Sterfbed

Hallo allemaal,

Even weer een bericht omdat velen wel benieuwd zullen zijn hoe de afgelopen week is verlopen, hoe het gaat en hoe Cato zich voelt.

Uit de manier waarop ik, Martine, schrijf valt al wel af te lezen dat de input van Cato minder is geworden. Het maken van contact, praten en anticiperen op wat er om haar heen gebeurt neemt met de dag verder af. Vandaag was het voor het eerst dat ze met gebaren van haar vingers antwoord gaf op een vraag. Ik was blij dat ik het zag. We bereiden ons voor op het moment dat praten niet meer lukt en zoeken goede alternatieven om duidelijk te kunnen blijven communiceren.

Cato is nog bij bewustzijn, al worden de momenten dat er echt contact is wel minder en duren ze korter. Ze krijgt nog wel veel mee van wat er om haar heen gebeurt, ook al ziet het er vaak uit alsof ze slaapt. Ineens zegt ze dan iets, waaruit blijkt dat ze heeft gevolgd wat er gezegd is en er ook een mening of idee over heeft. De telefonische overleggen met hulpverlening gaan via de speaker zodat ze mee kan beslissen, vragen kan stellen en akkoord kan geven voor het veranderde beleid van bijvoorbeeld de medicatie.

Cato staat vroeg op en is de hele dag in de woonkamer. Het is fijn dat het opblaasbad ook in de woonkamer staat, het maakt dat ze aanwezig is bij wat er in het huis gebeurt. Wat een geluk dat het haar tot nu toe lukt om met hulp in bad te komen. Het helpt om enigszins te ontspannen, wat haar in andere houdingen vrijwel niet meer lukt. Vandaag ging ze zelfs twee keer in bad.

Door de pijn in haar buik lukt het niet meer om nog in de enige overgebleven houding te liggen die er was, namelijk op haar rechter zij, zittend in bed was het alternatief. Omdat die houding in het eigen bed moeilijk met kussens acceptabel was te krijgen, is er sinds gisteren een hoog-laag bed gebracht die ook in de woonkamer staat.

De woning wordt aangepast aan wat nodig is. Zo kwam er een thermostaatkraan voor het badwater, werden de bank en kapstok verplaatst en is zojuist nog een deur verwijderd zodat Cato met haar rolstoel bij het toilet kan komen. Onze veelzijdige vrienden en de ‘helpende handjes’ app zijn een uitkomst om snel te kunnen anticiperen op de veranderingen.

Hoe ziek Cato ook is, ze probeert zoveel mogelijk en zolang mogelijk alles zelf te doen. ‘Ik ben voor’. Terwijl de verzorgenden er al vanuit gaan dat ze niet meer in staat is om handelingen uit te voeren, zoals bijvoorbeeld tanden poetsen, blijft ze ons verbazen. Zo probeert ze nog te volgen welke medicatie ze allemaal krijgt, maar heeft ook het vertrouwen dat ze het juiste krijgt. Wel wil ze weten wat ze slikt en er ‘een plaatje van kunnen maken’. Dat lijkt mij alleen maar goed. Het maakt ook dat alles wat Cato betreft en aangaat, aangepast moet worden aan haar tempo. Inmiddels is de medicatie in huis voor als ze de medicijnen niet meer kan en/of wil slikken.

Tot gisteren was er nog ruimte voor bezoek en afscheid nemen, dat is dan ook optimaal benut. Nu lukt dat niet meer. Er staan nog wel een paar afspraken waarover ze waarschijnlijk op het laatste moment een besluit zal nemen of die wel of niet kunnen doorgaan.

Als Cato haar toestand het toelaat lezen we soms de mails en kaarten die ze krijgt aan haar voor.

Ga er maar van uit dat dit mijn laatste bericht is zolang Cato leeft omdat ik logischerwijs nu andere keuzes maak om mijn tijd in te stoppen.

Liefs van ons beiden