ...en nu ook niet .....dat is t dubbele gevoel wat ik ervaar .....soort van wat loop ik nou te zeuren of zo ....
maar toch wil ik mijn gevoel delen ......omdat ik dat tijdens ron zijn ziekte ook deed en jullie reacties altijd hartverwarmend waren... en mij tot steun waren ..... t gevoel van begrip.....aan een half woord genoeg hebben .....en gewoon omdat ik jullie toch wel beetje mis ....
hieronder zal ik een beetje proberen om te beschrijven hoe ik de afgelopen tijd ervaren heb .....
het is heel gek ..... alles hadden we samen besproken, alles was gezegd ....we wisten wat komen ging .....we hadden er beide vrede mee ....t was genoeg geweest .....het einde was en ben ik van overtuigd hoe ron het voor ogen had en gewild , ook ik had er vrede mee , er was genoeg leed verdriet en pijn geweest ....vele malen heb ik me proberen voor te stellen hoe het zou zijn ....zonder ron.....nu weet ik dat ik dat al die tijd het verdrongen heb ...dat gevoel ....ik wilde het voor ron niet nog moeilijker maken dan dat het al was ......want dat was het ...
de eerste weken , maanden is het overleven , na een paar maanden komt er pas het besef , dat het echt is .....in de eerste maanden krijg je nog veel aanloop .....maar dan komt er een moment (heel logisch) dat iedereen toch weer overgaat op het gewone leven en de waan van de dag ......dat mensen vinden dat ik mijn leven weer op moet pakken ......er opmerkingen komen van het word tijd dat je je leven weer oppakt .....nu moet ik wel zeggen , dat ik wel mijn eigen weg volg hierin hoor .....aan dat gevoel heb ik toegegeven ..... als ik verdriet heb , dan heb ik verdriet .....niemand kan dat voor mij bepalen qua tijd en moment ,.....ik laat het er zijn , op wat voor moment dan ook ....al is dat soms om de meest onaangename momenten.....het is zoals t is , zoals ron altijd zei tijdens zijn ziekte , heb ik mij zijn woorden inmiddels ook eigen gemaakt ....
het blijft heel lastig .....het verdriet / gemis is zo intens ......ben ervan overtuigd dat dat niet te begrijpen is voor de mensen om heen , als je het niet hebt meegemaakt (gelukkig maar)
en ja tuurlijk probeer ik wel door te gaan ...(ik zal wel moeten) .....zo werk ik inmiddels weer ....onderneem dingen .....ga er op uit ......maar t genieten is weg .....t is een soort van automatische piloot of zo ....het besef dat t nooit meer zo word is niet te bevatten ....
en zo is t morgen (22-10) een half jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van elkaar
tijd...
wat is tijd....was er nog maar tijd ......een half jaar geleden
als je het zo zegt , denk je , wow al een half jaar geleden....
ik mis ron in alles ....maar het allermeest mis ik "ons"
mijn kijk op het leven is totaal anders dan een paar jaar geleden
ik maak van een olifant inmiddels nog maar een mug,
heb ervaren dat het leven totaal anders kan verlopen
dat alles , alles in de war kan gooien
het leven niet maakbaar is en zeker niet vanzelfsprekend
je te maken krijgt met dood rouw en gemis
hoe moeilijk ook ....we zullen het ermee moeten doen
zoals ron altijd zei ......."het is zoals t is " .....en "you never walk alone "
liefs
astrid
9 reacties
Mooi geschreven. Ik denk vaak aan je maar weet je... ik weet niet meer te zeggen dan dan dat. Dat ik aan je denk. Dat ik dan denk dat t mij ook boven mijn hoofd hangt, God weet wanneer. Dat ik dat alles wat jij nu beschrijft, ja dat wil ik me niet voorstellen. Ik geloof wat je zegt dat je het pas echt weet als jenhet meemaakt.
Verdriet en het dat gemis is de keerzijde van liefde. Of liever gezegd de prijs. Dat dat ook mooi is ergens... maar ja, het mooiste is er niet meer. De liefde die blijft. Maar het lijkt me enorm eenzaam. Ik wilde dat ik echt iets kon doen. Maar besef ook dat we uiteindelijk ook alleen zijn hierin. Ik wens je alle kracht.
leuke man lijkt me
veel sterkt met je verwerking
liefs
vlinder
Lieve Astrid!
Fijn je weer een keer te lezen! Lief dat je zegt dat je ons mist... Het is uiteindelijk zo dat we een heel bizar deel van het leven van Ron en jou 'samen hebben gedeeld'. Het voelde als samen, dat meeleven en proberen jullie te ondersteunen met woorden van troost, herkenning en soms een stukje kracht en moed.
Het is natuurlijk zo dat je ook verder moet gaan. De wereld draait door en leven gaat door. Voor jou echter is het doel in je leven weg. Ron, de man die je liefhad en met wie je je leven tot rimpelige oude grijsjes had willen delen. Het heeft helaas niet zo mogen zijn. KKK!
