Vertrouwen die zoek is
Dat het een heftig parcours was voor zowel m'n vriend als voor mij staat buiten twijfel. Ik begrijp het dus best dat Dieter schrik heeft dat deze behandeling ook niet zou gaan aanslaan. Sinds de start van de immunochemotherapie is Dieter helemaal verloren geraakt. Geschaafd. Het vertrouwen in zijn eigen lichaam is zoek, maar ook het vertrouwen in de nieuwe behandeling. Iedere fysieke verandering voelt hij en ieder intern gevecht zorgt voor een mentale klap.
Waar we dachten dat Dieter nu wel wat meer levenskwaliteit zou hebben zijn we nu eigenlijk toch vrij veel gekluisterd aan het huis omdat hij zich fysiek niet in staat voelt om dingen te kunnen doen. Tot zover de positieve mindset van de nieuwe behandeling 'die misschien toch wel mee zou vallen'...
Koorts, een prikkend gevoel aan zijn borstbeen, hele erge vermoeidheid, pijn aan zijn rug, ... het zet je allemaal aan het denken.
'Is het zijn lichaam die aan het winnen is tegen de kanker of is het de kanker die aan het winnen is van zijn immunochemotherapie en immuunsysteem?'.
Tussen de behandelingen door zouden we graag wat meer zekerheid hebben, omdat we net weten hoe snel het kan keren bij Dieter. Zijn geschiedenis leert ons dat een paar maanden met enkel labo-controle hem alsnog op IZ kan doen belanden met een tumor die duwt tegen zijn hart, dus dat maakt ons heel erg ongerust. Waarom zou deze wél werken...?
Als verpleegkundige probeer ik logisch na te denken en emoties los te koppelen van feiten, maar als Dieter blijft aangeven dat hij zich niet goed voelt, dan geloof ik hem ook. Wat de labo-resultaten ook aangeven...
Na toch weer heel wat lastige dagen hebben we besloten om te bellen naar de hematoloog met de melding dat hij zich bleef slecht voelen. Omdat we schrik hadden dat ze zouden zeggen dat we moesten afwachten hebben we een beetje overdreven in zijn symptomen. Niet zo flink, ik weet het, maar op dit moment begrijp ik heel goed dat Dieter zekerheid wil en heel erg ongerust is. Hij vertrouwt het niet en dat kan ik hem niet kwalijk nemen.
Zo gezegd zo gedaan, Dieter mag morgen een PET-scan laten afnemen. Gelukkig begreep de arts onze ongerustheid en ze beaamde dat het bij Dieter niet voldoende is om uit te gaan van bloedlabo's en klinische symptomen, gezien dat in het verleden ook al is misgelopen door daar enkel naar de kijken.
Ik hoop zo hard dat Dieter op dit moment eens geen gelijk heeft en dat de immunochemo wel degelijk zijn werk aan het doen is...
Het mag eens even mee zitten, hij heeft al genoeg te verduren gekregen.