Maart: Darmkankermaand
1 maart, de eerste dag van de internationale maand van de darmkanker. Daar sta ik graag even bij stil. Wist je dat er jaarlijks 15.000 Nederlanders de diagnose darmkanker krijgen?
Ik was op 24 oktober 2013 een van die 15.000. Een dag die tot op de dag van vandaag een enorme impact op mijn leven heeft. Darmkanker? Gewoon dikke vette pech, niet erfelijk, geen reden te bedenken waarom ik, op 32-jarige leeftijd, de diagnose darmkanker moest krijgen. Ik was niet te dik, had een (redelijk) gezonde levensstijl… en toch kreeg ik die diagnose.
Mensen vragen mij vaak hoe ik erachter kwam. En ik denk nog steeds dat ik erachter kwam omdat ik over alert, maar dan ook echt über over alert, op mijn eigen lichaam was in die periode. Want naast buikkrampen en wat andere vage klachten had ik in die periode (van 1,5 jaar met klachten) ook 3 miskramen. Er zat iets niet goed in die buik.Begrijp me niet verkeerd, geen seconde heb ik aan darmkanker gedacht maar het klopte niet. De huisarts die op haar beurt de omstandigheden ook verdacht vond heeft mij uiteindelijk doorverwezen naar zowel de gynaecoloog als de Maag-, darm- en leverarts.
Ik kan de data nog zo opdreunen.
7 oktober had ik mijn eerste afspraak bij de MDL-arts
21 oktober de endoscopie (een darmonderzoek)
24 oktober dus de dag dat ik een van die 15.000 Nederlanders werd.
Velen van jullie kennen mijn verhaal wel, ik bleek ook nog zwanger, daar kwamen we na de diagnose achter. Terwijl we net het gesprek bij de chirurg hadden gehad kwamen we er bij de gynaecoloog achter dat ik zwanger was van een tweeling. Een achtbaan met steeds weer een extra looping, zo heb ik die periode regelmatig omschreven. Ik had geluk, één operatie heeft mij genezen en vervolgens kon ik gaan wennen aan het feit dat we er 2 kindjes bij gingen krijgen. Dat was in realiteit nog een behoorlijke psychologische uitdaging, waarin ik het echt niet altijd makkelijk had. Maar he, ik mocht niet klagen. En op 2 juni 2014 kwamen onze mannetjes kerngezond ter wereld. Wat een verhaal maar met een fantastische afloop.
Dit verhaal hoor je mij met regelmaat vertellen. Het andere stukje, de gevolgen van de diagnose en de operatie bespreek ik duidelijk minder vaak. Mentaal kan de diagnose mij nog steeds naar de keel grijpen. Zomaar ineens staan de tranen in mijn ogen en zit ik weer in die stoel op 24 oktober 2013 in het Catharina Ziekenhuis. Mentaal ben ik ook angstig geworden. Ik ben niet meer naïef, het kan iedereen overkomen. Ik ben daardoor ook een soort hypochonder die steeds die slechte raadgever naar boven haalt. Of het nu om pijntjes bij mezelf gaat of om mijn man of kinderen. Ik moet met regelmaat mezelf terugroepen of mijn, gelukkig broodnuchtere, man de boel weer laten relativeren.
Fysiek is er ook wel iets veranderd. Tijdens de operatie is er een behoorlijk stuk van mijn dikke darm verwijderd, ja dat kan dus blijkbaar gewoon, wist ik ook niet J. Je zult begrijpen dat dit gevolgen heeft voor mijn stoelgang en de manier waarop ik mijn voeding verwerk vanbinnen. Iedere avond zat ik met een opgeblazen buik op de bank en met regelmaat had ik buikpijn na bepaalde gerechten/voedingsstoffen. Nog maar niet te spreken over wat er gebeurd als ik alcohol heb gedronken (ook al bij een glas). Die gevolgen bespreken we liever niet, want tja…. daar zit echt niemand op te wachten toch?
Sinds kort ben ik bij een voedingsconsulente en leer ik anders met voeding om te gaan en anders te eten waardoor mijn klachten enorm afnemen. Ik ben nu dus heel bewust met voeding bezig, en dat helpt. En als ik toch eens wat anders eet en/of drink. Dan kies ik dus ook voor de gevolgen.Darmkanker, we praten er niet zo graag over omdat dit nou eenmaal verbonden is aan poepen, winden laten en dat is toch wat ongemakkelijk. Laten we er dan in ieder geval even bij stil staan en bewust zijn. In ieder geval deze maand omdat het nu eenmaal Internationaal de maand van de darmkanker is.
Wil je meer lezen? Ga dan naar de site van de Maag-, darm- en leverstichting. https://www.mlds.nl/gezonde-buik/
Ik was op 24 oktober 2013 een van die 15.000. Een dag die tot op de dag van vandaag een enorme impact op mijn leven heeft. Darmkanker? Gewoon dikke vette pech, niet erfelijk, geen reden te bedenken waarom ik, op 32-jarige leeftijd, de diagnose darmkanker moest krijgen. Ik was niet te dik, had een (redelijk) gezonde levensstijl… en toch kreeg ik die diagnose.
