Nog maar 1 keer

Gisteren weer de volle mep gekregen: carboplatin en taxol. Volgende week nog één keertje taxol en dan zit de chemo erop. Ik zag wel op tegen deze ronde: met die carboplatin lijkt het elke keer iets erger uit te pakken. We gaan het zien. Met name zondag en maandag zijn de dipdagen, dus ik houd daar alvast rekening mee. 

Mijn bloedwaarden waren grotendeels uitstekend, ruim boven de minimale waarden. Dat komt door de injectie met neulasta die ik vorige week kreeg. Overigens vielen de bijwerkingen van die spuit ook niet erg mee: ik merkte echt dat ik brakker was, slappere spieren en wat ook niet fijn (of kalmerend) was waren de pijnscheuten in de borststreek. De pijnklachten waren erger dan de vorige keren dat ik dit middel kreeg, ongetwijfeld een gevolg van de chemo. 

De verpleegkundige kon me gisteren op een aantal punten gerust stellen. Die pijnscheuten hebben niets met het hart te maken. Alle bijwerkingen horen erbij en de spuit heeft zijn werk gedaan. Het is ook niet erg dat deze chemokuur relatief kort is op de injectie (normaal staat er 2 weken tussen), het enige is dat de spuit minder lang zijn werk kan doen omdat chemo weer het effect ervan afbreekt. Maar we liggen nu weer op schema en de verwachting is dat ik met deze bloedwaarden ook volgende week nog aan de goede kant zit. De pijntjes die ik al wat langer  voel in het aangedane gebied zijn eerder een goed teken dan een slecht: het is op te vatten als dat de chemo zijn werk doet.

In elk geval zijn alle volgende afspraken nu duidelijk. Het gesprek vorige week bracht gedeeltelijke helderheid over de gang van zaken. Punt is dat de verpleegkundig expert dan wel mijn case manager is, maar die rol opvat als aanspreekpunt voor echt medische zaken. Ik snap dat ze het onhandig vindt als zij tussen mij en de afdeling afspraken gaat zitten, maar ik blijf vinden dat ze echt wel even aan de telefoon kan komen als ik vragen heb die net op dat kruisvlak zitten: sporen de afspraken nog met waar ik in het traject zit? Soms is een beetje uitleg voldoende en kan ik zelf weer verder. Ze zou wel de afspraak met de oncoloog weer in ere herstellen. Uiterlijk 13 maart weet ik de uitslag van de MRI. Toch spannend, al overheerst bij de medici de verwachting dat die geen gekke dingen laat zien. Die MRI is ook medebepalend voor wat ze bij de operatie weghalen. Het uitgangspunt is nog steeds borstbesparend.

Het was een lange dag gisteren, qua ziekenhuis. 's Morgens bloed prikken, wegen, bloeddruk en temperatuur meten, gesprek met de verpleegkundige. De afspraak voor de chemo bij de dagbehandeling sloot dit keer niet aan. We konden dus nog even naar huis en ons ‘s middags weer melden. Bij de dagbehandeling zien we de maatregelen vanwege het coronavirus. De verpleging geeft geen handen meer (al was dit bij de gastvrouw van dienst nog niet doorgekomen) en aan mijn bed hangt een flesje met desinfecterend middel waarmee men telkens de handen reinigt.

Dat coronavirus kan overigens wel ons reisje in het water gooien. We hebben nog maar even niks geboekt en kijken de ontwikkelingen aan. Ik wil het liever niet krijgen uiteraard, omdat de risico's voor kankerpatiënten nu eenmaal groter zijn (en voor mijn miltloze man ook), al ben ik daar niet te paniekerig over. Luchthavens lijken me echter niet de beste plekken om te zijn qua virussen (al geldt dat natuurlijk ook voor ziekenhuizen). Maar ik wil ook niet meemaken dat we ergens zijn waar de boel op slot gaat en we het gebied niet uit kunnen, of het vliegtuig terug niet kunnen nemen en dat ik zo mijn operatie misloop. Interessante risicoafweging: blijven we in de drukke Randstad waar het al heerst of gaan we naar de zon waar zo'n virus toch al minder gedijt maar met dan wel weer kans op een gecompliceerde terugreis?