Gewoon doorgaan, elke dag een glimlach.

Ondanks de griep van de laatste week (voor mijn vrouw duurt het zelfs al twee weken) wil ik blijven doorgaan met zoeken van kleine momentjes. Ik moet zeggen dat ik, gevoelsmatig, meer last heb van deze griepgolf dan van ruim twee-en-een-half jaar kanker. Ik heb me zelden zo beroerd gevoeld. Ik krijg weinig adem doordat zowel mijn keel als mijn neus continu dicht zitten met proppen snot en slijm en heb de laatste week meer in een stoel beneden geslapen dan in mijn eigen bed. 

Met de nodige regelmaat heb ik bloedheet en dan weer koud. het lijkt wel of mijn weerstand het even niet kan winnen. Ik probeer af en toe naar buiten te gaan en knap daar ook van op maar ben ook uitgeteld als ik terug kom. Het sporten (oncologische fitness) heb ik maar even uitgesteld. Lijkt me nu geen haalbare kaart. Ik hoop dat volgende week weer op te pakken.

Ik heb inmiddels wel vrijwilligerswerk gevonden en als het me gegund is begin ik daar deze week aan. Ik ga als een soort van coördinator aanschuiven bij "Samen-Online" waar vier stagiaires van het ROC ouderen ondersteunen bij het gebruik van internet en gebruik van digitale apparatuur in de breedste zin van het woord. Daar waar de stagiaires en de ouderen er samen niet uit komen mag ik het dan proberen op te lossen. Ben benieuwd hoe dat concept werkt. Is in ieder geval duidelijk iets ander dan bezig zijn met kanker.

Daarnaast hebben we voor het eerst in twee jaar het theater weer bezocht. ondanks dat we beiden ziek waren, we hebben de hele dag onze rust genomen. Gewapend met flesje water en wat dropjes zijn we naar de schouwburg geweest. Het ging erg goed. Het was relatief rustig en beiden hebben we van de voorstelling genoten, na de voorstelling kreeg ik thuis wel een terugslag, maar dit pakt niemand ons meer af.

Wat me de laatste tijd echt op valt is de relativiteit van het leven, geluk halen uit de echte kleine dingen in de leven een structureel hogere waarde krijgt. Iedereen heeft het daar altijd over en dat je vooral MOET genieten, maar HOE dan.... als je vaak aan het vechten bent met chemokuren. Nu ben ik al blij als ik een nacht een paar uur in mijn eigen bed kan slapen, als ik samen met mijn vrouw door het park wandel of gewoon op de bank in de loop van de avond een glaasje wijn drink bij de televisie. Al die momenten waarop ik kan glimlachen pakt niemand me af, ook al komt de kanker altijd weer om de hoek. Elke dag komt hij wel even kijken of ik nog alert ben, of hij me kan verrassen. 

Afgelopen week kwam de oproep binnen voor de komende controles en afspraak bij de oncoloog, een beetje vroeg. maar goed om de spanning al vast weer op te bouwen. Ik ben eerste helft april aan de beurt.