Eigen bijdrage

Mijn zorgverzekering mailt me dat het jaaroverzicht van mijn zorgkosten in 2023 klaar staat, misschien kan ik wat aftrekken van de belasting? Uit nieuwsgierigheid open ik het overzicht om vervolgens drie keer met mijn ogen te knipperen. €51.000,-. Ik lees het echt goed. Eén-en-vijftig-duizend-euro. Afgerond zijn de gedeclareerde zorgkosten voor mijn borstkankertraject €51.000,-. 

Eén middagje chemo op de dagbehandeling kost meer dan wat ik gemiddeld aan een zomervakantie besteed. Van het bedrag voor alle chemokuren samen kan ik maanden met een camper door Australië toeren. Van de bestralingen kan ik de kozijnen van mijn huis laten vervangen. In hardhout. 

Ik heb zelf €385 betaald. Dat is minder dan mijn maandelijkse sportschool abonnement. De prijs van Netflix en één kratje bier per maand. Iets meer dan een euro per dag voor mijn leven. 

Een dag daarna hoorde ik iemand klagen in wat voor rotland we toch leven. Grappig hoe mensen je in tijden van ziekte vooral aansporen om te blijven zien wat er wél goed gaat. Als het om onszelf gaat, willen we ons niet focussen op de lelijke kanten. Dan moeten we positief zijn. De gedachte is dat je zo zelf bijdraagt aan je eigen geluk. Alles wat je aandacht geeft groeit, is het idee. Instagram is er groot door geworden #blessed #lovemylife. 

Als het om de wereld om ons heen gaat zijn we juist heel goed in de focus leggen op wat er niet goed gaat. Het overheersende beeld van Nederland is er de afgelopen decennia niet rooskleuriger op geworden. Verschillen, onbegrip en verwijten naar elkaar zijn nog nooit zo groot ervaren. Twitter/X blijft er groot door. 

Zo’n kostenoverzicht helpt inzien wat er wél goed gaat. Zoals er veel goed gaat. Mijn werkgever betaalt al bijna een jaar mijn salaris door zodat ik beter kan worden. De systemen waar we soms gek van worden zijn dezelfde systemen die maken dat we hier kunnen leven. En waar mogelijk kunnen blijven leven. 

En nu zou ik bijna een pleidooi gaan houden over hoe we de mooie dingen in de wereld om ons heen meer moeten waarderen. Ik zeg we maar bedoel eigenlijk niet mezelf. Het is de ander die het niet goed ziet. Van een betoog naar hoe dankbaar ik ben voor een samenleving die mijn ziekte betaalt, wil ik een vingertje opheffen naar hoe het anders moet. 

Wij hebben vroeger mijn vader ooit een tegeltje cadeau gegeven: men maakt regels voor anderen en uitzonderingen voor zichzelf. Daar keken we als kind dan gniffelend naar, als hij met volle mond praatte of voor de tv voetbal wou kijken. Het hangt nu bij mij thuis. Ik doe hier precies hetzelfde. Ik leg de focus op wat er niet goed gaat in de wereld om mij heen. 

Mijn eigen bijdrage is me daar in ieder geval bewust van zijn. Wat lelijk is in onze eigen levens kunnen we proberen te veranderen, of anders te elimineren, te negeren of heel diep weg te stoppen. We kunnen het ook zien voor wat het is. Dan groeit er misschien iets moois uit. En anders heb je in ieder geval zonder klagen je eigen bijdrage geleverd.