Mensen vragen mij vaak hoe ik erachter kwam. En ik denk nog steeds dat ik erachter kwam omdat ik over alert, maar dan ook echt über over alert, op mijn eigen lichaam was in die periode. Want naast buikkrampen en wat andere vage klachten had ik in die periode (van 1,5 jaar met klachten) ook 3 miskramen. Er zat iets niet goed in die buik.Begrijp me niet verkeerd, geen seconde heb ik aan darmkanker gedacht maar het klopte niet. De huisarts die op haar beurt de omstandigheden ook verdacht vond heeft mij uiteindelijk doorverwezen naar zowel de gynaecoloog als de Maag-, darm- en leverarts.
Ik kan de data nog zo opdreunen.
7 oktober had ik mijn eerste afspraak bij de MDL-arts
21 oktober de endoscopie (een darmonderzoek)
24 oktober dus de dag dat ik een van die 15.000 Nederlanders werd.
Velen van jullie kennen mijn verhaal wel, ik bleek ook nog zwanger, daar kwamen we na de diagnose achter. Terwijl we net het gesprek bij de chirurg hadden gehad kwamen we er bij de gynaecoloog achter dat ik zwanger was van een tweeling. Een achtbaan met steeds weer een extra looping, zo heb ik die periode regelmatig omschreven. Ik had geluk, één operatie heeft mij genezen en vervolgens kon ik gaan wennen aan het feit dat we er 2 kindjes bij gingen krijgen. Dat was in realiteit nog een behoorlijke psychologische uitdaging, waarin ik het echt niet altijd makkelijk had. Maar he, ik mocht niet klagen. En op 2 juni 2014 kwamen onze mannetjes kerngezond ter wereld. Wat een verhaal maar met een fantastische afloop.
Dit verhaal hoor je mij met regelmaat vertellen. Het andere stukje, de gevolgen van de diagnose en de operatie bespreek ik duidelijk minder vaak. Mentaal kan de diagnose mij nog steeds naar de keel grijpen. Zomaar ineens staan de tranen in mijn ogen en zit ik weer in die stoel op 24 oktober 2013 in het Catharina Ziekenhuis. Mentaal ben ik ook angstig geworden. Ik ben niet meer naïef, het kan iedereen overkomen. Ik ben daardoor ook een soort hypochonder die steeds die slechte raadgever naar boven haalt. Of het nu om pijntjes bij mezelf gaat of om mijn man of kinderen. Ik moet met regelmaat mezelf terugroepen of mijn, gelukkig broodnuchtere, man de boel weer laten relativeren.
Fysiek is er ook wel iets veranderd. Tijdens de operatie is er een behoorlijk stuk van mijn dikke darm verwijderd, ja dat kan dus blijkbaar gewoon, wist ik ook niet J. Je zult begrijpen dat dit gevolgen heeft voor mijn stoelgang en de manier waarop ik mijn voeding verwerk vanbinnen. Iedere avond zat ik met een opgeblazen buik op de bank en met regelmaat had ik buikpijn na bepaalde gerechten/voedingsstoffen. Nog maar niet te spreken over wat er gebeurd als ik alcohol heb gedronken (ook al bij een glas). Die gevolgen bespreken we liever niet, want tja…. daar zit echt niemand op te wachten toch?
Sinds kort ben ik bij een voedingsconsulente en leer ik anders met voeding om te gaan en anders te eten waardoor mijn klachten enorm afnemen. Ik ben nu dus heel bewust met voeding bezig, en dat helpt. En als ik toch eens wat anders eet en/of drink. Dan kies ik dus ook voor de gevolgen.Darmkanker, we praten er niet zo graag over omdat dit nou eenmaal verbonden is aan poepen, winden laten en dat is toch wat ongemakkelijk. Laten we er dan in ieder geval even bij stil staan en bewust zijn. In ieder geval deze maand omdat het nu eenmaal Internationaal de maand van de darmkanker is.
Wil je meer lezen? Ga dan naar de site van de Maag-, darm- en leverstichting. https://www.mlds.nl/gezonde-buik/
2 reacties
en wat fijn dat je 2 gezonde kinderen hebt, die natuurlijk altijd ook in verband staan met je behandelfase.
veel sterkte, blijf gezond, je hebt het niet altijd in de hand. Maar het is je gegund.
Dank voor je reactie. Gelukkig zorgen de kinderen er ook voor dat ik weer in de waan van de dag kan leven. En een stuk van die tijd achter me kan laten (niet altijd maar vaak wel). En belangrijker mijn gezondheid zorgt er ook voor dat ik weer in die waan van de dag kan belanden. Dat is voor jou wel anders lees ik.
Hoop dat je snel weer uit het ziekenhuis bent.
Heel veel sterkte!
Maartje