Kanker en zwanger, de waarheid

Nu ik 2,5 jaar verder ben en terug kan kijken kan ik ook steeds beter onder woorden brengen hoe het is om zwanger te zijn terwijl je kanker hebt. Ik heb de afgelopen tijd een aantal interviews gegeven en ik verbaasde me erover dat mensen verwachten dat ik blij was met een zwangerschap op dat moment, dat het puur de mi van emoties is angst, blijdschap die het moeilijk maken.

Ik was niet blij, ik ging er ook niet vanuit dat deze zwangerschap een goed einde zou hebben, ik dacht dat het een miskraam zou worden of wellicht afgebroken zou moeten worden. Het enige dat die zwangerschap wel deed was zorgen voor een beetje afleiding.

De dag dat ik geïnformeerd werd door de oncologisch chirurg over de operatie was ook de dag dat we ontdekte dat ik niet zwanger was van 1 maar 2 kindjes. Na de oncologisch chirurg hadden we een afspraak bij de gynaecoloog... ontdaan van de afspraak bij de chirurg zaten we in de wachtkamer van de gynaecoloog... nog steeds vol ongeloof over wat ons allemaal overkwam.... En toen we hoorde dat het om twee kloppende hartjes ging in mijn buik was daar weer even die afleiding, die heel even het pittige gesprek met de chirurg deed vergeten.... Afbreken bleek niet nodig, we zouden het wel zien.....

Met al drie miskramen achter de rug had ik echt geen seconde bedacht dat dit wel succesvol zou verlopen dus hield me niet heel erg bezig met de zwangerschap, mijn hoofd werd overspoeld door alles wat de diagnose kanker met je doet.

Bijzonder was het zeker toen na de operatie bleek dat de twee hartjes nog steeds klopten.... maar blij was ik niet, want ik wist nog niet of er nog meer nodig was dan alleen de operatie (chemo, bestraling?)... Ik had echt veel geluk, want er was verder niets nodig... In 1 operatie was ik alweer genezen van kanker en kon ik werken aan mijn herstel, 3 pittige weken maar dat was het.

Ik moest ook echt overtuigd worden dat de artsen mij niet verder behandelden omdat ik zwanger was maar omdat het echt niet nodig was... dat hebben ze uiteraard ook gedaan.

En toen, zwanger, mijn omgeving ging meteen over op het positieve. Goed nieuws! Genezen en nu lekker genieten van je zwangerschap!!!

Ik kan het ze niet kwalijk nemen, ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan maar die berichtjes, kaartjes, mailtjes en woorden maakte mij alleen maar boos. Hoe kan iedereen hier zo makkelijk overheen stappen?! Ik was alleen maar bang, wat als het terugkomt, ik had al darmkanker op 32 jarige leeftijd, kende genoeg verhalen van bekenden en minder bekenden die tijdens een controle een paar weken, een paar maanden of enkele jaren later waarbij er op eens weer kanker was.... Wat als mij dat zou overkomen... Ik kan Maurice toch niet alleen laten met 3 kinderen, wat moet hij met een peuter, 2 baby's en een zieke vrouw....of erger. Genieten van mijn zwangerschap, dat heb ik niet gedaan maar gedurende de maanden en de eerste goede controle vertrouwde ik wel weer op een positieve afloop en kon ik weer in de toekomst kijken. Het is enorm zwaar deze emoties te delen, want niemand wil dit horen.....

Doordat ik zwanger was van een tweeling en kanker had zat ik wel om de week bij de gynaecoloog voor controles, zij is zo ontzettend belangrijk geweest voor mij en voor ons. Ik kon mijn zorgen en onrust delen en als ik ergens twijfels over had, nam zij mijn zorgen weg (ook al was het niet altijd gerelateerd aan de zwangerschap). Helaas hadden Fedde en Rens na hun geboorte ook nog wat pech (te klein geboren, hersenvliesontsteking, koemelk allergie)... dus ook toen hebben we het ziekenhuis nog veel bezocht en van kraamverpleegkundigen tot, kinderverpleegkundige tot kinderarts ook bij hen kon ik al mijn zorgen uiten, uiteraard mijn zorgen over de kinderen maar af en toe ook mijn zorgen over mijzelf. Want na een zwangerschap krijg je je lijf weer terug en ontdekte ik dat ik littekenweefsel had dat ik constant voelde zitten, waren rare gevoelens in mijn buik niet meer van de twee baby's dus wat dan wel???

En nu 2,5 jaar later kan ik me natuurlijk niet meer voorstellen dat ik deze twee mannen niet wilde.... Ik ben enorm dankbaar dat we dit met z'n 5-en mogen meemaken en dat we gezond en wel terug kunnen kijken. Maar ik vind het heel belangrijk dat een zwangere vrouw met kanker eerlijk mag zijn over haar gevoelens. Ik kon het kwijt bij goede artsen en mijn man en moeder..... maar ik durfde dit verder niet te delen.

Zwanger en kanker is meer dan alleen maar verschillende emoties...

Liefs Maartje