Het blijft pijnlijk dat mensen voor jou willen invullen hoe en wanneer het voor jou oké voelt verder te gaan. Het is ook lastig voor anderen te realiseren dat het je de ene dag veel beter afgaat dan de andere. Doorleven is helemaal niet zo simpel.
Ik hoop dat je hier net als tijdens het ziekteproces van Ron je ei kunt leggen en je getroost en gesteund kunt voelen. Dat zijn dan misschien al kleine stapjes in verdergaan maar dan anders. Want wat was, is niet meer... Maar wel...
Waar jij bent
daar ben ik niet
waar jij bent
daar ben ik ook
want waar jij bent
is dicht bij mij
want jij bent
een deel van mij
dus waar ik ben
daar ben jij ook
want in mij
ben niet alleen ik
in mij
leven jij en ik
Veel liefs en wederom zoals altijd met liefdevolle hele dikke knuffels xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Hebe
Lieve Astrid,
Ook als nabestaande mag je je verdriet hier delen. Ook als nabestaande heb je een heel proces meegemaakt. Weliswaar op een iets andere manier, maar het verdriet er is niet minder om. Ook ik heb de liefde van mijn leven (ondanks dat we maar zes jaar samen waren, voelde het als een heel leven) vijf jaar geleden verloren aan kanker. Het was voor mij erg fijn dat de mensen om mij heen nooit hebben gezegd dat het leven verder gaat. Blijf vooral zelf voelen hoe het is voor jou, en als je verdrietig bent, dan is dat gewoon zo. Ga het niet wegstoppen. Het zal nooit meer hetzelfde zijn, en je kan sowieso nooit zeggen dat het nu maar over moet zijn.
Fijn dat je wel weer dingen kunt oppakken: je werk, er op uitgaan. Het is goed om onder de mensen te komen. Het genieten gaat op den duur wel weer komen, maar het zal voor altijd anders zijn.
Sterkte in je proces.
Liefs, Karin
Jouw Ron was een dapper mens. Wat heeft hij veel moeten doorstaan. Natuurlijk mis je 'ons'. Het is gewoon heel moeilijk en jouw leven gaat niet door. Ik wens je heel veel goeds.
Lieve Astrid,
Het is zo moeilijk, zo zwaar, zo verdrietig. Ach, en altijd die mensen die weten wat goed is voor jou. Hebben ze zelf de liefde van hun leven verloren?
Blijf als je wilt gewoon hier schrijven. Alles mag hier, ook rouw als je zelf geen kanker hebt. We hebben met velen hier intens met jou en Ron meegeleefd en willen graag weten hoe het met je gaat.
Heel veel liefs,
Hanneke
Goed je te lezen Astrid! Aan deze kant voelt het ook raar om een tijd met iemand - of in jullie geval een koppeltje - mee te leven, wat opeens abrupt stopt. Uiteraard is ons Ron-Astrid gemis geen fractie van wat jij ervaart aan gemis. Dat kan ook niet anders: jullie band was al supersterk en de ziekte van Ron heeft het nog veel intenser gemaakt, lijkt me.
Dat komt niet meer terug. Maar het is er nog wel in herinneringen, emoties, en in al het andere. En er is het-leven-na-Ron. Je staat voor een enorme klus om die 2 draadjes tot 1 geheel te weven, en daar weer een zeker plezier aan te beleven. Geef het tijd, neem je ruimte, en probeer het een kans te geven waneer je er aan toe bent.
Liefs, Joke
Lieve Astrid,
De weg die jij moet bewandelen lijkt mij zo enorm lastig, het is altijd mijn grootste angst geweest, misschien nog wel groter dan de angst om zelf ziek te worden. Fijn dat je de weg naar hier weer “terug” hebt gevonden. Dat missen is wederzijds geweest. Hopelijk mogen we jou een beetje troost bieden met lieve woorden en steun.
Doe wat jou past, wat helpend is voor jou.
liefs Bianca
Wat een mooie foto's van jullie, ik pak de tissues er weer bij. Een half jaar, lieve Astrid, echt een half jaar al, en ook - wat is nou een half jaar? Nu pas besef je, denk ik, dat hij niet terug komt. Hartverscheurend.
Het is zoals het is, dat is een waarheid als een koe natuurlijk. Je kunt niks veranderen, niks terugdraaien. Ik hoop dat je er wat kracht uit kunt putten dat je er was voor Ron, dat jullie gedeeld hebben, in liefde. En weet dat hij jou liefde en geluk gunt, een keer als dat op je pad komt, en weet dat je verdriet van jou alleen is. Ron heeft geen pijn en ellende meer, hij is niet meer hier, hij is in je hart. Volg je hart, lieve Astrid, dan is het altijd goed. Een ander weet eigenlijk niets van je verdriet, maar kan je hopelijk wel steunen en je vriend zijn!
Heel veel kracht en sterkte weer toegewenst! XXX