Het blijft soms vallen en opstaan

Ben ook weer sinds 3 maanden begonnen met hardlopen, in het begin was er wel progressie maar nu gaat het voor geen meter. Frustratie heerst dan ja. Kan ik dan helemaal geen soort meer beoefenen? En ja, ook daar baalde ik afgelopen week enorm van, op het chagrijnige af. Totdat ik gister weer met beide beentjes op de grond gezet werd. Mijn collegaatje is zwanger en was afgelopen donderdag uitgerekend, en gister kregen we het verschrikkelijke nieuws dat haar kindje overleden is in haar buik. Donderdag nog volop leven gevoeld en dan gister is het over. Wat een verdriet en wij als collega's huilen met haar mee. Dit weekend moet ze bevallen, een loodzware taak. Ik denk dan echt, wat een rotwereld kan het toch zijn!!! Dat mensen soms door een hel moeten, en ja, die hel kennen wij ook maar al te goed!

Al met al, ga ik dinsdag maar eens naar de dokter, waarom lukt het me niet om lekker te sporten, waarom laat mijn lichaam me in de steek, waarom heb ik steeds die hoge bloeddruk en dikke vingers en voeten? Ik ben er klaar mee!

Grtz Monique

Hoi Maartje, Wat heb jij de afgelopen jaren veel meegemaakt zeg en zo begrijpelijk dat je met volle teugen van je geluk geniet maar ook moet leven met die angst die bij het minste of geringste weer de kop opsteekt. Ik volg een paar mensen op kanker.nl en heb ongelofelijk veel bewondering voor de manier waarop ze met hun ziekte omgaan. Wat mij trof bij jouw blog is, dat je worstelt met, aan de ene kant heel blij zijn dat het alleen bij een operatie is gebleven, en aan de andere kant toch die angst. Zo herkenbaar!!! Bij mij is in 2015 ook een tumor uit de dikke darm verwijderd n.a.v. het bevolkingsonderzoek. Geen uitzaaiingen wel een kleine aantekening omdat de tumor in een bloedvat was gegroeid. Chemo wordt dan aan geboden . Na veel artikelen te hebben gelezen heb ik besloten om geen chemo te nemen. Die paar procent op meer overlevingskans vond ik niet opwegen tegen de ellendige bijwerkingen van de chemo. Daarbij, mochten er toch uitzaaiingen komen, dan heb ik wellicht die chemo alsnog hard nodig. Dus na die operatie gewoon weer doorgaan met je leven. Maar dat had je gedacht want zo werkt het niet. Het afgelopen jaar heb ik tegen heel veel mensen geroepen: die operatie was peanuts, 4 dagen beroerd geweest en daarna weer op de been maar wat het geestelijk met je doet dat is van een heel ander kaliber. Je schreef dat de rest van de wereld het alweer vergeten is. Troost je, dat is nu eenmaal hoe het geheugen werkt. 'Ze ziet er goed en gezond uit, heeft een leuk gezin dus is alles gelukkig weer 'normaal' want dat is wat mensen willen zien. Wat ze niet in de gaten hebben is dat je het stempeltje 'kankerpatient' hebt gekregen en in welke mate je ook wordt geconfronteerd met die ziekte, dat stempeltje draag je je hele leven mee. Het heeft gek genoeg ook voordelen. Wij worden goed gecontroleerd zodat de kans op nog een keer darmkanker heel klein is, verwacht ik zo. Uitzaaiingen, als ze al ontstaan, worden sneller opgespoord en behandeld EN je leeft zoveel bewuster. Ik althans geniet veel meer van die heel kleine dingen maar voel me ook soms schuldig als ik lees hoeveel jonge mensen kanker hebben die niet meer beter worden en ik al 61 jaar ben en er zo goed vanaf ben gekomen en mag doorleven ook al is het met af en toe die vervelende angst die de kop opsteekt. Maartje, ik vrees dat je een modus moet zien te vinden om daar mee om te gaan. Geef soms toe aan je vermoeidheid, angst of boosheid, DAT MAG !!!! Je hebt heel wat voor je kiezen gekregen dus heb je ook heel wat te verwerken. Pak de dag zoals hij komt en haal 's avonds voor het naar bed gaan de leuke dingen van die dag voor je geest. Ik wens jou en je gezin een fantastische onbewolkte zomer toe.
Liefs Hylke

Ik heb dezelfde ervaring als jullie. Vier weken bewust kanker gehad. Ben op 4 juli geopereerd en het gaat goed. Tegen iedereen die het vraagt zeg ik ook:" Het gaat goed! Ik ben spekkoper als je er zo van afkomt met een operatie en geen chemo. " na de operatie heb ik ook niet meer gehuild. Ik mag nog even blijven gelukkig maar ik heb ook nog niet heel veel gelachen. Heb wel last van mijn darmen: Aandrang/ winderigheid etc. Hoe ga ik daar in het dagelijks leven mee om? Wat moet ik nu wel of niet eten? Ben het aan het uitzoeken. Ik weet eigenlijk niet wat ik voel allemaal