Mijn sportieve therapie.

Als kind, tiener en ook begin twintiger was ik een fanatieke handbalster, conditie en fysieke fitheid stonden nooit ter discussie. Ik stopte met handbal maar ben altijd wel blijven sporten, de ene keer wat meer als de andere maar ik bleef wel gaan. sportscholen bootcamp,hardlopen alles heb ik wel gedaan.

Ook voor mijn diagnose kanker, na de operatie, totdat het echt niet meer kon door de zwangerschap, bleef ik trouw iedere woensdag met vriendinnen naar de sportschool gaan voor een total workout groepsles.

4 maanden na de geboorte van Fedde en Rens ging ik daar ook mee door. Eind 2015 besloot ik dat de woensdagavond workout met vriendinnen vooral gezellig was maar niet voldoende om mijn fitheid op te krikken.

Ik sloot me aan bij de bootcamp club in de buurt van ons huis en daar begon de frustratie maar soms ook de emotie. Ik hield de trainingen niet vol, ik was gewoon weg niet fit. Na afloop van de bootcamp liep ik met tranen in mijn ogen naar huis. Het sporten maakte van alles los in mij en na een zondagochtend bootcamples was de maat vol.......

Ik ben op de trainer afgestapt en heb me opgegeven voor de personal training. Tja.... dat kost wat maar het sporten was mijn therapie. Ik wil fysiek en mentaal weer fit zijn. Na mijn operatie en doordat ik daarna meteen weer een nieuwe aanslag op mijn lijf had (de tweelingzwangerschap) en dan vervolgens de aanslag op ons leven (het eerste jaar met een tweeling en een peuter).... Ik was er klaar mee!

En de therapie werkt... ik kom mezelf tegen in mijn missie mentaal en fysiek weer fitter te worden. Er komt veel terug en mijn centrale thema begint steeds duidelijker te worden. Angst is allesoverheersend en kan soms zo angstaanjagend aangrijpend aanwezig zijn dat ik me op zo'n moment letterlijk niet lekker voel.... maar dit gaat verder dan mijn kanker... dit is een thema waar ik al eerder mee te maken heb gehad.

Op mijn 18de ging ik op kamers, een mooie zolderkamer in een gezellig studentenhuis vlakbij het centrum, wie wil dat nou niet..... Ik was nog maar net 3 maanden uit huis of ik werd s'nachts opgeschrikt door een indringer in mijn huis.... Het was zomer, het raam op mijn zolderkamer stond open en ik was samen met mijn toenmalige vriend. We lagen in bed en in eens was daar een schaduw, politie riep hij, arrestatieteam.... en voor we het wisten werden we vastgebonden en geblinddoekt.... overrompelingstactiek noemen ze dat. Ik ben verkracht in mijn eigen studentekamer. Helaas werd er op dat moment nooit een dader gevonden, ondanks dat deze man vaker heeft toegeslagen, of pogingen heeft gedaan in die periode. Jarenlang heb ik hiermee geworsteld, als je niet meer veilig kan zijn in je eigen huis, waar dan nog wel.... In 2004 vertrok ik voor stage naar Barcelona, daar vond ik mezelf weer terug. Ik was weer sterk, kon de wereld weer aan en was niet meer zo bang. En inmiddels 16 jaar later heeft dit een plekje gekregen ben ik zelden nog bang in mijn eigen huis en denk ik hier bijna nooit meer aan. Dit is een hele korte versie, waarin ook nog een heel traject aan politieonderzoek zit die zelfs 6 jaar geleden nog eens voorbij kwam omdat na nieuwe misstappen van deze dader hij nu wel gepakt is, uiteindelijk na een lang proces en eerst een vrijspraak en later in hoger beroep een veroordeling (maar helaas ivm onvoldoende bewijs niet veroordeeld voor mijn zaak)... Maar zoals ik al zei... dit hoofdstuk uit mijn leven heeft een plekje gekregen en komt nog maar heel af en toe voorbij.

De kanker is nog dagelijks in mijn leven, en ook hierbij is angst een belangrijk thema. Ik kreeg op mijn 32ste darmkanker, dat hoort helemaal niet en als ik het nu al heb gehad... dan zal het vast ooit nog wel eens terugkomen.... Laten we maar hopen dat dat minstens nog 30 jaar duurt. En nu ben ik niet alleen meer bang voor mezelf maar ook voor mijn kinderen man en zelfs ouders.

Ik heb mezelf een methode aangeleerd er niet mee te zitten en vooral door te gaan. Ik ben sterk en kan alles aan. het motto "What doesn't kills you, makes you stronger" is op mijn lijf geschreven. Maar ik heb ook een techniek, ik lach alles weg ben oprecht positief ingesteld (het is geen toneelstuk)......... Maar ondertussen begint mijn incasseringsvermogen wel zwakke plekken te vertonen. Naar de buitenwereld toe hou ik dit super goed vol maar van binnen begint mijn muur af te brokkelen.

Gisteren, de dag van de aanslagen in Brussel, huilend heb ik voor de TV gezeten en samen met mijn man naar het journaal gekeken. Ook hier is angst uiteraard het centrale thema. Ik net als wij allemaal waarschijnlijk, weiger me te laten leiden door angst maar het wordt zo moeilijk gemaakt en dat gevoel wordt steeds sterker nu ik moeder ben en mezelf als een zwakkere schakel beschouw.

Mijn man mag niets overkomen, want ik ben al een onzekere factor, mij mag niets overkomen want fulltime alleen voor die drie kinderen zorgen (zeker op deze leeftijd) is geen doen. Ik ben al lang niet meer alleen bang voor mezelf maar nog veel meer voor mijn kinderen. Wat er met hun gebeurd als mijn man en ik er niet meer zijn is niet geregeld..... Er is simpelweg geen simpele oplossing. Je kinderen wil je niet uit elkaar halen maar bij wie kan je in godsnaam 3 kinderen onderbrengen. En ook doordat ik hier niet uitkom merk ik dat de angst groot blijft... en eerlijk, ik denk uiteraard niet dagelijks na over dit onderwerp..... want daar wil je helemaal niet over nadenken.

Ik ben bijna halverwege mijn personal trainingstraject van 12 weken, maar ik denk dat ik er dan nog niet ben. Hoewel het helpt, ik wordt iedere week fysiek en mentaal fitter maar of ik mijn angsten de baas ga zijn... ik ben bang van niet, maar ik vind een manier om ermee te leven, dat lukt heel vaak goed maar ik merk dat het een hele zwakke plek is.... die op een dag als gisteren waarin terreur centraal staat en je zomaar uit het leven kan grijpen........weer even op komt en heel erg heftig aanwezig is.

Het is een wat onsamenhangend verhaal geworden. Maar het heeft mij geholpen door het zo op te schrijven...... Ik kan dankbaar zijn dat ik uit een heel hecht en sterk gezin kom met enorm sterke ouders die naast mijn verhalen nog veel meer voor hun kiezen hebben gekregen (met zichzelf maar ook mijn broers) en daar zich super sterk doorheen slaan. En ik heb een hele nuchtere man, die mij met regelmaat met twee benen op de grond zet, als je dat om je heen mag hebben dan kan je alles aan. Heel dierbaar en vooral heel dankbaar dat ik dat mag hebben.....

Liefs Maartje