De wet van Murphy

Het goede nieuws: de laatste ronde chemo zit erin. Of dit echt de allerlaatste chemo was, is nog niet zeker. Misschien dat ik in een later stadium nog iets krijg, omdat ik de nodige rondes heb gemist. Maar voorlopig ben ik even klaar en daar ben ik enorm blij mee.

Die laatste keer ging allemaal niet zoals je zou mogen verwachten. Ik kreeg drie kwartier lang spoelvloeistof in plaats van taxol. Het verkeerde kraantje stond nog open. Die spoelvloeistof is op zichzelf niet erg: het is vocht dat je krijgt met als voornaamste doel de infuusslangetjes zelf door te spoelen zodat je echt alle medicijn binnenkrijgt (en dat die niet met elkaar worden vermengd). Maar dit hield nogal op natuurlijk. En toen diezelfde verpleegkundige na de taxol weer de vloeistofkraan wilde openzetten, moest ik hem erop attenderen dat dát zakje inmiddels al leeg was na zijn vorige slordigheid.

Ook al had ik de terugrit met het ziekenvervoer verplaatst vanwege al deze vertraging, we waren toch een paar minuten te laat terug en de ziekentaxi had inmiddels een volgende klant aangenomen. We namen maar weer een Über, om niet langer te hoeven wachten op vervoer. Ik ervaar het nog steeds als een gelukkige bijkomstigheid dat we ons dit soort dingen kunnen permitteren. Het scheelt echt als je het jezelf wat makkelijker kan maken en niet over de kosten ervan hoeft in te zitten.

De rest van de dag was ik flink slaperig vanwege de Tavegil, een middel tegen een allergische reactie op de taxol. Pas de volgende ochtend schoot ik overeind in bed: ik was nog niet gebeld over de injectie met neulasta! Normaal gesproken krijg je op de dag van de chemo 2 telefoontjes: de bezorger en de verpleging die hem komt toedienen bellen allebei om een tijdstip af te spreken voor de volgende dag. Het middel hoor je te krijgen tussen 24 en 48 uur na de chemo.

Ik had eerder nog nagevraagd bij de verpleegkundig expert of ik het dit keer nog zou krijgen, omdat het de laatste kuur was en dat was zo. Het leek me ook wel een goed idee, om met goede bloedwaarden richting operatie te gaan en in deze tijden is alles wat de weerstand versterkt hoe dan ook welkom. Meteen dus maar het ziekenhuis gebeld en na wat heen en weer gebel kreeg ik te horen van de verpleegkundige van dienst dat het 'geregeld was'. Ik vroeg of hij kon zien of het ook echt besteld was, omdat ik geen berichten had gehad. Nee, dat kon hij niet zien, hij had alleen in zijn scherm staan dat de internist had gezegd dat het geregeld was, hij kon ook niet zien wie de leverancier was, die moest ik zelf maar bellen of anders later terugbellen als ik niks zou horen. Pffff. 

Ik In mijn telefoonhistorie kon ik nog een telefoonnummer vinden van de leverancier, die na enig uitzoekwerk liet weten dat de koerier onderweg was. Het leek dus inderdaad geregeld. Maar toen er anderhalf uur na de afgesproken tijd nog niemand was verschenen, trok ik maar weer eens aan de bel. Het bleek dat de koerier zich vergist had met een ander adres. Het ziekenhuis had helemaal niets besteld voor mij. Gelukkig kon de leverancier (feitelijk doen ze iets meer dan dat) alsnog regelen dat ik de spuit én de verpleegster nog dezelfde middag aan de deur kreeg. Hulde!

Toch baal ik ervan hoe het in het ziekenhuis mis kon gaan. Volgens mij een kwestie van heel veel mensen die in het proces betrokken zijn, maar niemand die in de gaten houdt of de bedoelde acties ook echt worden uitgevoerd. 

Maandag krijg ik een mri, die moet laten zien in hoeverre de chemo zijn werk heeft gedaan en wat nu de stand van zaken is. Vrijdag hoor ik daar hopelijk meer over. Door al het eerdere gedoe met de afspraken is het nu een belafspraak met de oncoloog geworden. En moeten we hopen dat de uitslag er dan ook al is, want momenteel gelden daar 5 werkdagen voor.

Intussen houden we alle nieuws bij over het coronavirus. We gaan pas eind van de week besluiten of we het aandurven naar de zon te vliegen. Niet uit angst om het virus te krijgen (daarvoor kan ik net zo goed thuisblijven), wel uit angst te stranden vanwege maatregelen. En áls een van ons zelf een kuchje heeft, dan weet ik niet of we nog in vliegtuig of trein worden toegelaten. In elk geval kan ik de komende drie weken benutten om te relaxen en aan te sterken en dat is een prettig vooruitzicht.