De eerste controle, goede uitslag en toch.....

Recent heb ik mijn eerste controles gehad en het bijbehorende uitslag gesprek. De uitslagen waren eenvoudig gezegd zeer goed voor me. De tumormarker in het bloed was laag en de CT scan was schoon, mijn grootste angst, verborgen activiteit op de lymfeklieren, lijkt ongegrond.

vreemd, maar na deze uitslagen lijkt mijn verwerkingsproces pas begonnen. We zijn nu ruim een half jaar na de finale diagnose en voor het eerst maak ik me zorgen over de toekomst. Natuurlijk ben ik wel bang geweest, maar die eerdere angst betrof het overlevingsinstinct, nu is het anders.
ik maak me zorgen over hoever ik kom met mijn reintegratie, wat ik mijn relatie nog kan......, wat ik met mijn werk kan en vooral wil.

Zaken waar ik me nooit echt druk over heb gemaakt, het was de gewoonste zaak van de wereld, het kwam me gewoon "aanwaaien" en het ging zoals het ging.
Ik heb sinds de uitslag onverklaar last van mijn arm, slaap slecht en ontwikkel meer kleine kwaaltjes welke lijken te ontstaan doordat de druk van het herstel is.

Werk.
ik werk nu ruim 24 uur per week. Soms kan ik meer verzetten, soms is de koek gewoon op en stop ik ermee, om een dag later de draad weer op te pakken. Een voordeel, maar even groot nadeel, is dat mijn werk zeer flexibel is in te delen en ik mijn agenda naar eigen inzicht kan indelen. Het voordeel daarvan spreekt voor zich, het nadeel is dat overbelasting op de loer licht omdat ik me in mijn hoofd heb gehaald dat als ik 40 uur, ik "beter" ben. Nonsens natuurlijk, maar ik voel me naarmate ik meer werk, minder patiënt.
De directe en indirecte omgeving van me komen met allerlei meningen en vermoedens. Sommige zeggen dat ik er rekening mee moet houden dat ik nooit meer zal werken op het niveau waarop ik heb gewerkt. Anderen zeggen dat vermoeidheid me blijvend parten zal spelen. Wetenschappelijk, o.a. op kanker.nl of in gesprek met de oncoloog kan ik dit niet staven. Toch houdt het me wel bezig.
voorlopig alles maar negeren en mijn eigen grenzen zoeken.

Relatie.
die is veranderd. Zowel positief als minder positief. Na de operatie functioneert niet alles meer als daarvoor en dat blijkt blijvend te zijn.
Ik ben ruim 25 jaar getrouwd en houd nog steeds van mijn vrouw, maar we gaan verschillend om met kanker. Dat geeft soms onbegrip en soms geeft de andere houding steun of nieuwe inzichten.
voor een deel lijkt het wel of mijn relatie een nieuwe vorm krijgt, waarvan ik consequenties niet goed kan overzien. ik verwacht niets negatiefs, maar voel wel veranderingen die ik niet goed begrijp.

Reflectie.
als ik terugkijk ben ik zeer tevreden over het proces. Vreemd?, ik bedoel niet dat ik blij ben met kanker, maar dat ik tevreden terug kijk op wat er daarna is gebeurd. Na de definitieve diagnose zijn binnen 2 maanden zowel de darm als de leveroperatie uitgevoerd en was ik in februari al aan het reintegreren. waarom wringt het dan nu?.....



Profesionele begeleiding
Ik sta nog onder behandeling bij een psycholoog en ga kijken of een revalide traject me kan helpen om spanningen te reduceren en de kleine kwaaltjes te beheersen.

3 reacties

Dag Paul,

Heel heftig wat je in korte tijd meegemaakt hebt, en ja nu begint de verwerking, wat heel moeilijk is, tenminste zo heb ik dat ervaren. Goed dat je onder behandeling bent bij een psycholoog,(heb ik ook gehad) maar wat mij ook goed geholpen heeft bij de verwerking is de oncologische revalidatie, dit is een traject van 3 maanden, 2 of 3 keer per week bij elkaar komen met lotgenoten met een goede begeleiding erbij. Er wordt zowel aan geestelijk als lichamelijke conditie gewerkt samen, en het gaat met een lach en een traan, omdat je allemaal hetzelfde meegemaakt hebt (wel verschillende soorten kanker) Want mijn ervaring is met lotgenoten praten is heel goed. Ik wens je heel veel sterkte!
Groetjes Riekie
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17
Beste Paul,
ik denk dat veel mensen zich herkennnen in jouw blog. Ik in ieder geval wel. Er is nu eenmaal een leven van voor en na de diagnose. Ook al wil je het misschien niet maar kanker verandert hoe je in het leven staat. Elke ervaring vormt je om wie je bent en hoe je denkt. Deze ervaring is zo enorm dat niemand in dezelfde situatie zal ontkennen dat dit zo is. Doordat je zelf verandert bent veranderen ook vriendschappen en relaties. Mijn advies is om hier over te praten. Voor mensen zonder deze ervaring is het lastig te snappen. Waarschijnlijk heb je dat zelf ook gehad voor de diagnose.  Het klinkt zweverig maar het is zoals het is. 

Die angst herken ik ook. Ik wil dit niet maar soms heb je niets te willen. Bij vage pijnen ontkom ik er niet aan om in de ernstigste scenario's te denken. Hopelijk slijt dat. Ik ben een positief ingesteld mens waardoor doemdenken niet echt bij mij past maar het gaat helaas vanzelf. 

Komende maandag ga ik weer 100% werken. Althans ik ben vanaf dat moment 100% aanwezig. Ik ben mentaal nog niet de oude. Ik probeer prikkelvrije momenten in te plannen ( dat gaf mijn reïntegratie coach mij mee). Natuurlijk lukt dat niet altijd maar het helpt wel. Tussen overleggen door een kwartiertje tot rust komen. Stukje lopen, koffie halen gewoon niets aan je hoofd. Een paar weken geleden dacht ik nog dat ik nooit meer op mijn oude niveau zou komen maar ik merk nu toch dat het beter gaat ( ik was in april 1 jaar na de diagnose). Ik heb nog altijd van die kortsluitingsmomenten, zoals ik ze zelf noem. Heel veel prikkels waardoor denken mij niet lukt. Dit heb ik zowel privé als op mijn werk.

Misschien heb je hier wat aan. Je staat niet alleen. Succes! 

Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17