Meet the tumor...

Eigenlijk gaat het heel goed met me. De operatie is meegevallen en het herstel gaat voorspoedig. Tenminste tot ik met de pijnmedicatie stop en blijkt dat ik het allemaal toch iets te rooskleurig heb ingeschat. Dus even een versnelling lager schakelen en luisteren naar de ( overigens goed draagbare) pijn. Vooral niet tillen en bukken.  Vandaag, de vrijdag voor kerst, heb ik een afspraak bij de uroloog in het ziekenhuis.  Het is nog vroeg  en erg rustig wanneer we aankomen. We zitten alleen in de wachtkamer en worden al snel naar binnengeroepen.  Nu hoor ik zelf van de uroloog dat de operatie heel goed is gegaan. In totaal duurde het 140 minuten en de slagader is maar 10 minuten afgeklemd. De dag na de operatie had ik zelfs betere nierwaarden als voor de operatie! En dan geeft hij de uitslag van het onderzoek van de tumor. Ergens heb ik al die tijd gehoopt dat het toch goedaardig zou zijn. Bij de CT scan kleurde de tumor immers niet helemaal aan. Maar deze hoop wordt definitief de grond in geboord. U heeft een papillair carcinoom type 1. De randen zijn schoon wat betekent dat alles is weggehaald en u op dit moment dus 'genezen' bent. Het is het meest gunstige type dus dat is ook positief. Het betekent echter wel dat we u de komende 10 jaar zullen terugzien. Over een half jaar krijgt u een echo en bloedonderzoek, over een jaar een CT scan en dan het jaar erop weer en vervolgens gaan we dit één keer in de 2 jaar doen. Poeh....die moet even binnenkomen. De prognose is goed al hoor ik alleen maar terugkomen en uitzaaiingen in de gaten houden. Wel apart dat je terwijl de tumor niet meer in je lichaam zit toch nog uitzaaiingen van deze tumor kunt krijgen. Het is goed nieuws met een randje; je bent genezen maar toch ook weer niet. Ergens ben ik blij met de controles. Stel je voor dat ik nu een hand( bij wijze van spreke dan ivm Covid) had gekregen en tot ziens had gehoord. Was ik dan gerustgesteld geweest? Mogelijk dat ik dan ook toch graag even een bevestiging had gekregen dat het niet terug was gekomen. Dus... al vind ik het niet fijn om deze diagnose te moeten krijgen, ik ben er ook dankbaar voor. De uroloog vraagt of we nog een stukje van de operatie willen zien; hij heeft de tijd want vandaag zijn er bijna geen patiënten. En dat is echt heel bijzonder....dan zie je jezelf opeens van binnen terwijl de Da Vinci armen bezig zijn om je tumor los te snijden. Mooi ook dat deze opnames worden gemaakt zodat bij eventuele complicatie of wanneer was gebleken dat de randen niet schoon waren ze kunnen terugkijken waar het mis is gegaan. Hij spoelt een stukje door en dan zie ik mijn tumor liggen; 2,4 cm. Het ziet er uit als een bolletje vlees met gave randen. Dat zo'n klein dingetje zo potentieel dodelijk is! Tot slot wil de arts nog even naar de wonden kijken maar de nietjes zijn er nog niet uit. Hiervoor heb ik later op de dag een afspraak bij de huisarts. Maar dat kunnen we nu toch wel regelen! roept de arts en hij gaat op zoek naar een verpleger die dit kan doen. Even later lig ik al op een behandeltafel en worden de nietjes verwijderd. De meesten gaan er pijnloos uit slechts één is een beetje scheef waardoor er wat gewrikt moet worden. Dat prikt een beetje. Na nog een paar keer op mijn vuist te hebben geblazen om zo druk op de wonden te zetten is ook de arts tevreden. Het ziet er allemaal rustig en goed uit. Voor nu ben ik klaar...

Nu de nietjes eruit zijn hoef ik in principe niet meer naar de huisarts.  Na wat kerstboodschappen besluit ik toch even langs te gaan om haar op de hoogte te brengen. Zij is de afgelopen periode erg belangstellend geweest en heeft regelmatig even gebeld. We hebben het over de klachten waarvoor ik oorspronkelijk naar het ziekenhuis ging. Deze zijn wat ondergesneeuwd in de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Ik voel er nu even weinig voor om me weer in allerlei onderzoeken te storten bij de internist.  We besluiten om de komende maanden in ieder geval een paar keer bloed te prikken om alles wat in de gaten te houden. 

In de auto naar huis voel ik me moe, dankbaar, blij, bezorgd. Gelukkig is het bijna kerst en heb ik de tijd om alles wat te laten bezinken.