Toch opereren....maar wanneer?
De afspraak met de nieuwe uroloog verloopt gelukkig heel anders. Hij neemt alle tijd om alle opties met ons door te nemen. Door hem snap ik nu ook dat cryotherapie toch wel wat nadelen heeft en niet per definitie een betere oplossing is. Na alle uitleg blijven er eigenlijk 2 opties over. Wachten en de tumor volgen of opereren. De eerste optie voelt voor mij niet goed. Het lijkt een beetje alsof er een tijdbom in je lichaam zit. De onzekerheid over al dan niet groeien en uitzaaiingen lijkt me slopend. We besluiten dat het een operatie met de da vinci robot wordt. In verband met Covid is er een wachtlijst van 6 weken. Dit betekent dat ik in november geopereerd kan worden. Het is goed dat er nog wat tijd is om me voor te bereiden op de operatie. Ik merk dat ik door alles wat er is gebeurd moeite heb om alle emoties een plaats te geven. Ondertussen gaat het 'gewone' leven door en krijg ik zelfs nog een nieuwe baan erbij. Ik heb alle reden om te willen leven maar merk dat de dood nu ook een plaats moet krijgen. Ik hoop natuurlijk dat alles goed gaat en ik weet dat de kans dat deze operatie mis gaat niet groot is, maar toch....Precies in deze periode hoor ik dat mijn ex-man is overleden aan slokdarmkanker. Confronterend en verdrietig. Tegelijkertijd zet het mijn eigen situatie ook in perspectief. Ik kan er nog goed uitkomen! Ik ben niet iemand die anderen snel verteld wat er bij mij speelt maar nu besluit ik toch om wat mensen op de hoogte te brengen. Het is bijzonder om te ervaren dat er veel mensen zijn die niet om kunnen gaan met slecht nieuws van anderen. Anderen verrassen je juist met hun betrokkenheid. Wanneer ik deze periode moet omschrijven dan is het een beetje alsof je in watten leeft. Je kan niet meer zo genieten en in het moment zijn want aan de horizon staat DE OPERATIE. Het wachten duurt iets langer dan gedacht, begin december is de datum geprikt. Het aftellen kan beginnen....