kwijt......
18-6
vandaag is het 2 maanden geleden dat ron aan zijn laatste reis begon, .....2 maanden , wat is nu 2 maanden denk ik .....maar ze lijken inmens lang.......en wennen doet het nog niet ......ik ben mezelf totaal kwijt heb ik t gevoel .....ik lijk voor mijn gevoel iemand anders te zijn en herken mezelf soms amper .....en het gemis lijkt alleen maar groter te worden , in de meest eenvoudige dingen ......zoals opmerkingen .....elkaar welterusten wensen.......koffie drinken .....voetbal kijken, bepaalde blikken , aanrakingen etc ......zoals eerder gezegd , het is een rauwe diepe pijn die door merg en been gaat......maar men zegt dat het "ooit" beter en draaglijker word , voor nu kan ik me daar nog weinig bij voorstellen ......maar daar hou ik me maar aan vast
afgelopen week heb ik ron zijn woorden en lijflied "you"ll never walk alone " laten vereeuwigen , ik vond dat een mooi idee , ben er erg blij mee , toeval wil dat de meneer die de tattoo zette , ron kende bleek tijdens het zetten , hij was ook zichtbaar ontdaan..... was heel bijzonder.
en vandaag dubbele gevoelens , mijn oudste zoon is vandaag geslaagd voor zijn hbo , super trots ben ik op hem , dat heeft hij toch maar mooi even geflikt ......na zo een k....jaar , want ook voor hem is het niet makkelijk ......afscheid nemen van iemand die zo dichtbij staat .....waar je het ene moment nog een biertje mee drinkt , en het andere moment aan zijn bed staat om afscheid te nemen ..... onmenselijk en onwerkelijk
trots op hem hoe hij met alles omgaat ......er altijd voor mij is , naar mij luistert , mijn verdriet ziet ...... dit is voor hem ook ontzettend moeilijk ,.....ook om je moeder zo te zien vol met verdriet besef ik me .....maar hij is er altijd .
en ja naast de vreugde en trots van zijn behaalde welverdiende diploma , is daar dus ook verdriet....verdriet omdat ron er niet bij kan zijn ......omdat johnno niet een appje kan sturen dat hij geslaagd is .......omdat ik niet mijn trotse gevoel kan delen .......
maar gelukkig kunnen we deze gevoelens wel met elkaar delen ......en dat hebben we dus vandaag ook gedaan , met een lach en een traan , en wetende dat ron heel erg trots op johnno zou zijn.
en wij weten "you"ll never walk alone"
7 reacties
Lieve Astrid,
Wat heb ik het met jullie te doen. Kan me het gemis zo voorstellen, eigelijk met geen woorden te verwoorden.
Prachtig dat ondanks het verdriet en de hectische periode Johnno toch geslaagd is. Hij heeft het dubbel en dwars verdient. En Ron zal ook trots zijn. Hij is er zeker bij.
Wat een mooie tattoo.
Heel veel sterkte en liefs Alice 😘❤
Lieve Astrid
Heb geen woorden die je verdriet verzachten en het gemis minder zwaar maken. Het "normale" leven dendert maar door, blijdschap voor het behalen van het diploma, gefeliciteerd hij mag verder naar een nieuw avontuur. Het is misschien wel goed dat het maar doorgaat om ondanks het gemis en je verdriet de lichtpuntjes te zien en als je goed kijkt zijn die er.... iedere dag.
Sterkte lieve Astrid je schrijft hier maar lekker van je af, ik/wij zijn er... . altijd!
Liefs Nonnie ❤️
Onmenselijk moeilijk. Een eenzaamheid ondanks de lieve mensen om je heen, het gemis... ik wil me het verdriet niet voorstellen maar voel het in jouw woorden.
Mooie tattoo... een mooi eerbetoon aan je allerliefste Ron, zo draag je hem nog meer bij je. ❤️
Wat moet dat gemis een pijn doen...
Fijn dat je lieve mensen om je heen hebt.
Lieve Astrid,
Ik wilde iets opbeurende schrijven, maar ach, ik bedacht me dat je daar vast ook niet altijd op zit te wachten. Soms zijn er even geen opbeurende woorden die helpen tegen verdriet. Maar jou feliciteren met jouw oudste zoon, dat doe ik wel, super fijn dat hij geslaagd is. Ron heeft er boven vast ook een biertje op gedronken🙂.
Ik wens je een goede zondag en veel succes met de rest van je week!
liefs Bianca
Lieve Astrid, zware tijden, dat heb ik vaak getypt naar je volgens mij, maar de tijden zijn nog steeds zwaar. Ik denk aan je. You'll never walk alone, daar maar aan vast houden! Dikke knuffel XXX
Wat een mooie teksten, erg mooie tattoo en wat een mooie foto's
En wat een voelbaar verdriet om jouw lieve Ron. Natuurlijk is hij net als jij trots op Johnno. Dat ie hem dat geflikt heeft in zo'n bizar naar jaar, super goed van hem! Mooi dat je de vreugde en het verdriet samen kunt delen. Je mag en moet ook blij kunnen zijn lieve Astrid!
Waar jij bent
daar ben ik niet
waar jij bent
daar ben ik ook
want waar jij bent
is dicht bij mij
want jij bent
een deel van mij
dus waar ik ben
daar ben jij ook
want in mij
ben niet alleen ik
in mij
leven jij en ik
Liefs voor Ron en jij
xxxxxxxxxxxxx Hebe